วันนี้หลังฟังบรรยายเสร็จ ผมก็เดินกลับหอ

ระหว่างเดินก็ซดน้ำอัดลม บวกกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ปกติผมเป็นคนเดินเร็วมาก เเต่จริงๆคือจะรีบกับหอไปดูหนังฟังเพลง เเละก็นอนตามสไตล์สายขี้เกียจ
.
.

ผมเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งหยุดก้มเก็บอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกไม่พอใจนิดๆ คิดในใจ "จะขว้างทำไมวะเนี่ย"

เด็กที่ก้มเก็บอะไรบ้างอย่างน่าจะอายุประมา 5-6 ขวบ  เด็กคนนั้นพูดว่า "อันนี้เก็บไหม?"

เด็กผู้หญิงอีกคนพูดว่า (ดูเหมือนจะเป็นพี่ ประมาณ ป.1-3) "เก็บสิ อะไรที่มันเป็นขยะเก็บหมด"
.
.

เเต่กระนั้นผมก็ยังมิวาย เลิกคิดอกุศล "สงสัยครูจะสั่งให้เก็บใส่ถุงเเล้วเอาไปส่งครู หล่ะสินะ ฮิฮิ" ปล.ตอนอยู่อนุบาลเคยทำ 555

ผมเร่งฝีเท้านำหน้าเด็กเหล่านั้นข้ามสะพานลอยไปอีกฟาก ได้หันไปมองเด็กๆกลุ่มนั้น

เด็กๆ ทั้ง 3 คน ก็เก็บไปเรื่อยๆตามทาง เห็นถังขยะตรงไหนก็จะทิ้งทันที
.
.

ทำเเบบนี้ไปเรื่อยๆผมซักจะสงสัย เอ๊ะ!! "นี่เราเอาความคิดที่เห็นเเก่ตัวของเราเอง ไปตัดสินคนอื่นรึเปล่า?"  

เลยเดินหันไปมองเด็กเหล่านั้น เรื่อยๆ ผมเริ่มคิดได้ทีละเรื่อง ทีละเรื่อง ในทุกๆครั้งที่หันไปมอง

สิ่งที่ผมคิดได้นั้น คือมันทำให้ผมไม่คิดถึงเเต่ ตัวเองอย่างเดียวนั่นเองครับ
.
.

เราอาจคิดได้ว่ามันเป็นหน้าที่ของคนเก็บขยะ ฉันจะไปทำให้เปื้อนมือทำไม เเต่ลองคิดดูถ้าสังคมไทย ช่วยกันคนละไม้ละมือ

เเบบเด็กๆเหล่านี้เเล้ว มันจะสะอาดขึ้นเยอะ ไอ้ข่าวที่ว่ามีงานที่ไหนมันสกปรกที่นั่น คงจะเบาลงไปมาก
.
.

ผมเลยเกิดคำถามขึ้นมาว่า

เราเป็นหนึ่งในคนที่ ทิ้ง "เศษขยะ" เเล้วให้เด็กๆ ผู้มีจิตสาธารณะ เหล่านั้น คอยตามเก็บป่ะวะ
.
.


อยากขอบคุณพ่อเเม่ คุณครู ที่อบรมสอนน้องให้ เป็นคนที่ดีของสังคม มีจิตสาธารณะ

ถึงเเม้น้องอาจจะไม่ได้เเต่งตัวเลิศหรู เหมือนเด็กโรงเรียนไฮสคูล เเต่ดูๆโดยรวมเเล้วมีเสน่ห์ น่ายกย่องจริงๆครับ