สิงอยู่ในพันทิปก็นาน เห็นรีวิวมาก็เยอะ ตื่นเต้นจังที่ได้มาตั้งกระทู้รีวิว คนรัก ในวันนี้ ^^ หากมีอะไรผิดพลาดไปขออภัยด้วยนะคะ
.................ใช่ค่ะ อ่านหัวข้อไม่ผิด วันนี้เราจะมารีวิวแฟนตัวเอง 5555..................................
แฟนเราไม่ได้เป็นผู้ชายที่ดีเลิศเลอเพอร์เฟค รูปหล่อ พ่อรวย ใบ้หวยเก่ง
แต่แฟนเราเค้าเป็น"ผู้พิการ"ค่ะ
เค้าเป้นผู้ชายที่เดินเหมือนแพนกวินดุ้กดิ้กๆ ไม่สามารถขับแมงไซค์พาเราไปแว้นได้ ไม่สามารถอุ้มเรารึให้เราขี่คอแบบคู่อื่นได้ แถมยังขี้บ่น บ่นได้ตลอด บ่นได้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่เว้นวันหยุดราชการ เป็นคนที่ใช้ช้อนส้อมกินก๋วยเตี๋ยว แถมยังใจร้อน ชอบเดินเร็วๆ ทั้งๆที่ตัวเองน่ะ จะหน้าคว่ำใส่อ่างปลาอยู่ละ เวลาเดินด้วยกันท่าประจำของเราคือต้องยื่นแขนไปขวางหน้าเค้าไว้กันล้ม แต่ก็ดีนะ แขนเริ่มกระชับไม่ย้อยละ 55555
เราทั้งคู่เริ่มคบกัน เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2014 เป้นครั้งแรกที่ได้เจอกัน บอกเลยตื่นเต้นสุด 5555 รูปตอนนั้น คือแบบไม่กล้าถ่ายด้วยกัน เขินน แต่เมื่อถามกันไปมา ก็พบเรื่องราวสุดบังเอิญ คือจริงๆแล้วเราเคยเจอกันแล้ว ตอนอยู่ประถม เค้าเป็นรุ่นพี่เราปีนึง แถมเรายังดันจำเขาได้แบบฝังใจด้วยสิแต่จำหน้าไม่ได้นะ จำได้แค่ชื่อเล่นกับวิธีการปักชื่อของเค้า สมัยนั้นนักเรียนต้องปักชื่อเป็นสีแดง(โรงเรียนเป็นโรงเรียนจีนเลยต้องใช้สีแดง) แต่เค้าไม่ได้ปักไง ในสายตาเราตอนนั้นคือแบบ เฮ้ย มันเท่ห์อ่ะ ทำไงวะ แต่ก็ไม่ได้ถามนะ ก็เลยเก็บไว้ในใจจนมาเจอกันครั้งนี้แหละ ถึงได้ข้อสรุปว่า ตอนนั้นเค้าสกรีนเอา ถึงบางอ้อละ
เรื่องราวมันดำเนินมาเรื่อยๆ คือตอนนั้นเรายังอยู่มัธยมไง แม่ยังกันๆให้คุยได้แค่ทางมือถือเท่านั้น เรื่องราวด้วยกันยังไม่เท่าไร เรื่องมันมาพีค เมื่อตอนที่เราเริ่มเรียนเข้าปีสอง ได้ออกมาตะแลดแร่นแต้ข้างนอกกับเค้าบ้าง เราถึงได้ค้นพบว่า เรื่องจริงมันไม่เหมือนกับที่คุยในมือถือ ตอนเราคุยกันมันไม่มีคนมามองไง แต่เมื่อเรามาอยู่ในสังคมจริง ได้จับมือกันจริงๆ มันต้องเผชิญกับสายตาคนที่มอง ทั้งคนที่เข้าใจ และคนที่ดูถูก แรกๆถามว่าอายมั้ย มันไม่เชิงอาย มันไม่ชินกับสายตาที่มีคนมองมากกว่า แต่พอหันไปมองหน้าเค้า ถ้าเราอายเค้าจะไม่สบายใจมั้ย เราเลยหันกลับมาแคร์ความรู้สึกคนที่เดินข้างๆดีกว่ามัวไปสนใจ สายตาคนที่ไม่ได้มามีอิทธิพลอะไรกับชีวิตเรานัก จนทุกวันนี้ เราสามารถเดินจับมือกันโดยไม่รู้สึกอะไรแล้ว
(ขอต่อในความเห็นถัดไปนะคะ)
ขอ อนุญาติแท็กโต๊ะเครื่องแป้งนะคะ เพราะเราเชื่อว่ายังมีผู้หญิงหลายคนเหมือนเรา รึ บางคนยังก้ำกึ่งในการตัดสินใจ อยากให้ลองอ่านค่ะ
[CR] รีวิว"คนรัก" ค่ะ ^^
.................ใช่ค่ะ อ่านหัวข้อไม่ผิด วันนี้เราจะมารีวิวแฟนตัวเอง 5555..................................
