อาจจะยาวไปหน่อย แต่ทั้งหมดมันคือรายละเอียดของสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำ *ทั้งหมดเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง*
เราคบกับเขามา 1 ปี 2 เดือน คุยกัน 1เดือนก่อนจะตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงที่คุยกันเรากับเขาเจอกันแทบทุกวัน จนเราชอบเขาจริงๆ เราก็รอให้เขาขอเป็นแฟน รอจนเราไม่อยากรอ จนมีอีกคนมาจีบ เราเลยตั้งสถานะคบกับอีกคน ตั้งได้วันเดียวเขาก็มาขอเราคบเลยค่ะ ตอนนั้นดีใจมาก กับอีกคนเขาก็ไม่ว่าอะไร เราเลยได้มาคบกัน ช่วงแรกๆเราก็เจอกันทุกวันเป็นปกติ (เรียนที่เดียวกันค่ะเขาเป็นรุ่นน้องเราปีนึงแต่อายุเท่ากันค่ะ) ปีใหม่เราพาเขามาบ้าน เราเมาอ้วกไม่ได้สติ เขาก็เอามือมารองอ้วก คือมันยิ่งทำให้เรารักเขามาก คิดว่าเขารักเราจริงๆ แต่พอประมาณวันที่ 10 ม.ค. 59 เขาโทรมาหาเรา บอกว่า...
เขา : ขอโทษนะ
เรา : ขอโทษเรื่องอะไร
เขา : คือเค้ามีแฟนอยู่แล้ว เค้าไม่น่าไปขอเทอเป็นแฟนเลย
เรา : ...(ช็อคอยู่ค่ะ น้ำตาคลอเบ้า)
เขา : ขอโทษจริงๆนะ
เรา : อืม โอเค อย่าไปทำกับใครอีกนะ
แล้วอยู่ๆก็มีอีกเสียงนึงแทรกเข้ามา เป็นเสียงผู้หญิง แต่เป็นการประชุมสาย
ม.(ขอย่อชื่อคนนั้นนะค่ะ) : เทอคบกับ ต. มานานยังอ้ะ เราคบมาปีนึงแล้ว เมื่อวันที่ 30 ธ.ค. ที่ผ่านมาพึ่งครบรอบ 1 ปี
เรา : (จุกหนักกว่าเดิมอีกค่ะ) ก็คุยกันได้เดือนนึงล้ะก็คบเดือนนึง
ม. : เนี้ย เราไม่ได้อะไรนะ เราก็ไม่เคยเจอ ต. หรอก เจอกันครั้งนึงก่อนจะคบ แล้วเราก็มาเรียนต่อที่อังกฤษ แล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกับต. เขาชอบหายไปบ่อยๆ ติดต่อไม่ค่อยได้(น้ำเสียงร้องไห้)
เรา : อ่อ ถึงว่าเราอยู่กับเขาไม่เคยเห็นเขาจับโทรศัพท์เลย แต่ช่างมันเหอะ เราไปเอง
แล้วเรากับม.ก็ร้องไห้ทั้งคู่ จน ต. กดวางสาย
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาเลย แต่เหมือนเขาพยายามจะคุยกับเรา ทั้งโทร ทั้งแชท แต่เราก็ไม่ค่อยตอบ พยายามที่จะเลิกคุย แต่ก็ยังเจอหน้ากันทุกวันที่รร. และมีอยู่วันนึง ม.โทรมาหาเรา มาปรึกษาเรา ถามเราว่ายังคุยกันอยู่มั้ย ต.มีคนอื่นอีกแล้ว เราไม่ไหวแล้ว เราจะเลิกกับต.แล้ว เราทนกับคนแบบนี้ไม่ได้แล้ว บลาๆๆ
พอถึงวันวาเลนไทน์ ต. ซื้อดอกกุหลาบมาให้เราที่บ้าน(ดอกเดียว -,,- ) แล้วก็ขอโทษ ขอคืนดี เราก็ถามก่อนเลยว่ายังคบกับม.อยู่หรือป่าว เลิกกันแล้วจริงหรอ เขาก็บอกจริง เราก็เลยโทรหาม. แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรับสาย แล้วก็ไม่มีใครโทรกลับเลย เราก็เลยกลับมาคุยกับต. แรกๆก็ไม่ค่อยเชื่อใจหรอก เราเลยบอกเขาว่าขอเช็คโทรศัพท์ทุกครั้งที่เจอกันได้มั้ย เขาก็ตกลง เราเช็คทุกวันก็ไม่มีอะไร ก็เริ่มไว้ใจเขาเหมือนเดิม
พอเดือนเมษา เราจับได้ว่าเขาติดยา(ไอซ์) เราก็บอกแม่เขา แม่เขาเลยพาไปบำบัดที่รพ. หมอกำหนดให้อยู่รพ. 45 วัน ใช้โทรศัพท์ไม่ได้ เยี่ยมได้แค่วันล้ะ 1 ชั่วโมง วันแรกเราไม่ได้ไป เพราะแม่เขาต้องทำเรื่องระบุชื่อผู้ที่เยี่ยมได้ให้เรียบร้อยก่อน วันที่ 2 เราไป แต่พยาบาลไม่ให้เข้าเยี่ยม (แต่งตัวไม่สุภาพ) แล้วตั้งแต่วันที่ 3 เราก็ไปหาเขาทุกวัน ซื้อของกินไปให้ทุกวัน เจอกันตอนแรก เขาวิ่งมาหาเรา น้ำตาคลอ น่าสงสารมาก บ่นอยากกลับบ้าน แล้วก็บ่นแบบนี้ทุกวัน แต่เขาอยู่แค่ 28 วัน เพราะเปิดเทอม แม่เขาก็ไปคุยกับหมอ หมอก็ตกลงแต่นัดเจออาทิตย์ล้ะ 1 ครั้ง พอออกมาแม่เขาบอกว่าจะให้เราหมั้นกัน(แต่ต.ยังไม่รู้เรื่อง) เราดีใจมากเราเลยบอกเขาว่าแม่เขาจะให้เราหมั้นกัน เขาพูดขึ้นมาว่า "ยังไม่พร้อม รอเรียนให้จบก่อน รอทำงานก่อน" เราก็ถามกลับว่า "ยังไม่พร้อมอะไรอ้ะ แม่เทอเป็นคนจะให้หมั้นเอง แม่เทอบอกค่าสินสอดมา แม่เค้าก็ตกลงแล้ว ทุกคนตกลงกันหมดแล้ว แล้วเทอไม่พร้อมอะไรอีก" เขาบอกว่า "เออ เอาไว้ก่อน"
