คุณพลาดแล้วครับ

เค้าฟ้องมาแปลว่า คุณต้องกางทรัพย์ทั้งหมดของพ่อที่มี ให้ศาลดู หักส่วนที่เป็นหุ่นส่วนของคุณก่อนตามสัดส่วนผู้ถือหุ้น ถ้าไม่ทีเอกสารสมมุติ 50:50 (ถ้าเค้าแย้งให้ทนายยืนให้ศาลเคาะ) ส่วนแรกเป็นของคุณในฐานนะหุ้นส่วน ผู้ลงทุนร่วม

ส่วนที่เหลือค่อยหารให้ทายาทตามกฏหมาย กี่คนก็ว่าไป ทุกชิ้นทำเหมือนกัน สรุปแล้วฝ่ายนู้นต้องได้ไปกี่บาทมูลค่าเท่าไหร่ หรือจะไม่ขายทอดแต่ยกทรัพย์ที่มูลค่าพอๆกันไปตามแต่ตกลง แล้วให้ศาลเป็นพยานรับทราบการแบ่งครั้งนี้ จ่ายแล้วต้องจบ ไม่มีตอดเรื่อยๆ

ถเามาตอดอีกไม่ต้องให้ อยากได้ไปฟ้องเอาใหม่ แล้วเราก็เอาคำสั่งศาลเดิมนี่แหละไว้แย้งไปตลอด

ขอตอบในฐานะพ่อ ที่มีลูกหลายคนนะครับ เรื่องอื่น ประเด็นอื่น ไม่ขอแตะ

ถ้าคุณเป็นพ่อ. ความยุติธรรมที่มีให้ลูกต้องเท่ากันครับ. ไม่ว่าเขาจะเกิดมายังไง มีที่มายังไง. เขาก็เป็นลูกคุณ คุณไม่มีสิทธิ์ ที่จะลำเอียงเอาส่วนโน้น ส่วนนี้ ไปให้ใครมากกว่ากันด้วยตัวเอง. ช่วงที่คุณมีชีวิตอยู่ ลูกคนที่ทำดีก็ได้รับการส่งเสริม ได้รับปัจจัยที่มากกว่า และมีชีวิตที่ดีกว่าลูกคนที่ด้อยกว่าอยู่แล้ว.
พอพ่อตายไปแล้ว ลูกทุกคนก็ควรจะได้เท่าๆ กันจากทรัพย์สมบัติของพ่อ. ครับ.

ถ้าผมเป็นพ่อคุณ. คำพูดทุกคำที่คุณเขียนมานี้.
คุณได้ทรัพย์สินจากพ่อคุณในปริมาณไม่ถูกใจคุณ แล้วคุณ ไม่อยากให้อภัยพ่อ. พ่อคุณ ทำผิดอะไรครับ.
ในชีวิตคุณตั้วแต่เกิดมา เทียบกับน้อวคุณแล้ว ก็ได้รับความเอาใจใส่มากกว่าน้องคุณที่ต้องหลบซ่อนๆ ในการเป็นลูกมามากพอแล้ว เด็กทุกคนถ้าเลือกเกิดได้ เขาไม่อยากเกิด มาเป็นลูกเมียน้อย หรอกครับ คุณก็อายุขนาดนี้แล้ว น่าจะมีลูกแล้วนะ ยังคิดไม่ได้ ปล่อยให้ความละโมบเข้าครอบงำ และเผาผลาญความกตัญญู ในใจคุณออกไป เห็นแก่ตัวไปป่าวครับ

ผมว่าพ่อคุณไม่ยอมเขียนพินัยกรรมให้คุณและฝั่งแม่คุณ เขาคงไม่อยากปวดหัวกับการที่ต้องเอาเงินของเขามาแลกกับความกตัญญูของพวกคุณแหละครับ
ถ้าเขาเขียนพินัยกรรม คุณก็ได้มรดก แม่คุณก็ได้มรดก แต่น้องคุณอีกคนคงไม่ได้อะไรเลย
ศาลท่านตัดสินถูกต้องแล้วครับ

คุณช่วยพ่อคุณหาเงินตั้งแต่แบเบาะเกิดมาเหรอครับ




ขอตอบทั้ง 20 คคห ทีว่าผมข้างล่างผมครับ ไม่เกี่ยวกับ จขกท นะครับ

พวกคุณ อ่านดูให้ดีนะครับ.

ผมวางกรอบในการตอบชัดเจน แค่เรื่อง พ่อที่มีลูก และการให้มรดกลูก. ไม่ว่าลูก ของเมียคนไหน พ่อที่ดีก็คงมองว่าเป็นลูกเหมือนกัน

พวกคุณ ลองใช้สมองส่วนที่ ไม่เพ้อฝันโลกสวย คิดดูนะครับ

พ่อ จขกท. ก่อนเสียชีวิต เขากันทรัพย์สินออกไว้ส่วนนึงที่ จขกท ควรได้ไปแล้ว ทำให้ จขกท. ได้มากกว่าคนอื่น.