เค้าเป้นผู้ชายที่เดินเหมือนแพนกวินดุ้กดิ้กๆ ไม่สามารถขับแมงไซค์พาเราไปแว้นได้ ไม่สามารถอุ้มเรารึให้เราขี่คอแบบคู่อื่นได้ แถมยังขี้บ่น บ่นได้ตลอด บ่นได้ทุกที่ ทุกเวลา ไม่เว้นวันหยุดราชการ เป็นคนที่ใช้ช้อนส้อมกินก๋วยเตี๋ยว แถมยังใจร้อน ชอบเดินเร็วๆ ทั้งๆที่ตัวเองน่ะ จะหน้าคว่ำใส่อ่างปลาอยู่ละ เวลาเดินด้วยกันท่าประจำของเราคือต้องยื่นแขนไปขวางหน้าเค้าไว้กันล้ม แต่ก็ดีนะ แขนเริ่มกระชับไม่ย้อยละ 55555
เราทั้งคู่เริ่มคบกัน เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2014 เป้นครั้งแรกที่ได้เจอกัน บอกเลยตื่นเต้นสุด 5555 รูปตอนนั้น คือแบบไม่กล้าถ่ายด้วยกัน เขินน แต่เมื่อถามกันไปมา ก็พบเรื่องราวสุดบังเอิญ คือจริงๆแล้วเราเคยเจอกันแล้ว ตอนอยู่ประถม เค้าเป็นรุ่นพี่เราปีนึง แถมเรายังดันจำเขาได้แบบฝังใจด้วยสิแต่จำหน้าไม่ได้นะ จำได้แค่ชื่อเล่นกับวิธีการปักชื่อของเค้า สมัยนั้นนักเรียนต้องปักชื่อเป็นสีแดง(โรงเรียนเป็นโรงเรียนจีนเลยต้องใช้สีแดง) แต่เค้าไม่ได้ปักไง ในสายตาเราตอนนั้นคือแบบ เฮ้ย มันเท่ห์อ่ะ ทำไงวะ แต่ก็ไม่ได้ถามนะ ก็เลยเก็บไว้ในใจจนมาเจอกันครั้งนี้แหละ ถึงได้ข้อสรุปว่า ตอนนั้นเค้าสกรีนเอา ถึงบางอ้อละ
เรื่องราวมันดำเนินมาเรื่อยๆ คือตอนนั้นเรายังอยู่มัธยมไง แม่ยังกันๆให้คุยได้แค่ทางมือถือเท่านั้น เรื่องราวด้วยกันยังไม่เท่าไร เรื่องมันมาพีค เมื่อตอนที่เราเริ่มเรียนเข้าปีสอง ได้ออกมาตะแลดแร่นแต้ข้างนอกกับเค้าบ้าง เราถึงได้ค้นพบว่า เรื่องจริงมันไม่เหมือนกับที่คุยในมือถือ ตอนเราคุยกันมันไม่มีคนมามองไง แต่เมื่อเรามาอยู่ในสังคมจริง ได้จับมือกันจริงๆ มันต้องเผชิญกับสายตาคนที่มอง ทั้งคนที่เข้าใจ และคนที่ดูถูก แรกๆถามว่าอายมั้ย มันไม่เชิงอาย มันไม่ชินกับสายตาที่มีคนมองมากกว่า แต่พอหันไปมองหน้าเค้า ถ้าเราอายเค้าจะไม่สบายใจมั้ย เราเลยหันกลับมาแคร์ความรู้สึกคนที่เดินข้างๆดีกว่ามัวไปสนใจ สายตาคนที่ไม่ได้มามีอิทธิพลอะไรกับชีวิตเรานัก จนทุกวันนี้ เราสามารถเดินจับมือกันโดยไม่รู้สึกอะไรแล้ว
(ขอต่อในความเห็นถัดไปนะคะ)
ขอ อนุญาติแท็กโต๊ะเครื่องแป้งนะคะ เพราะเราเชื่อว่ายังมีผู้หญิงหลายคนเหมือนเรา รึ บางคนยังก้ำกึ่งในการตัดสินใจ อยากให้ลองอ่านค่ะ