จากนั้นมาเวลาทะเลาะกันเราก็จะชอบเอาเรื่องนี้มาพูด บอกเทอไม่รักเค้า เทอไม่อยากหมั้นกับเค้า บลาๆๆ จนถึงเดือนกรกฎา เราก็บ่นแบบนี้เหมือนเดิม แล้วเขาบอกว่าได้หมั้นแน่ ไม่เกินเมษา ปีหน้า รอทำบ้านเสร็จก่อน เดี๋ยวบอกแม่ (บ้านเขากำลังทำห้องแยกอีกห้องให้เขาเผื่อเราจะไป) เราดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอ ถามเขาตลอดว่าบอกแม่หรือยัง เขาก็บอกยัง แล้วก็อ้างนู้นอ้างนี่ ทั้งๆที่บ้านทำเสร็จแล้ว แล้วพักหลังๆเขาชอบหายไปเวลาที่เราเรียน (เราเรียน 6โมงเย็นถึง 2 ทุ่มครึ่ง เขาเรียน8โมง ถึงบ่าย2โมง ซึ่งเวลาที่เราเรียนเขาก็จะกลับถึงบ้านแล้ว ปกติจะคุยกันตลอด) แต่หลังๆมาคือพอเขาถึงบ้านเขาจะทักมาบอก แล้วก็บอกเดี๋ยวกินข้าวก่อนนะ แล้วเขาก็หายไปเลย 2 ชั่วโมงกว่า พอถึงเวลาเลิกเรียน เขาถึงจะทักมา เป็นแบบนี้มา 2 อาทิตย์ จนวันนึงทนไม่ไหว เราเลยโหลดแอพหลอกจีพีเอส ระบุตำแหน่งทางด่วน บอกเขาว่ากำลังไปหานะ เขาอ่านแต่ไม่ตอบ เราโทรไปก็จะมีบางสายที่สายไม่ว่าง เราเลยโทรไปหาแม่เขา แม่เขาบอกว่า "ต.อยู่บนห้อง น่าจะนอนดูหนังอยู่" เราก็โอเค เราก็ส่งจีพีเอสไปให้เขา ว่าเราอยู่หน้าปากซอย เขาก็อ่านไม่ตอบ เราเลยบอกว่าเดี๋ยวรออยู่ในเซนทรัลนะ ติดต่อได้ถึงจะเข้าไป สักพักเราก็โทรไป แม่เขารับสายบอกว่า "ต.มาพอดีเลย เอ้ย ตื่นพอดีเลย" เราก็เริ่มจับผิดได้ล้ะ แล้วพอเขามาคุยน้ำเสียงก็ไม่เหมือนคนพึ่งตื่น เขาเลยบอกว่า "ก็ไม่ได้นอน ดูหนังอยู่ เลยให้แม่รับแล้วบอกว่านอน" ถึงขนาดให้แม่ช่วยโกหก เหมือนกับว่า ตอนที่เราส่งจีพีเอสไปครั้งแรก เขากำลังรีบกลับ แล้วตอนที่เราโทรไปไม่ติดคือโทรบอกแม่อยู่ว่าให้ตอบเรายังไงถ้าเราโทรไป แล้วกว่าเขาจะรับสาย เวลามันก็ผ่านไปเกือบชั่วโมง ซึ่งน่าจะกลับถึงพอดี แล้วบวกกับคำที่แม่เขาพูดผิดอีก
จากนั้นมาเราโหลดแอพติดตามโทรศัพท์ ไว้ทั้งในเครื่องเขาแล้วก็เครื่องเรา แล้วตั้งซ่อนแอพไว้ไม่ให้เขาเห็น ปรากฎว่าเขาก็อยู่บ้านจริงๆเวลาเราเรียน จนวันนึงเขาแอบไปกินหมูกะทะ กับรุ่นพี่ที่ฝึกงาน เราถามเขาตอนแรกจะไปที่ไหน เขาไม่ยอมบอก แล้วก็ไม่รับสาย เราเลยตามไปที่ร้านเลย รออยู่หน้าร้าน รอประมาณชั่วโมงกว่าๆ (ตอนแรกว่าจะเข้าไป แต่ต้องจ่ายเงินซื้อตั๋วถึงจะเข้าได้ เลยคิดว่าถ้าเข้าไปก็คงไม่มีอารมณ์กิน แถมไม่รู้จักใครเลย) เขาออกมาเห็นเราหน้าเขาตกใจมาก แล้วเราก็ลากเขาขึ้นแท็กซี่กลับ เขาก็ถามว่ามาได้ไง เราก็บอกว่า เทอเคยยืมโทรศัพท์เค้าโทรไง เค้าเลยเมมเบอร์ไว้ จนมีวันนึงเขามีธุระ แต่เบอร์พี่คนนั้นไม่มีในเครื่องเขา เขาเลยมาขอเรา เราบอกไม่มี เขาก็เริ่มสงสัย พอเขาไปหาพี่คนนั้น เขาถามว่าพี่บอกแฟนผมหรอวันที่ไปกินหมูกะทะอ้ะ พี่คนนั้นก็บอกว่าไม่ได้บอก เราเลยต้องบอกเขาเรื่องแอพติดตาม เขาก็ไม่บ่นอะไร จนเดือนมกรา 60 เขาบอกจะมานอนบ้านเรา เราก็ฝากซื้อหอยทอด บอกเขาให้นั่งแท็กซี่ขึ้นทางด่วนมา จะได้ถึงเร็วๆเดี๋ววจ่ายให้ (เขาไม่มีรถ) เขาบอกขอคิดก่อน แล้วก็หายไปนาน ไม่ตอบแชท เราเลยโทรไป เขาบอก "อยู่แครายแล้ว หิวหรอ เดี๋ยวรีบไป แค่นี้ก่อน" เราโทรซ้ำไปอีกหลายครั้งก็ไม่รับสายเลย จนเราเริ่มสงสัยว่ามันนานผิดปกติ เราเลยไปอาบน้ำแต่งตัวเผื่อจะต้องออก ระหว่างแต่งตัวก็โทรไปหาแม่เขา แม่เขาบอกว่า "ต.บอกจะไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน แล้วค่อยกลับไปนอนบ้านหนูจ้ะ" เราบอกจะไปตาม แม่เขาก็บอกไม่ต้องตามหรอกเดี๋ยวก็กลับ (คือ???????)
