พอเข้าสู่วัยทำงาน สิ่งหนึ่งที่เข้ามาปะทะดิฉันตลอด คือความรู้สึกไร้คุณค่า ไร้ตัวตนในที่ทำงาน ทำงานพลาดยังไม่รู้สึกสิ้นหวังมากเท่ากับว่าเมื่อไหร่วันที่เราจะประสบความสำเร็จจะมาถึง จะมีวันนั้นรึเปล่าก็ไม่ร็ ที่เราเพียรพยายามมาตลอดมันเป็นแค่เถ้าฝุ่นในอากาศยังงั้นหรอ? ไม่มีใครอยากมองคุณค่าในตัวเรา เรามองดูตัวเองแล้วอยากจะเชื่อมั่นในตัวเองมากกว่าที่เรารู้สึกจริงๆ แต่กลับมืดบอดมองไม่เห็นว่าเรามีอะไรอยู่ในตัวเรา ไม่วายเสียงรอบข้างปฏิเสธตัวตนเราก็ดังระงมทุกสารทิศ เคยเป็นกันบ้างมั้ยคะ มืดมนอย่างนี้มาสามปีแล้ว

ขอโทษนะคะที่เขียนมายังกับคำร้อยแก้ว คือ อารมณ์มึนจัดอะคะ 5555+ ไม่ไหวจริงๆแล้วนะ (โดยเฉพาะยิ่งญาติพูดถึงเรานะ เจ็บจี้ดเลยค่ะ ขี้นินทาสุด  เคยได้ยิน พูดว่า คาดหวังอะไรไม่ได้เลยเดี๋ยวนี้ อะไรงี้ เจ็บอะ เมื่อก่อนเป็นคนที่ใครๆก็ต้องให้ความนับถือ ตอนนี้คือ ไม่มีอีกแล้ว โดดเดี่ยวจังง เหงาด้วย หดหู่ด้วยค่ะ) (ขอโทษนะคะสำหรับบางคนที่อ่านไปแล้ว ดิฉันพิมพ์ตกหล่นไปเยอะ เลยอ่านแล้วงงๆ)