ในเวลา
โอ้ว่าหอมอันใดมีในชาติ
ไม่หอมได้ลึกประหลาดดังหอมเจ้า
ใช่หอมเศษสุวคันธ์พอบรรเทา
หากหอมเร้าชีวิตหอมติดตรึง
อันอ่อนนุ่มอันใดมีในหล้า
ไม่นุ่มกว่าเนื้อละมุนชวนครุ่นถึง
ใช่นุ่มเพียงสัมผัสเพียงรัดรึง
หากลึกซึ้งนุ่มกระหวัดสัมผัสใจ
อีกทั้งห่วงอันใดมีในโลก
ไม่ห่วงเท่าทุกข์โศกของเจ้าได้
ใช่ห่วงแค่ที่เห็นที่เป็นไป
หากห่วงใยถึงเบื้องหน้าชะตากรรม
โอ้เนื้อหอมพร้อมเพราเจ้าบุญละเอียด
ใครหนอเจียดบุญให้ใครอุปถัมภ์
ชมพูผิวผ่องนวลชวนหอมประจำ
ประหลาดล้ำเนื้อตัวไม่มัวมอม
โอ้ละมุนเจ้าบุญตามาจากไหน
พรากสวรรค์ชั้นใดมาให้ถนอม
พลัดดาวสวงดวงใดมาให้ดอม
มาสู่อ้อมอกโลกตามโชคชะตา
โอ้ว่าเจ้าเหมือนกับไม่รับรู้
ว่าต้องเติบต่อสู้แสวงหา
หากที่จริงคล้ายเจ้ารู้เจ้าสู้มา
คือสู้ความไร้เดียงสามาทุกวัน