สักพักแม่เรากลับมาบ้าน ตะโกนเรียกเราบอก ต.ซื้อหอยทอดมาให้หรอ แขวนอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นคือเดือดมาก เข้าเฟสเขา หาดูเฟสเพื่อนเขา มีใครเช็คอินที่ไหนบ้าง เพราะเขาปิดเครื่อง เราเลยดูในแอพไม่ได้ พอดีมีร้านนึงมีปาร์ตี้ชุดนักเรียน เพื่อนของเขาเช็คอิน แถมเพื่อนเราเองก็เช็คอินอยู่ที่ร้าน เราเลยทักไปหาเพื่อนบอกว่าเดี๋ยวไปหา เรานั่งแท็กซี่ไปถึงร้านคนแน่นมาก โทรบอกให้เพื่อนออกมารับก็ไม่ออกบอกแค่ว่าอยู่ชั้น3ขึ้นมาเลย เรามองหาตั้งแต่หน้าร้าน มองจนทั่วชั้น1 ก็ไม่เจอ ชั้น2ก็ไม่เจอ พอขึ้นไปชั้น3 ตอนแรกกะว่าถ้ายังไม่เจอจะแวะไปนั่งกับเพื่อนสักพักแล้วค่อยหาดูใหม่ แต่ปรากฎว่าขึ้นไปเจอเลย เขามองหน้าเราแบบจำกันไม่ได้จ้องกันเกือบนาทีเขาก็สบัดหน้าแล้วก็อุทาน "เห้ยยย มาได้ไง" (ถึงบ้านเขาพึ่งบอกว่าตอนแรกจำไม่ได้เลย คือสวยมากเห็นแล้วชอบเลย -,,,,,,- ) เราเห็นขวดเบียร์โต๊ะข้างๆ เราจะหยิบมาตีหัวล้ะ แต่คนมันเยอะมาก แถมมีตำรวจอยู่หน้าร้าน พึ่งมาจ้บคนตีกันในร้าน -,,- เขาเดินมาหาเราแล้วเดินนำลงไปชั้นล่าง เราตบเขาไปหลายทีอยู่ พอเดินห่างร้านออกไปเขาก็บ่น เราก็โมโห ปาโทรศัพท์ใส่หน้าเขา เลือดออกนิดๆ เขาบอกจะกลับไปกินต่อเราบอกไม่ให้ไป เขาบอกเปิดเหล้าไปแล้วพึ่งกินได้ไม่กี่แก้วเอง แถมออกเองเพื่อนไม่ได้ออก (มีตังเลี้ยงเพื่อนด้วย!! คือตั้งแต่เจอกันวันแรกกินข้าวแยกกันจ่าย ดูหนังแยกกันจ่าย แล้วเวลาเขามานอนบ้านเรา แม่เราก็ทำกับข้าวให้กินตลอด ขนาดค่ารถเมล์ยังแยกกันจ่าย) วันนั้นนั่งแท็กซี่กลับมาบ้านค่ารถ 85 บาท เขาก็ยื่นตังให้เรา 40 บาทแล้วก็ลงรถ -,,- พอถึงบ้านเราก็นั่งเล่นกันสักพักแล้วก็นอน ตื่นมาแม่เราไม่อยู่ เขาเลยขอตังเราออกไปซื้อข้าว เราก็ถามว่าตังหมดแล้วหรอ เขาบอก เปิดเหล้าเมื่อคืนหมดแล้ว!!! (โอ้โหหห เห็นว่ามาบ้านเราแล้วไม่ต้องใช้ตัง เลยเลี้ยงเพื่อนหมดตัวเลย แถมเราต้องให้ตังไปเรียนอีก)
เราเริ่มเอือมระอา... อยากคุยกับคนอื่นแต่ก็ไม่อยากนอกใจ ทำได้แต่ไปบ่นกับเพื่อนที่รร. เป็นแบบนี้มาทุกวัน จนถึงเมื่อวันที่ 2 กุมภา 60 เขาจะกล้บบ้านแต่เราไม่ให้กลับ ยืดโทรศัพท์ไว้ แต่เขาก็กลับทั้งๆที่โทรศัพท์อยู่กับเรา เราก็เลยเอามาเปิดดูนู้นนี่เรื่อยเปื่อย จนมาถึงประวัติการเข้าชมในกูเกิ้ล เขาแอบเล่นอีกเฟสนึง ซึ่งเล่นในเว็บนึงต้องเขียนแพล็ตฟอร์มขึ้นเอง(คนที่สงสัยลองหาคำว่าแพล็ตฟอร์มในกูเกิ้ลดูนะค่ะ แต่จะไม่มีหน้าเว็บนี้ ให้ลองหา เฟสบุ๊คสำหรับผู้พัฒนา เราจำชื่อเว็บไม่ได้) เท่าที่เราอ่านดูที่เราเปิดดู เราต้องเขียนฟอร์มขึ้นมาเอง โดยระบุสิ่งที่เราจะใช้งาน ระบุข้อมูลเวอร์ชั่นของเครื่องที่ใช้ ขอรหัสAPI ขอHOST ขอนู้นขอนี่ แล้วพอเข้าระบบมันจะเป็นเฟสของเราเองนี่แหละ แต่ข้อมูลเดิมจะไม่มีเลย เหมือนเปิดเฟสใหม่ พอออกจากระบบ ข้อมูลก็จะล้างออกหมด แล้วเสียตังด้วย!! คือต้องโอนไปให้ทางเว็บ เขาลงทุนมาก แล้วแพล็ตฟอร์มต้องเขียนใหม่ทุกครั้ง ไม่สามารถใช้อันเดิมได้ แต่ตอนนี้เรายังเข้าไม่ได้เพราะต้องศึกษาก่อน มันหลายขั้นตอนมาก แต่ในเฟสจริงของเขามีกลุ่มเพิ่มขึ้นมา เพื่อน เพื่อนรัก คนรู้จัก คนสนิท แต่ถ้าเอาเฟสจริงกดเข้าไป มันก็จะขึ้นแค่ไม่มีเนื้อหา เรื่องเฟสเราหมดปัญญาเข้า เราก็เลยดูประวัติอื่นๆ ในอีเมลเขามีข้อความส่งมาว่าให้คอนเฟิร์มออเดอร์ เราเข้าไปดู มันคือออ....ไวอะกร้า!! เป็นเว็บจากต่างประเทศ แล้วก็ดูในแอพสโตร์มีประวัติโหลดแอพไปรษณีย์มา แต่ลบไปแล้ว คือเมื่อก่อนเรากับเขามีอะไรกันบ่อยมากๆ แต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยมีอะไรกับเรา บอกเหนื่อย ขี้เกียจ ง่วง เมื่อก่อนมีทุกวัน เดี๋ยวนี้อาทิตย์ละครั้ง ดูประวัติไปเรื่อยๆก็เจอเว็บหา ไซต์ไลน์!!! ค้นหาเมื่อ 8 ม.ค. 60 เวลาตี2 ซึ่งวันที่ 8 เป็นวันครบรอบ แล้วปกติคืนวันที่7 เราจะให้เขานอนบ้านเรา แต่วันนั้นเขาไม่นอน แถมไม่โพสอะไรเลย เราก็งอน เขาเลยมาโพสให้แต่สั้นมาก แล้วก็บอกง่วง นอนก่อนนะ ซึ่งเขาโพสให้เราวันที่8 ตอนตี1 โพสเสร็จแล้วก็บอกว่าง่วงแล้วหายไปเลย หลังๆเขาใช้เงินเก่ง จนแม่เขาบ่น เขาถอนไปใช้ทีล้ะพันกว่า รวมๆ ใช้ไป เกือบ2 หมื่น อาทิตย์ที่แล้วก็ยืมเงินเรา 1700 บาท แล้วเมื่อวันอังคารยืมไปอีก 1100 บาท แล้วเราสั่งพิซซ่ามาเขาก็บอกออกส่วนของเค้าให้ก่อนนะเดี๋ยวคืนทีเดียว แล้วมีของเก่าค้างอยู่ 300 บาท ค่าพิซซ่าเราคิดเขาแค่ 100 กับค่าส่งอีก40 บาทรวมทั้งหมดก็ 3240 บาท คือ 2800 ที่ยืมไปเราไม่เห็นเขาซื้ออะไรเลย แต่ตังหมด?? แถมจะคืนแค่ครึ่งนึงก่อน
แล้วในโทรศัพท์เขา เขาก็โหลดแอพ Knox (แอพของซัมซุง) ซึ่งมันเป็นแอพที่มีความปลอดภัยสูง คือแค่กดเข้าแอพ Knox มันจะเปลี่ยนเป็นคนละเครื่องเลยแหละ สมุดบัญชี รูปภาพ ไลน์ แอพต่างๆ มันให้ใช้แอคเค้าท์ใหม่ อีเมลใหม่ คือเหมือนมี2ไลน์ 2สมุดบัญชี 2เฟส ทุกอย่างมันจะไม่เชื่อมถึงกันเลย ตั้งรหัสด้วยลายนิ้วมือ เราเลยเข้าไม่ได้ แอคเค้าท์ที่เขาใช้เราก็ไม่รู้ แต่คือมีแอพที่เขาโหลดมาที่ขึ้นในแอพสโตร์ บางแอพมันจะเข้าไม่ได้ ขึ้นว่าติดตั้งแล้ว เราลองกดอัพเดรต มันก็ขึ้นว่าอัพเดรตไม่ได้แอพนี้เป็นแอพส่วนตัว ให้อัพเดรตในแอพส่วนตัว
***แล้วมีอันนึงทีเด็ดสุด เขาจะตั้งแอพในคอมกับโทรศัพท์เชื่อม
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ ควรทำไงกับผู้ชายแบบนี้ดี!
