14 กพ. วันวาเลไทน์กำลังจะมาถึง เลยเอาเรื่องที่เคยแต่งไว้แล้วมารีไรท์นำมาให้อ่านกันดูค่ะ
สามารถติดตามเรื่องอื่นๆได้ที่นี่ https://my.dek-d.com/bavaree ค่ะ  
น้อมรับคำวิจารณ์ค่า
ขอบคุณและสุขสันต์วันแห่งความรักนะคะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะหมอ”
เสียงใสของพี่นิ่ม..พี่พยาบาลรุ่นเก๋าหุ่นอวบอั๋นทักขึ้นอย่างแจ่มใสเมื่อผมก้าวเท้าเข้าไปในหอผู้ป่วย
“แฮปปี้วาเลนไทน์คร้าบบบพี่”
ผมทักกลับไปด้วยความสดชื่นพอกัน
“วันนี้มีนัดไหมคะ นัดกับใครเอ่ย” พี่พยาบาลสุดสวยยังหยอกไม่หยุด พร้อมทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นสุดฤทธิ์
“พี่ว่างไหมละครับ” ผมตอบกลับไปพร้อมสายตาหวานเยิ้มที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แหนะ..อย่ามาหลอกคนแก่ พี่มีนัดแล้วจ้ะ  เสียใจด้วยนะหมอ ถ้าจะนัดพี่วันวาเลนไทน์ต้องจองคิวล่วงหน้าเป็นปีจ้ะ”
ผมหัวเราะเสียงดัง
14 กุมภาพันธ์ … วันวาเลนไทน์  … เริ่มต้นด้วยความสดใสซาบซ่าจริงๆ

วันวาเลนไทน์…วันที่อาจจะสำคัญต่อใครหลายๆคน  หลายๆคู่…แต่สำหรับผม มันก็คือวันๆหนึ่งที่ผมยังคงต้องมาราวด์คนไข้แต่เช้าก่อนรีบไปออกตรวจผู้ป่วยที่ตึกผู้ป่วยนอก และรีบกลับมาราวด์เย็นเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือวันนี้โซโล่เวรยาวไปจนถึงพรุ่งนี้เช้า ก่อนเข้าวงจรชีวิตนรกอีกครั้ง และหลุดพ้นเข้าสู่นิพพาน … คือหลับเป็นตาย…ในเย็นวันรุ่งขึ้น
นี่ล่ะครับ … ชีวิตแพทย์อย่างพวกเรา

ทำไมวันนี้ผมต้องอยู่เวรหรอครับ
คำตอบง่ายนิดเดียวครับ…เพราะผม ‘โสด’ ไงครับ!!

‘โสด’ …. เป็นคำสั้นๆที่ทรงพลังทำให้ทุกคนลงความเห็นก่อนจัดเวรเดือนกุมภาพันธ์ว่าผมเท่านั้นต้องอยู่เวรวันวาเลนไทน์!
“เรามีนัดกับพี่บ๊อบล่ะ” แก้วตาสาวหน้าหวานพูดอ่อยๆ แต่เต็มไปด้วยความไม่อยากอยู่เวรวันแห่งความรัก
“ไม่ต้องพูดไรมากมั้ง … เหมาะสุดแล้ว..โสด..เดี๋ยวกูมีปัญหากับน้องตาล”  ป๊อป..เพื่อนยากพูดตัดรอนอย่างไม่ไยดี พร้อมเน้นเสียงที่คำว่า ‘โสด’ อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด
ตอนนี้เหลือผม…ธีร์…และหวาน   ผมเหลือบไปมองสองคนที่เหลือนั่งจับมือกันแน่นแล้วได้แต่ถอนใจ
เชรี่ย!...คนโสดก็มีหัวใจนะเว้ย! …
ผมล่ะอยากตะโกนประโยคนี้ไปให้ลั่นห้องพักแพทย์จริงๆ  มันน่าน้อยใจในวาสนาอันน้อยนิดของผมยิ่งนัก

ผมเริ่มราวด์คนไข้บนวอร์ดหรือหอผู้ป่วยแต่เช้าตรู่เหมือนเดิม  ดูว่าวันนี้คนไข้ผมจะน่ารักทุกคน…คืออาการคงที่และดีขึ้นกันทั้งนั้น ช่างน่ารักจริงๆ    ผมให้แวนซ์บอยและสก๊อยเกิร์ลกลับบ้าน 3 คน  … แหม่ๆ แต่ละคนหน้าตาระรื่นผิดกับตอนมานอนโรงพยาบาลเลยนะเนี่ย  สก๊อยเกิร์ลเตียง 5 ประคองแวนซ์บอยเตียง 6 หน้าตายังบวมเยินทั้งคู่ แขนขามีรอยถลอกประปราย แต่ตาเป็นประกาย..สุขสันต์วันวาเลนไทน์กลับบ้านพร้อมกัน ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งน่าเอ็นดู๊…น่าเอ็นดู  ไอคนโสดอย่างผมเห็นแล้วอดอมยิ้มหัวใจคันยิบๆไม่ได้

ก่อนออกไปผมหันไปเห็น ‘สา’ สาวตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มอายุประมาณยี่สิบกว่าๆเดินถือดอกกุหลาบเข้ามาในหอผู้ป่วย
‘สา’ … เป็นเมียของ  ‘ อ๊อด’ ซึ่งนอนอยู่ในห้องพิเศษที่มีแค่สองห้องของหอผู้ป่วยที่ผมต้องราวด์เดือนนี้
อ๊อด…เข้าโรงพยาบาลด้วยเรื่องกระดูกต้นคอหักเนื่องจากกระโดดลงมาจากตึกสูง 3 ชั้นหลังจากวิ่งหนีตำรวจจับยาบ้า!...ฟังประวัติแล้วดูโชกโชนไหมครับ… ส่งผลให้แขนขาอ่อนแรงทั้งสี่รยางค์  ขยับได้แค่ศีรษะ  รู้ตัวดีแต่ขยับแขนขาไม่ได้  ทุกวันนี้หายใจเองได้หลังเจาะคอ  ไม่ต้องใช้ออกซิเจน  ทานอาหารเองได้ พูดคุยได้  อ๊อดนอนที่หอผู้ป่วยเรามายาวนานนับเดือนจนกว่าอาการจะดีคงที่ในขนาดนี้  ในช่วงแรกสาก็มาดูแลอาบน้ำ เช็ดตัว เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ตลอด  ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป สาเองก็ต้องกลับไปทำงานเพื่อหาเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆ  สาทำงานเป็นแม่บ้านโรงแรมในช่วงกลางวัน และจะมาดูแลอ๊อดในช่วงเย็นและกลางคืน  ช่วงหลังๆ สาเริ่มหายหน้าไปมากขึ้น…ผมเพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่วันนี้เองจากพี่พยาบาลสุดสวยประจำหอผู้ป่วยของผมว่าสาต้องไปทำงานเพิ่มเพื่อหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัว  และเป็นค่าเล่าเรียนของลูกสาว  ครับ..ทั้งคู่มีลูกสาวด้วยกัน  1 คนน่ารักน่าชังวัยสามขวบซึ่งจะต้องเข้าโรงเรียนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เอง

ไม่รู้ใครน่าสงสารกว่ากัน!  แต่ตราบใดที่ชีวิตยังมี ก็ต้องดิ้นกันไป

ผมมองดอกกุหลาบสีแดงสดในมือสาก่อนส่งยิ้มให้สาบางๆ
บางครั้ง…‘ความรัก’…ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราเดินต่อไปได้