พรึ่บพรึ่บพรึ่บเสียงนกบินพรึ่บผับ
บินไปจับกิ่งไม้ดังกรุบกริบ
      บินเป็นฝูงยุ่งเหยิงเริงระยิบ
บินมาสิบลิบลิ่วปลิวหายไป
      
      อันตัวนกหกเหินเมินเวหา
บินแรงมาพาดับไฟเทียนไข
      บินมาค่อยบินมาอ่อยตัวผู้ไซร้
แล้วจากไปให้ผู้อยู่เดียวดาย

      บินไม่ได้ใช่ว่าจะด้อยกว่า
ไม่ไร้ค่าบ้าบิ่นสิ้นอาสัญ
      คนบินสูงมุ่งไปในดวงจันทร์
ถึงวันนั้นฝันสลายตายกลางทาง
     
      บินต่ำเกินเลินเล่อเผลอลื่นเอ๋ย
บินตามเคยเสยดินสิ้นใจหมาง
      อาจร่วงหล่นป่นใจไปตามทาง
ร่วงลงล่างบางจากถึงตากใบ

      บินยังไงให้ไกลและไหลลื่น
คนไม่ตื่นชื่นใจได้หลับหนอ
      อันการบินก็เหมือนตัวพระลอ
คอยตามง้อเจ้าไก่ที่ไม่บิน

      บินไปมาพาเล่นเห็นกระสือ
มันกระพือยื้อแย่งแบ่งตับหวาน
      อีกทั้งยังเจอกระหังตามรังควาน
เสียวซาบซ่านย่านนี้ผีชุมจัง

       เปิดมาเจอเผลออ่านสานสืบไว้
กลอนของไทยใช้แต่งแบ่งภาษา
       อันตัวกูอยู่ที่ศรีธัญญา
แต่งกลอนมาพาเจ้าเข้าถึงมัน
   
                                   (samsonite)