เราคบกับเขามา 1 ปี 2 เดือน คุยกัน 1เดือนก่อนจะตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงที่คุยกันเรากับเขาเจอกันแทบทุกวัน จนเราชอบเขาจริงๆ เราก็รอให้เขาขอเป็นแฟน รอจนเราไม่อยากรอ จนมีอีกคนมาจีบ เราเลยตั้งสถานะคบกับอีกคน ตั้งได้วันเดียวเขาก็มาขอเราคบเลยค่ะ ตอนนั้นดีใจมาก กับอีกคนเขาก็ไม่ว่าอะไร เราเลยได้มาคบกัน ช่วงแรกๆเราก็เจอกันทุกวันเป็นปกติ (เรียนที่เดียวกันค่ะเขาเป็นรุ่นน้องเราปีนึงแต่อายุเท่ากันค่ะ) ปีใหม่เราพาเขามาบ้าน เราเมาอ้วกไม่ได้สติ เขาก็เอามือมารองอ้วก คือมันยิ่งทำให้เรารักเขามาก คิดว่าเขารักเราจริงๆ แต่พอประมาณวันที่ 10 ม.ค. 59 เขาโทรมาหาเรา บอกว่า...
เขา : ขอโทษนะ
เรา : ขอโทษเรื่องอะไร
เขา : คือเค้ามีแฟนอยู่แล้ว เค้าไม่น่าไปขอเทอเป็นแฟนเลย
เรา : ...(ช็อคอยู่ค่ะ น้ำตาคลอเบ้า)
เขา : ขอโทษจริงๆนะ
เรา : อืม โอเค อย่าไปทำกับใครอีกนะ
แล้วอยู่ๆก็มีอีกเสียงนึงแทรกเข้ามา เป็นเสียงผู้หญิง แต่เป็นการประชุมสาย
ม.(ขอย่อชื่อคนนั้นนะค่ะ) : เทอคบกับ ต. มานานยังอ้ะ เราคบมาปีนึงแล้ว เมื่อวันที่ 30 ธ.ค. ที่ผ่านมาพึ่งครบรอบ 1 ปี
เรา : (จุกหนักกว่าเดิมอีกค่ะ) ก็คุยกันได้เดือนนึงล้ะก็คบเดือนนึง
ม. : เนี้ย เราไม่ได้อะไรนะ เราก็ไม่เคยเจอ ต. หรอก เจอกันครั้งนึงก่อนจะคบ แล้วเราก็มาเรียนต่อที่อังกฤษ แล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกับต. เขาชอบหายไปบ่อยๆ ติดต่อไม่ค่อยได้(น้ำเสียงร้องไห้)
เรา : อ่อ ถึงว่าเราอยู่กับเขาไม่เคยเห็นเขาจับโทรศัพท์เลย แต่ช่างมันเหอะ เราไปเอง
แล้วเรากับม.ก็ร้องไห้ทั้งคู่ จน ต. กดวางสาย
จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาเลย แต่เหมือนเขาพยายามจะคุยกับเรา ทั้งโทร ทั้งแชท แต่เราก็ไม่ค่อยตอบ พยายามที่จะเลิกคุย แต่ก็ยังเจอหน้ากันทุกวันที่รร. และมีอยู่วันนึง ม.โทรมาหาเรา มาปรึกษาเรา ถามเราว่ายังคุยกันอยู่มั้ย ต.มีคนอื่นอีกแล้ว เราไม่ไหวแล้ว เราจะเลิกกับต.แล้ว เราทนกับคนแบบนี้ไม่ได้แล้ว บลาๆๆ
พอถึงวันวาเลนไทน์ ต. ซื้อดอกกุหลาบมาให้เราที่บ้าน(ดอกเดียว -,,- ) แล้วก็ขอโทษ ขอคืนดี เราก็ถามก่อนเลยว่ายังคบกับม.อยู่หรือป่าว เลิกกันแล้วจริงหรอ เขาก็บอกจริง เราก็เลยโทรหาม. แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรับสาย แล้วก็ไม่มีใครโทรกลับเลย เราก็เลยกลับมาคุยกับต. แรกๆก็ไม่ค่อยเชื่อใจหรอก เราเลยบอกเขาว่าขอเช็คโทรศัพท์ทุกครั้งที่เจอกันได้มั้ย เขาก็ตกลง เราเช็คทุกวันก็ไม่มีอะไร ก็เริ่มไว้ใจเขาเหมือนเดิม
พอเดือนเมษา เราจับได้ว่าเขาติดยา(ไอซ์) เราก็บอกแม่เขา แม่เขาเลยพาไปบำบัดที่รพ. หมอกำหนดให้อยู่รพ. 45 วัน ใช้โทรศัพท์ไม่ได้ เยี่ยมได้แค่วันล้ะ 1 ชั่วโมง วันแรกเราไม่ได้ไป เพราะแม่เขาต้องทำเรื่องระบุชื่อผู้ที่เยี่ยมได้ให้เรียบร้อยก่อน วันที่ 2 เราไป แต่พยาบาลไม่ให้เข้าเยี่ยม (แต่งตัวไม่สุภาพ) แล้วตั้งแต่วันที่ 3 เราก็ไปหาเขาทุกวัน ซื้อของกินไปให้ทุกวัน เจอกันตอนแรก เขาวิ่งมาหาเรา น้ำตาคลอ น่าสงสารมาก บ่นอยากกลับบ้าน แล้วก็บ่นแบบนี้ทุกวัน แต่เขาอยู่แค่ 28 วัน เพราะเปิดเทอม แม่เขาก็ไปคุยกับหมอ หมอก็ตกลงแต่นัดเจออาทิตย์ล้ะ 1 ครั้ง พอออกมาแม่เขาบอกว่าจะให้เราหมั้นกัน(แต่ต.ยังไม่รู้เรื่อง) เราดีใจมากเราเลยบอกเขาว่าแม่เขาจะให้เราหมั้นกัน เขาพูดขึ้นมาว่า "ยังไม่พร้อม รอเรียนให้จบก่อน รอทำงานก่อน" เราก็ถามกลับว่า "ยังไม่พร้อมอะไรอ้ะ แม่เทอเป็นคนจะให้หมั้นเอง แม่เทอบอกค่าสินสอดมา แม่เค้าก็ตกลงแล้ว ทุกคนตกลงกันหมดแล้ว แล้วเทอไม่พร้อมอะไรอีก" เขาบอกว่า "เออ เอาไว้ก่อน"
