สัตว์ทั้งปวง ทั้งที่เป็นคนหนุ่ม คนแก่, ทั้งที่เป็น
คนพาลและบัณฑิต, ทั้งที่มั่งมี และยากจน ล้วนแต่มี
ความตายเป็นที่ไปถึงในเบื้องหน้า. เปรียบเหมือนภาชนะดิน
ที่ช่างหม้อปั้นแล้ว ทั้งเล็กและใหญ่ ทั้งที่สุกแล้วและยังดิบ
ล้วนแต่มีการแตกทำลายเป็นที่สุด ฉันใด; ชีวิตแห่งสัตว์
ทั้งหลายก็มีความตายเป็นเบื้องหน้า ฉันนั้น.
    วัยของเรา แก่หง่อมแล้ว ชีวิตของเราริบหรี่แล้ว,
เราจักละพวกเธอไป. สรณะของตัวเองเราได้ทำไว้แล้ว.
    ภิกษุทั้งหลาย ! พวกเธอจงเป็นผู้ไม่ประมาท
มีสติ มีศีล เป็นอย่างดี มีความดำริอันตั้งไว้แล้วด้วยดี
ตามรักษาซึ่งจิตของตนเถิด.
    ในธรรมวินัยนี้, ภิกษุใดเป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว
จักละชาติสงสาร ทำที่สุดแห่งทุกข์ได้.