ขอเกริ่นคร่าวๆ ครับ  ผมมีชีวิตแต่งงานมา 5 ปี ลูกผมกำลังจะ 1 ขวบ ผมมีปัญหาสะสมมานานตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน อาจด้วยการแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความเห็นชอบของแม่ผม และด้วยเหตุผลหลายประการที่ผมตัดสินใจแต่งงานกับเธอ ทำให้ผมไม่ได้รู้จักเธอดีนัก เราคบกันไม่ถึงปีก็แต่ง แรกๆ ก็ปกตินะครับ พอเวลาค่อยๆ ผ่านไป ผมมีปัญหากับความคิด และการกระทำของเธอหลายๆ อย่าง พ่อกับแม่ผมก็มองเห็นปัญหาตรงนี้ครับว่าเธอมีอะไรๆ หลายๆอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ถึงกับพ่อแม่ผมออกปากครับ ว่ากลัวอยู่กันไม่ยืด เด๋วจะหาว่าผมเอาแต่ว่าเธอฝ่ายเดียว

ผมก็ไม่ได้บอกว่าผมดีนะครับ แต่ผมมั่นใจว่าผมทำหน้าที่ได้ดีในระดับนึง ปัญหาที่ผมรับไม่ค่อยได้อย่างมาก คือเธอไม่เหลียวแลพ่อแม่ผม  ทั้งที่ผมทำดีกับพ่อแม่เธอมากๆ เหมือนพ่อแม่ตัวเอง (ผมคิดแบบนั้นจิงๆ ไม่ได้หวังอะไร) ทุกวันนี้ผมทำงานอยู่ไกลบ้านครับ เดือนนึงจะกลับไปครั้งนึง เธออยู่กับพ่อแม่ (ผมอยู่บ้านเธอ) ปัญหาของผมในตอนนี้คือผมเครียด และผมเริ่มจะทนไม่ไหวกับอะไรหลายๆ อย่าง จนผมอยากจะหย่า แต่ก็สงสารลูกมากๆ

อ่อ  เรื่อง sex ไม่ใช่ปัญหาคับ เพราะผมหมดอารมกับเธอไปนานแล้ว มีลูกก็ด้วยวิทยาศาสตร์ (หมอดันเก่งมากคับ ครั้งเดียวติด -.-" ทั้งที่ผมเชื้ออ่อน) โดยผู้ใหญ่ 2 ฝ่ายกดดันให้ทำ   แต่ถึงยังไงนั่นก็ลูกผม สงสารเด็กมากครับ ถ้าไม่มีลูกผมคงตัดสินใจไปได้เลย  แม่บอกว่าสงสารผม รู้งี้ให้หาเมียเองก็ดี แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ตัวอะไรเลยว่าผมรู้สึกกับเธอแบบนี้

ผมควรทำไงครับ ถ้าหย่ากันมีอะไรที่ต้องทำนอกจากการส่งเสียเลี้ยงดูบ้าง ทุกวันนี้แม่เธอก็ช่วยเลี้ยงหลานดี ผมว่าไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องการเลี้ยงดู ผมจะใจร้ายเกินไปไหม ผช มักเป็นฝ่ายถูกมองว่าเลว ทิ้งลูกทื้งเมียรึเปล่าครับ  เฮ้ออออ