จากนั้นมาเวลาทะเลาะกันเราก็จะชอบเอาเรื่องนี้มาพูด บอกเทอไม่รักเค้า เทอไม่อยากหมั้นกับเค้า บลาๆๆ จนถึงเดือนกรกฎา เราก็บ่นแบบนี้เหมือนเดิม แล้วเขาบอกว่าได้หมั้นแน่ ไม่เกินเมษา ปีหน้า รอทำบ้านเสร็จก่อน เดี๋ยวบอกแม่ (บ้านเขากำลังทำห้องแยกอีกห้องให้เขาเผื่อเราจะไป) เราดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอ ถามเขาตลอดว่าบอกแม่หรือยัง เขาก็บอกยัง แล้วก็อ้างนู้นอ้างนี่ ทั้งๆที่บ้านทำเสร็จแล้ว แล้วพักหลังๆเขาชอบหายไปเวลาที่เราเรียน (เราเรียน 6โมงเย็นถึง 2 ทุ่มครึ่ง เขาเรียน8โมง ถึงบ่าย2โมง ซึ่งเวลาที่เราเรียนเขาก็จะกลับถึงบ้านแล้ว ปกติจะคุยกันตลอด) แต่หลังๆมาคือพอเขาถึงบ้านเขาจะทักมาบอก แล้วก็บอกเดี๋ยวกินข้าวก่อนนะ แล้วเขาก็หายไปเลย 2 ชั่วโมงกว่า พอถึงเวลาเลิกเรียน เขาถึงจะทักมา เป็นแบบนี้มา 2 อาทิตย์ จนวันนึงทนไม่ไหว เราเลยโหลดแอพหลอกจีพีเอส ระบุตำแหน่งทางด่วน บอกเขาว่ากำลังไปหานะ เขาอ่านแต่ไม่ตอบ เราโทรไปก็จะมีบางสายที่สายไม่ว่าง เราเลยโทรไปหาแม่เขา แม่เขาบอกว่า "ต.อยู่บนห้อง น่าจะนอนดูหนังอยู่" เราก็โอเค เราก็ส่งจีพีเอสไปให้เขา ว่าเราอยู่หน้าปากซอย เขาก็อ่านไม่ตอบ เราเลยบอกว่าเดี๋ยวรออยู่ในเซนทรัลนะ ติดต่อได้ถึงจะเข้าไป สักพักเราก็โทรไป แม่เขารับสายบอกว่า "ต.มาพอดีเลย เอ้ย ตื่นพอดีเลย" เราก็เริ่มจับผิดได้ล้ะ แล้วพอเขามาคุยน้ำเสียงก็ไม่เหมือนคนพึ่งตื่น เขาเลยบอกว่า "ก็ไม่ได้นอน ดูหนังอยู่ เลยให้แม่รับแล้วบอกว่านอน" ถึงขนาดให้แม่ช่วยโกหก เหมือนกับว่า ตอนที่เราส่งจีพีเอสไปครั้งแรก เขากำลังรีบกลับ แล้วตอนที่เราโทรไปไม่ติดคือโทรบอกแม่อยู่ว่าให้ตอบเรายังไงถ้าเราโทรไป แล้วกว่าเขาจะรับสาย เวลามันก็ผ่านไปเกือบชั่วโมง ซึ่งน่าจะกลับถึงพอดี แล้วบวกกับคำที่แม่เขาพูดผิดอีก
จากนั้นมาเราโหลดแอพติดตามโทรศัพท์ ไว้ทั้งในเครื่องเขาแล้วก็เครื่องเรา แล้วตั้งซ่อนแอพไว้ไม่ให้เขาเห็น ปรากฎว่าเขาก็อยู่บ้านจริงๆเวลาเราเรียน จนวันนึงเขาแอบไปกินหมูกะทะ กับรุ่นพี่ที่ฝึกงาน เราถามเขาตอนแรกจะไปที่ไหน เขาไม่ยอมบอก แล้วก็ไม่รับสาย เราเลยตามไปที่ร้านเลย รออยู่หน้าร้าน รอประมาณชั่วโมงกว่าๆ (ตอนแรกว่าจะเข้าไป แต่ต้องจ่ายเงินซื้อตั๋วถึงจะเข้าได้ เลยคิดว่าถ้าเข้าไปก็คงไม่มีอารมณ์กิน แถมไม่รู้จักใครเลย) เขาออกมาเห็นเราหน้าเขาตกใจมาก แล้วเราก็ลากเขาขึ้นแท็กซี่กลับ เขาก็ถามว่ามาได้ไง เราก็บอกว่า เทอเคยยืมโทรศัพท์เค้าโทรไง เค้าเลยเมมเบอร์ไว้ จนมีวันนึงเขามีธุระ แต่เบอร์พี่คนนั้นไม่มีในเครื่องเขา เขาเลยมาขอเรา เราบอกไม่มี เขาก็เริ่มสงสัย พอเขาไปหาพี่คนนั้น เขาถามว่าพี่บอกแฟนผมหรอวันที่ไปกินหมูกะทะอ้ะ พี่คนนั้นก็บอกว่าไม่ได้บอก เราเลยต้องบอกเขาเรื่องแอพติดตาม เขาก็ไม่บ่นอะไร จนเดือนมกรา 60 เขาบอกจะมานอนบ้านเรา เราก็ฝากซื้อหอยทอด บอกเขาให้นั่งแท็กซี่ขึ้นทางด่วนมา จะได้ถึงเร็วๆเดี๋ววจ่ายให้ (เขาไม่มีรถ) เขาบอกขอคิดก่อน แล้วก็หายไปนาน ไม่ตอบแชท เราเลยโทรไป เขาบอก "อยู่แครายแล้ว หิวหรอ เดี๋ยวรีบไป แค่นี้ก่อน" เราโทรซ้ำไปอีกหลายครั้งก็ไม่รับสายเลย จนเราเริ่มสงสัยว่ามันนานผิดปกติ เราเลยไปอาบน้ำแต่งตัวเผื่อจะต้องออก ระหว่างแต่งตัวก็โทรไปหาแม่เขา แม่เขาบอกว่า "ต.บอกจะไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน แล้วค่อยกลับไปนอนบ้านหนูจ้ะ" เราบอกจะไปตาม แม่เขาก็บอกไม่ต้องตามหรอกเดี๋ยวก็กลับ (คือ???????)
