ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเล่าเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองหลวง
ก็จำความได้ว่า อยู่คนเดียวมาตลอด เช่าหออยู่คนเดียวตั้งแต่วันแรกจนเรียนจบ
ผมเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐที่ไม่มีหอใน ไม่มีคำว่ารูมเมท
ย้อนกลับไปก็อยากเรียนมอดังครับ แต่คงไม่มีวาสนา เราไม่ได้เรียนเก่งอะไรนัก

คำว่า "บ้าน" คือ สถานที่ๆ ไม่อยากอยู่ จำต้องจรไปอยู่ที่อื่น
สำหรับผมนะ อยู่ตัวคนเดียว มันสุขใจกว่าบ้าน เพราะบ้านมีแต่ความทุกข์
มีเรื่องคอยบาดหมาดกัน ทะเลาะวิวาทต่างๆ ที่เราพบเจอในวัยเด็ก
ลึกๆ แล้วเหมือนเป็นคนขาดความอบอุ่น ขาดความรัก อาจจะดูสันโดษ รักอิสระ
แต่ก็ไม่ ไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วรู้สึกเป็นตัวเรามากที่สุด มันมีบางอย่าง ทำให้เรามีชีวิตที่ไม่สุด

ครอบครัวแตกแยกตอนเรียนมหาลัย เรารับรู้มาตลอด เรื่องพ่อกับแม่
แต่หน้าที่ผมตอนนั้นคือ ตั้งใจเรียนอย่างเดียว เรียนให้จบ
เรื่องนั้นเป็นของพ่อแม่ แล้วแต่เขาตัดสินใจกันเอง

ไม่ได้เกิดในครอบครัวที่อบอุ่นครับ ฐานะพอกินพอใช้
ส่วนเพื่อนก็พอมี แต่ไม่ได้ดีมากจนคบได้สนิทสนม
ทุกวันนี้ย่างปีที่ 8 แล้วที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่เคยมีแฟน
มีแค่คนคุยกันแค่ช่วงหนึ่งของชีวิต แต่เหมือนเราพยายามมากไป
เราแค่เหงา อยากมีคนรัก ต้องการความอบอุ่น แต่มันก็พังทุกครั้งที่เริ่ม
สุดท้ายก็หันกับมารักตัวเอง มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้
เพื่อนที่ดีที่สุดคือ เสียงเพลง หนังสือ และห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ

อยากแลกเปลี่ยนความคิดกับคนอื่นๆ ที่ประสบปัญหาหรืออยู่คนเดียวมาโดยตลอด
คนเราต้องเข้มแข็งกันไปถึงไหน ซึ่งในบางเวลาเราก็อ่อนแอและมีน้ำตา
เพียงแค่ใครคนหนึ่งอยู่เคียงข้างเรา และให้กำลังใจเราในวันที่ล้ม
พวกคุณทำอย่างไรบ้างครับ มีแนวทางการใช้ชีวิตอย่างไร