สวัสดีค่ะ
ขอเริ่มเลยแล้วกัน  
ปกติเราเป็นคนเพื่อนน้อยอยู่แล้ว  พอมีเพื่อนจะติดเพื่อน มากๆ (ไม่มีแฟน) เราเรียนต่างจังหวัดไม่ได้อยู่ที่บ้าน  เรารู้สึกว่าเราเองเป็นคนติดเพื่อนมาก อยากได้ความรักจากเพื่อน ความสนใจ ความใส่ใจ  แรกๆ กลุ่มเราก็จะมีกันแค่ 4 คน ช.2 ญ.2 ซึ่งเป็นแฟนกันคู่ 1 ส่วนเรา กับ เพื่อนอีกคนโสด พวกเรามักจะรับรู้ทุกเรื่องที่แฟนคู่นั้นมีกัน ไม่ว่าทะเลาะกัน หรือโรแมนติกใส่กัน ตอนนั้นเรารู้สึกเห้ยเรามีเพื่อนวะ เราไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย  แต่พอผ่านไป เพื่อนที่เป็น ญ เค้ามีเพื่อนอีกกลุ่ม ทำให้สมาชิกกลุ่มเพิ่มขึ้นมา อีก 2 ซึ่งเป็นผู้ ญ ทั้งหมด เราเริ่มรู้สึกว่า เราไม่สำคัญกับเพื่อนอีกต่อไป จากเดิมที่เค้าจะคุยกับเราบ่อยๆ เค้าก็ไม่คุย บางทีทำอะไรก็ไม่บอก เรามารู้ทีหลังเราก็แอบน้อยใจ  บางทีเค้าก็พูดจาไม่รักษาน้ำใจเราก็มี  อาจเป็นเราเองด้วยละมั้งที่เป็นคนค่อนข้างบอบบางกับคำพูดคน เราสามารถเก็บเอามาคิดได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าเพื่อนจะพูดจะทำอะไร เราแคร์เพื่อนทุกคนนะ  แต่บางที พวกเค้าก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจเราเลยแม้แต่น้อย  บางครั้งทำเราร้องไห้เลยก็มี  จนอยู่นานไป ผู้ชายในกลุ่มอีกคนที่โสดก็เป็นแฟนกับเพื่อนใหม่ที่เข้ามา ทีนี้ละค่ะเราเหมือนไร้ตัวตนไปเลย  เรารู้สึกเค้าไม่ได้เห็นคุณค่าเราอีกต่อไป ทำอะไรไม่ค่อยบอก  จะไปไหน จะทำอะไรเราไม่รู้เรื่องหรอก เรารู้นะว่าบางทีมันก็เป็นสิทธิ์ของเค้าแต่ เมื่อก่อนทำไมเค้าบอกเราละ? แต่ก็นะเพราะเราเองไม่มีแฟน ไม่ค่อยมีเพื่อน เลยทำให้เราติดเพื่อนมากเลยก็ได้ เรายอมให้ได้หมดนะกับเพื่อน หรือเราผิดเองที่เป็นคนแบบนี้ จนทำให้เพื่อนเบื่อเรา  เราเป็นแบบนี้จนเราเองกลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าเอา........เราไม่ขอให้ใครเข้าใจ  เราแค่อยากหาที่ระบายเฉยๆ