ตั้งแต่เด็กจนโตเรามีปมในใจอย่างนึงค่ะ คือเรามักจะเป็นคนที่ถูกลืมหรือถูกมองข้ามเสมอๆ แต่ก่อนเราก็คิดว่าเป็นเพราะเราไม่ค่อยเอาใจใส่คนอื่นรึเปล่าเราก็เลยพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ใส่ใจคนอื่นมากขึ้น แต่ถึงเราจะพยายามทำดีทุ่มเทต่างๆนานาแค่ไหน ก็ยังเป็นคนที่ถูกลืมอยู่ดีค่ะ

ตัวอย่างของการถูกลืมหรือถูกมองข้ามที่เกิดขึ้นบ่อยมาก

- ถึงจะสอบได้ที่ 1 ของห้องบ่อยๆ แต่ถ้ามีคนมาถามว่าห้องนี้ใครเรียนเก่งสุด คำตอบก็ไม่เคยเป็นชื่อเรา

- เวลารวมกลุ่มอะไรแล้วต้องพูดทีละคนแล้วเรียกคนต่อไปจะไม่มีใครเรียกเรา(แม้จะเป็นคนในกลุ่มย่อยที่เราไปนั่งคุยดุเด็ดเผ็ดมันกันหลายชั่วโมง) พอจะถึงคิวเรา(คนสุดท้าย)คนนำก็มักจะคิดว่าหมดแล้ว แล้วพูดแทรกขึ้นมาเสมอว่า เอาล่ะ พูดกันครบแล้ว....

- เพื่อนที่เราคิดว่าสนิทที่สุด มักจะมีเพื่อนสนิทที่สุดของเขาอยู่เป็นตัวเป็นตนแล้ว

- ไม่ว่าจะวางแผนอะไร เรามักจะเป็นชื่อที่ต้องเพิ่มเข้าไปทีหลังเพราะลืมค่ะ

- ต่อให้มีชื่อเราอยู่ในแผนเราก็มักจะไม่รู้ เพราะทุกคนตกลงกันเสร็จแล้วแต่ไม่มีใครบอกเรา หรือบางทีก็บอกแค่ครึ่งเดียว เรามักจะรู้ทีหลังตอนถูกโวยอยู่บ่อยๆ

- ถ้าเข้าร้านอาหารคนเดียว พนักงานมักจะไม่เห็นเรา

- ถ้ามีการซื้อตั๋วเผื่อเกิดขึ้น มักจะเกิดเหตุการณ์ตั๋วไม่ครบคน...ตั๋วที่ขาดไปใบนึงก็คือเราเอง เหตุผลคือลืม(เวลามาบอกขอโทษ เราก็บอกว่าเราโอเคไม่เป็นไร เหตุผลลึกๆในใจที่โอเคเพราะเราสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าเหตุการณ์นี้อาจจะเกิดขึ้นค่ะ)

- ขนาดเซนเซอร์ก็อกน้ำในห้างยังเมินเราเลยค่ะ เศร้าใจเหลือเกิน

- บางทีความไร้ตัวตนที่เกิดขึ้น ก็ทำให้เราเผลอสะดุ้งในใจนะคะ ว่าเรายังมีชีวิตใช่มั้ย ไม่ได้ตายไม่รู้ตัวแล้วเผลอไปร่วมกิจกรรมอะไรกับคนเป็นใช่มั้ย

เหตุการณ์เหล่านี้ป้องกันได้บ้างถ้าเราอาสาลงมือทำเองค่ะ หรือถ้าไม่ทำเองก็ต้องมีพลังงานเหลือล้นที่จะเสนอหน้า(อาจจะยกเว้นพวกการประชุมในกลุ่มคนหมู่มากที่ถึงเสนอหน้าขนาดไหนก็โดนมองข้ามอยู่ดี) แต่ถ้าเวลาไหนเราคิดจะลองของไม่เสนอตัว ไม่แกล้งทักหรือแกล้งย้ำ ณ เวลานั้น เราก็จะเป็นคนที่ถูกลืมไปทันทีเลยค่ะ

พอดีว่าช่วงนี้อ่อนแอไร้พลังในการเสนอหน้าจริงๆ ใครช่วยบอกวิธีที่ทำให้เรามีตัวตนทีค่ะ ขอแค่ไม่ถูกลืมบ่อยจนท้อใจก็พอ