Background:
เรา 35+ ในสายตาคนที่บ้านจะเป็นคนขี้บ่น ขี้หงุดหงิด มีพี่น้อง 3 คน แน่นอนเราเป็นคนกลาง 555
คนที่เรามักมีปัญหาด้วยบ่อยๆ คือ พี่ชาย
พี่ชายเราในสายตาเรา เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบกับทุกสิ่ง ขอย้ำว่า "ทุกสิ่ง" เรียนไม่จบ ไม่ทำงาน ไม่เลี้ยงดูส่งเสียลูก พี่เราเคยติดยา หลังจากออกจากเรือนจำทุกๆคนคาดหวังว่าเค้าจะคิดได้และปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น กลับกลายเป็นว่า เค้ายังคงไม่ทำงานทำการ และติดพนันonline (slot) รวมถึงพนันบอล บ้านเราไม่ใช่คนรวยอะไร เงินที่พี่ชายเราเอาไปเล่นคือ เงินที่แม่ให้ใช้ในแต่ละวัน (แม่ให้ไว้ซื้อข้าวกิน แต่เอาไปเล่นพนัน แล้วกลับมากินข้าวบ้านเสมอ) ถ้าวันไหนแม่ไม่มีเค้าก็ขโมยของจากที่บ้าน จนทุกวันนี้แทบไม่มีอะไรเหลือเลย

เราเองไม่ได้เป็นที่แข็งแรงอะไรมากมาย เพราะเป็นโรคเรื้อรังที่ต้องไปหาหมอทุกสัปดาห์ รายได้ก็มีไม่มากขายของได้วันละไม่กี่ร้อยบาท ซึ่งเงินส่วนใหญ่ก็ต้องเอาไปซื้อของสดไว้ทำกับข้าวขายในวันต่อๆไป ช่วงหลังๆมานี้ เรายอมรับเลยว่าเราทั้งท้อทั้งน้อยใจที่บ้าน เพราะอย่างที่บอกคือ เราเป็นคนขี้บ่น ขี้วีน ในสายตาคนที่บ้าน ซึ่งต่างจากพี่ชายเราที่เป็นคนง่ายๆ อะไรก็ได้ พูดจาไพเราะ แต่ละครั้งที่เราด่าหรือบ่นพี่ชายเราในพฤติกรรมของเค้า เรามักจะโดนผู้ใหญ่ดุเสมอ บอกเลยว่าน้อยใจและท้อมาก ล่าสุดเมื่อเร็วๆนี้เราเองบอกแม่นะว่าให้เราอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำงานทำการ แบมือขอเงิน ไม่มีเงินก็ขโมยของที่บ้านไปขายได้มะ เพราะที่เป็นอยู่เราเหนื่อยมาก แม่กลับบอกว่า "เป็นคนดีมันเป็นยาก ความสามารถของคนมันต่างกัน" เราเลยตอบกลับไปว่า เราต้องการแค่ให้เห็นค่าของคนที่ทำบ้าง แต่ความจริงที่เราได้รับคือ กับพี่ชายเราไม่ทำอะไร ทุกคนประคบประหงม สรรเสริญในสิ่งเล็กๆจากคนที่ไม่เคยให้ ส่วนคนที่พยายามช่วยเหลือตัวเอง และหาเงินเพื่อไม่ต้องมาเครียดว่ามื้อหน้าจะมีกินมั๊ยให้ได้กิน กลับต้องมาถูกบ่นถูกด่า

เราบอกเลยว่า เรารู้สึกแย่ น้อยใจ และท้อ อยากมีวิธีคิดดีๆ (บนพื้นฐานความจริงและเป็นไปได้) ที่จะทำให้เรามีแรงสู้ขึ้นกว่านี้

ในบางที ต่อให้เราพยายามจะ positive แต่เมื่อต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมหรือคนที่ negative มันก็ยากนะ