ผมได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการครูมาแล้ว 3 เดือน สอนนักเรียนระดับประถมศึกษา ซึ่งโดยส่วนตัวผมแล้ว ผมไม่ชอบ ไม่ถนัดในการสอนระดับประถมศึกษาเลย แต่ด้วยการสอบบรรจุในปีที่แล้วนั้น กศจ.รวมบัญชีโรงเรียนไว้ทั้ง สพม และ สพป ไม่ได้แยกสอบเป็นเขต (ผมมองว่าเป็นข้อเสียของการสอบแบบนี้ เพราะไม่ได้เลือกว่าสอนระดับไหนตามชอบ)  และผมก็คงโชคไม่ดีเองที่ได้ลำดับกลางๆ ทำให้โรงเรียนมัธยมฯ ถูกเลือกไปจนหมด ในตอนแรกผมก็คิดจะสละสิทธิ์ แต่ถูกที่บ้านคัดค้านมา บอกให้ทนๆ ไปก่อน ผมก็เลยทนสอนมาสามเดือนกว่าแล้ว ผมบ่นในเพื่อนฟังแทบทุกวันว่าผมเหนื่อย ไม่ชอบสอนเด็กประถม ต้องควบคุมชั้นเรียน ใช้พลังงานมาก ซึ่งผมไม่ถนัดอย่างมาก
เมื่อผมเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟังทีไร เขาก็จะชอบบอกให้ทนๆ ไป  มีคนที่ลำบากกว่าเราเยอะ ผมก็ได้แต่นึกเสียใจที่ต้องทนทำอะไรที่ไม่มีความสุขเลย แถมคุณภาพงานที่ออกมากก็ไม่ได้ดีเลย เพราะในทุกๆ วันผมได้แต่เฝ้าว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียน เมื่อไหร่จะมีวันหยุด ผมก็รู้สึกผิด ที่ทำให้เด็กนักเรียนได้รับผลกระทบจากผมเอง  
ในความคิดผมแล้ว ผมคิดจะลาออกหลายครั้งแล้ว ซึ่งตอนนี้โรงเรียนในสังกัดมหาวิทยาลัยแถวบ้านกำลังเปิดรับครูสอนระดับมัธยมศึกษาด้วย ถึงแม้จะไม่ใช่ข้าราชการเป็นแค่พนักงานมหาวิทยาลัย แต่ผมก็อยากทำ เพราะได้สอนระดับมัธยมฯ ที่ผมถนัด แต่หลายๆ คนก็บอกให้ทนรอสอบย้าย แต่ถ้าสอบย้ายแล้วผมสอบไม่ติด หรือไม่มีโรงเรียนมัธยมให้ผมเลือกล่ะ ผมต้องทนไม่มีความสุขอีกแค่ไหน  ทำไมคนรอบข้างชอบมองว่างานราชการดีที่สุดแล้ว ทำไมเขาไม่มองเลยว่าเหมาะกับผมหรือไม่

ตอนนี้ผมก็ยังคงทุกข์ใจอยู่ทุกๆ วัน ไม่รู้จะทำยังไงดี เล่าให้พ่อกับแม่กี่ครั้ง ก็ถูกมองด้วยสายตาผิดหวังกลับมา จนไม่อยากเล่า เก็บไว้เองก็เหมือนคนซึมเศร้าเลย