ส่วนที่เหลือ ก็ให้แบ่งกันหลังจากเขาตาย. แต่เขาคงลำบากใจมาก ว่า จะแบ่งกันยังไง เขียนพินัยกรรม. เขาก็คงต้อง ตาย ตั้งแต่ยังไม่หมดลมหายใจ.
ดังนั้น เขาจึง ปล่อยทิ้งไว้ให้จัดการกันเอง.

ทีนี้ จขกท. ได้ไป 70%  รู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรม หรือ เขาควรจะได้มากกว่านี้ หรืออะไรไม่ทราบได้. (ครอบครัวนี้. ก็คงจะ ทะเลาะกันเรื่องนี้มานานพอสมควร.)
ก็เลยมาระบายว่าโดนราวี. เกิดความเสียหาย บราๆๆๆ


เลยไม่อยากให้อภัยพ่อเขา ที่ไม่ยอมทำพินัยกรรม.

ถามหน่อบครับ. ถ้าคุณเป็นพ่อที่ยึดถือในความยุติธรรมให้ลูกๆ คุณจะกล้าเขียนพินัยกรรมเหรอครับ.

พ่อเขาแบ่งส่วนที่ จขกท ควรได้ไปแล้ว.

ที่เหลือที่เขามองว่าเป็นส่วนของเขา เขาคิดว่าลูกๆ สายเลือดเดียวกัน หลังจากเขาตายลง น่าจะคุยกันได้
แต่ลูกๆ มาด่าเขา ไม่อภัยให้เขา.
อกตัญญูเกินไปป่าวครับ


พ่อ จขกท โชคร้ายที่มีเงินครับ. น่าจะเป็นแค่คนเก็บของเก่า หาเช้ากินค่ำไปวันๆ. จะได้ไม่ต้องมีลูกอกตัญญูครับ

อย่าเอาเงินของคนที่คุณ ด่าว่าเลยครับ. ถ้าคุณเลิกเคารพเขาแล้วก็เอาเงินเขาบริจาคเข้าการกุศลเถอะ. คนอื่นรับคงนึกถึงบุญคุณเขาบ้าง


ผมโชคดีมากครับ ที่ไม่ได้มีลูกที่คิดถึงแต่ แต่มรดก เห็นเงินสำคัญ มากกว่าความกตัญญูครับ.
เลยไม่ขออาจเอื้อมเป็นพ่อของพวกคุณ ครับ. ยากจะสั่งสอน



ในที่สุดผมต้องมา ชี้แจง คคห ของตัวเองเป็นครั้งที่ 3
สำหรับกลุ่มที่มาว่าผมใต้คำชี้แจง เกินสุดจะรับในความหยาบคายของพวกคุณจริงๆ
ต้องขอโทษกับผู้ไม่เกี่ยวข้อง ที่ทำให้บรยากาศ ของกระทู้นี้เสียหายครับ

พวกติ่งลูกเมียหลวงทั้งหลายครับ. ผมจะสรุปเป็นข้อๆ ให้หายโง่นะครับ
จขกท. เขารู้สึกพ่อเขา ทำไม่ถูกที่ไม่ยอมทำพินัยกรรม และไม่เป็นธรรมกับเขาที่ศาลตัดสินให้แบ่งมรดกให้น้องคนละแม่ ตามวิธีที่ถูกต้องตามกฎหมายเขาจึงมาเขียนในนี้
แต่เมื่อผมคิดว่า ในมุมของพ่อคนนึง ที่ต้องให้มรดกกับลูกก่อนตาย (ผมก็เขียนไว้ชัดเจนว่าจะคิดเฉพาะความสัมพันธ์ของ พ่อกับลูกๆ เรื่องอื่นผมขอเลี่ยงไม่เอามาพูดเพราะมันจะ เลอะเทอะเกินไป )
1. ก่อนตาย พ่อ จขกท ได้โอนทรัพย์คืนให้ในส่วนที่ลูกคนนี้ได้ช่วยหากันมาจนครบ มันก็ถูกแล้วนะ
2. เหลือไว้ในส่วนที่พ่อเขาคิดว่าไม่ใช่ของใครให้มาแบ่งกัน แต่สุดท้าย พวกลูกๆ ก็ดันให้ สถานะการณ์ ไปสู่การฟ้องร้อง. (ต่อให้พ่อทำพินัยกรรมก็ยังถูกด่าแน่ๆ) ถ้าดูให้ดี นี่ก็เป็นการทำพินัยกรรมของพ่อเขาอยู่แล้วนะ พ่อเขาทำผิดอะไรครับ พวกลูกๆ อยากได้มาก กันเองนะ
3. ศาลท่านตัดสิน ให้ จขกท แบ่งให้คนอื่นมากเกินที่เขาอยากให้ ก็เลยนอย จนไม่ยอมให้อภัยพ่อเขา. ผมก็ให้ความเห็นว่า พ่อที่ดี เขาต้องรักลูกเท่ากัน และมีความยุติธรรม ผมคิดผิดอะไรครับ (ถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับกฏหมายไทย ก็ไปตั้งประเทศคุณสิครับ)
4. ถ้าหาก จขกท ไม่อภัยพ่อเขาจริงๆ ก็เอาสมบัติที่ได้มาไปบริจาคซะ เผื่อมีคนอื่น ที่รับไปจะสำนึกในบุญคุณ พ่อเขาก็ได้บุญด้าย
คุณเกลียดใคร แต่ไปเอาของเขามาเป็นของตัวเอง คุณเลวไปป่าวครับ