สักพักแม่เรากลับมาบ้าน ตะโกนเรียกเราบอก ต.ซื้อหอยทอดมาให้หรอ แขวนอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นคือเดือดมาก เข้าเฟสเขา หาดูเฟสเพื่อนเขา มีใครเช็คอินที่ไหนบ้าง เพราะเขาปิดเครื่อง เราเลยดูในแอพไม่ได้ พอดีมีร้านนึงมีปาร์ตี้ชุดนักเรียน เพื่อนของเขาเช็คอิน แถมเพื่อนเราเองก็เช็คอินอยู่ที่ร้าน เราเลยทักไปหาเพื่อนบอกว่าเดี๋ยวไปหา เรานั่งแท็กซี่ไปถึงร้านคนแน่นมาก โทรบอกให้เพื่อนออกมารับก็ไม่ออกบอกแค่ว่าอยู่ชั้น3ขึ้นมาเลย เรามองหาตั้งแต่หน้าร้าน มองจนทั่วชั้น1 ก็ไม่เจอ ชั้น2ก็ไม่เจอ พอขึ้นไปชั้น3 ตอนแรกกะว่าถ้ายังไม่เจอจะแวะไปนั่งกับเพื่อนสักพักแล้วค่อยหาดูใหม่ แต่ปรากฎว่าขึ้นไปเจอเลย เขามองหน้าเราแบบจำกันไม่ได้จ้องกันเกือบนาทีเขาก็สบัดหน้าแล้วก็อุทาน "เห้ยยย มาได้ไง" (ถึงบ้านเขาพึ่งบอกว่าตอนแรกจำไม่ได้เลย คือสวยมากเห็นแล้วชอบเลย -,,,,,,- ) เราเห็นขวดเบียร์โต๊ะข้างๆ เราจะหยิบมาตีหัวล้ะ แต่คนมันเยอะมาก แถมมีตำรวจอยู่หน้าร้าน พึ่งมาจ้บคนตีกันในร้าน -,,- เขาเดินมาหาเราแล้วเดินนำลงไปชั้นล่าง เราตบเขาไปหลายทีอยู่ พอเดินห่างร้านออกไปเขาก็บ่น เราก็โมโห ปาโทรศัพท์ใส่หน้าเขา เลือดออกนิดๆ เขาบอกจะกลับไปกินต่อเราบอกไม่ให้ไป เขาบอกเปิดเหล้าไปแล้วพึ่งกินได้ไม่กี่แก้วเอง แถมออกเองเพื่อนไม่ได้ออก (มีตังเลี้ยงเพื่อนด้วย!! คือตั้งแต่เจอกันวันแรกกินข้าวแยกกันจ่าย ดูหนังแยกกันจ่าย แล้วเวลาเขามานอนบ้านเรา แม่เราก็ทำกับข้าวให้กินตลอด ขนาดค่ารถเมล์ยังแยกกันจ่าย) วันนั้นนั่งแท็กซี่กลับมาบ้านค่ารถ 85 บาท เขาก็ยื่นตังให้เรา 40 บาทแล้วก็ลงรถ -,,- พอถึงบ้านเราก็นั่งเล่นกันสักพักแล้วก็นอน ตื่นมาแม่เราไม่อยู่ เขาเลยขอตังเราออกไปซื้อข้าว เราก็ถามว่าตังหมดแล้วหรอ เขาบอก เปิดเหล้าเมื่อคืนหมดแล้ว!!! (โอ้โหหห เห็นว่ามาบ้านเราแล้วไม่ต้องใช้ตัง เลยเลี้ยงเพื่อนหมดตัวเลย แถมเราต้องให้ตังไปเรียนอีก)
เราเริ่มเอือมระอา... อยากคุยกับคนอื่นแต่ก็ไม่อยากนอกใจ ทำได้แต่ไปบ่นกับเพื่อนที่รร. เป็นแบบนี้มาทุกวัน จนถึงเมื่อวันที่ 2 กุมภา 60 เขาจะกล้บบ้านแต่เราไม่ให้กลับ ยืดโทรศัพท์ไว้ แต่เขาก็กลับทั้งๆที่โทรศัพท์อยู่กับเรา เราก็เลยเอามาเปิดดูนู้นนี่เรื่อยเปื่อย จนมาถึงประวัติการเข้าชมในกูเกิ้ล เขาแอบเล่นอีกเฟสนึง ซึ่งเล่นในเว็บนึงต้องเขียนแพล็ตฟอร์มขึ้นเอง(คนที่สงสัยลองหาคำว่าแพล็ตฟอร์มในกูเกิ้ลดูนะค่ะ แต่จะไม่มีหน้าเว็บนี้ ให้ลองหา เฟสบุ๊คสำหรับผู้พัฒนา เราจำชื่อเว็บไม่ได้) เท่าที่เราอ่านดูที่เราเปิดดู เราต้องเขียนฟอร์มขึ้นมาเอง โดยระบุสิ่งที่เราจะใช้งาน ระบุข้อมูลเวอร์ชั่นของเครื่องที่ใช้ ขอรหัสAPI ขอHOST ขอนู้นขอนี่ แล้วพอเข้าระบบมันจะเป็นเฟสของเราเองนี่แหละ แต่ข้อมูลเดิมจะไม่มีเลย เหมือนเปิดเฟสใหม่ พอออกจากระบบ ข้อมูลก็จะล้างออกหมด แล้วเสียตังด้วย!! คือต้องโอนไปให้ทางเว็บ เขาลงทุนมาก แล้วแพล็ตฟอร์มต้องเขียนใหม่ทุกครั้ง ไม่สามารถใช้อันเดิมได้ แต่ตอนนี้เรายังเข้าไม่ได้เพราะต้องศึกษาก่อน มันหลายขั้นตอนมาก แต่ในเฟสจริงของเขามีกลุ่มเพิ่มขึ้นมา เพื่อน เพื่อนรัก คนรู้จัก คนสนิท แต่ถ้าเอาเฟสจริงกดเข้าไป มันก็จะขึ้นแค่ไม่มีเนื้อหา เรื่องเฟสเราหมดปัญญาเข้า เราก็เลยดูประวัติอื่นๆ ในอีเมลเขามีข้อความส่งมาว่าให้คอนเฟิร์มออเดอร์ เราเข้าไปดู มันคือออ....ไวอะกร้า!! เป็นเว็บจากต่างประเทศ แล้วก็ดูในแอพสโตร์มีประวัติโหลดแอพไปรษณีย์มา แต่ลบไปแล้ว คือเมื่อก่อนเรากับเขามีอะไรกันบ่อยมากๆ แต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยมีอะไรกับเรา บอกเหนื่อย ขี้เกียจ ง่วง เมื่อก่อนมีทุกวัน เดี๋ยวนี้อาทิตย์ละครั้ง ดูประวัติไปเรื่อยๆก็เจอเว็บหา ไซต์ไลน์!!! ค้นหาเมื่อ 8 ม.ค. 60 เวลาตี2 ซึ่งวันที่ 8 เป็นวันครบรอบ แล้วปกติคืนวันที่7 เราจะให้เขานอนบ้านเรา แต่วันนั้นเขาไม่นอน แถมไม่โพสอะไรเลย เราก็งอน เขาเลยมาโพสให้แต่สั้นมาก แล้วก็บอกง่วง นอนก่อนนะ ซึ่งเขาโพสให้เราวันที่8 ตอนตี1 โพสเสร็จแล้วก็บอกว่าง่วงแล้วหายไปเลย หลังๆเขาใช้เงินเก่ง จนแม่เขาบ่น เขาถอนไปใช้ทีล้ะพันกว่า รวมๆ ใช้ไป เกือบ2 หมื่น อาทิตย์ที่แล้วก็ยืมเงินเรา 1700 บาท แล้วเมื่อวันอังคารยืมไปอีก 1100 บาท แล้วเราสั่งพิซซ่ามาเขาก็บอกออกส่วนของเค้าให้ก่อนนะเดี๋ยวคืนทีเดียว แล้วมีของเก่าค้างอยู่ 300 บาท ค่าพิซซ่าเราคิดเขาแค่ 100 กับค่าส่งอีก40 บาทรวมทั้งหมดก็ 3240 บาท คือ 2800 ที่ยืมไปเราไม่เห็นเขาซื้ออะไรเลย แต่ตังหมด?? แถมจะคืนแค่ครึ่งนึงก่อน
แล้วในโทรศัพท์เขา เขาก็โหลดแอพ Knox (แอพของซัมซุง) ซึ่งมันเป็นแอพที่มีความปลอดภัยสูง คือแค่กดเข้าแอพ Knox มันจะเปลี่ยนเป็นคนละเครื่องเลยแหละ สมุดบัญชี รูปภาพ ไลน์ แอพต่างๆ มันให้ใช้แอคเค้าท์ใหม่ อีเมลใหม่ คือเหมือนมี2ไลน์ 2สมุดบัญชี 2เฟส ทุกอย่างมันจะไม่เชื่อมถึงกันเลย ตั้งรหัสด้วยลายนิ้วมือ เราเลยเข้าไม่ได้ แอคเค้าท์ที่เขาใช้เราก็ไม่รู้ แต่คือมีแอพที่เขาโหลดมาที่ขึ้นในแอพสโตร์ บางแอพมันจะเข้าไม่ได้ ขึ้นว่าติดตั้งแล้ว เราลองกดอัพเดรต มันก็ขึ้นว่าอัพเดรตไม่ได้แอพนี้เป็นแอพส่วนตัว ให้อัพเดรตในแอพส่วนตัว
***แล้วมีอันนึงทีเด็ดสุด เขาจะตั้งแอพในคอมกับโทรศัพท์เชื่อม