สุดท้ายพวกคุณก็มา ล่าผมเป็นแม่มด เอาติ่งปมด้อยของครอบครัวของคุณมาด่า หรือ ว่า ผมเพื่ออะไรครับ

คนที่คิดไม่ตรงกับพวกคุณ ต้องไม่มีที่ยืนด้วยปากพวกคุณขนาดนี้เลยเหรอครับ. ใจแคบเกินไปมั้ย

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวชาวนาในภาคอีสาน ไม่ร่ำรวย มีพี่น้องห้าคน
มรดกที่มีเป็นมรดกคกทอดมาจากบรรพบุรุษ เป็นที่นาไม่กี่ไร่
ก่อนตายพ่อได้แบ่งให้ลูกทุกคนพอปลูกบ้านได้ เราได้เยอะก่วาทุกคนเพราะส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่
พี่ชายอีกคนรับราชการไม่รับเพราะถือว่าพ่อแม่ให้อาชีพการงานส่งเสียให้เรียน
(คนบ้านนอกสมัยก่อนส่งแต่ลูกผู้ชายเรียนหว้งให้เป็นเจ้านาย มีหน้ามีตา พ่อแม่รักษาฟรี)
น้องชายไม่เอาถ่านพ่อแม่เป็นห่วงหวังให้เราดูแลน้องต่อไป ใส่ชื่อเราร่วมกับน้องในส่วนของน้อง
น้องเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว เรามีสามีแต่ไม่มีลูก พี่สาวไม่มีครอบครัว ทุกคนเริ่มเข้าสู่วัยชรา
เราคิดการไกล ที่ทางที่มีอยู่ต้องแบ่งให้พี่ชายที่ไม่รับมรดกตั้งแต่แรก เพราะพี่ชายยังมีลูกอีกสองคน
ถึงครอบครัวนี้เขาดูจะพอพึ่งพาตัวเองได้แล้วก็ตาม
พี่ชายอีกคนก็มีลูก ถึงตอนแรกเขาจะได้รับในส่วนที่พ่อแม่แบ่งให้แล้วก็ตาม เราก็ต้องแบ่งให้
หลานคนไหนเลี้ยงดูเราอาจจะได้เยอะหน่อย หรือถ้าไม่มีใครมาดูแล เพราะหลานๆ ทุกคนเขาก็มีอาชีพการงาน มีทางเดินของเขา
ถ้าเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ถ้าไม่มีใครมาดูแล ก็จะขายที่ทางมารักษาตัวเอง หรือขายมาเก็บไว้กินตอนแก่เฒ่าเวลาที่ไม่มีใครมาดูแล
ชีวิตเราไม่แน่นอน เราไม่รู้จะตายกันวันไหน เตรียมทุกอย่างไว้เป็นดีที่สุด
มีคนบอกว่าไม่ต้องแบ่งหรอก ให้มาแย่งกันเอาเอง 5555
แต่ถ้าให้มาแย่งกันเอาเอง สิ่งที่เรามองเห็นคือ พี่คนหนึ่งจะได้ทั้งหมดและพี่อีกคนอาจจะไม่ได้อะไรเลย
เรารู้จักพี่น้องเราดีว่าเป็นคนยังไง แต่เมียของพวกเขาเราไม่รู้
พ่อสั่งไว้ก่อนตาย พี่น้องอย่ามีเรื่องราวกัน ให้เห็นแต่คนอื่น อย่าให้มาเห็นกับลูกหลานตัวเอง
จัดการทุกอย่างไว้ก่อน เราจะไม่มีห่วงเมื่อจาก