การใช้ชีวิตประจำวันของแม่เราก็ปกติดีค่ะ ใช้จ่ายไม่ฟุ่มเฟือยแต่ถ้ามีคนมาดูถูกขึ้นมาแม่เราจะไม่ยอมทันที ยกตัวอย่างเช่น สัปดาห์ที่ผ่านมา แม่เราก็ปลูกต้นไม้อยู่และนึกขึ้นได้ว่าลิปสติกใกล้หมด ก็ล้างเนื้อล้างตัวออกไปซื้อลิปสติก ก็ไปสภาพนั้นเลยเพราะกะไปซื้อแค่ลิปสติกแล้วกลับเลย พอไปถึงแม่เราก็บอกเอาสีนี้ พนักงานขายก็บอกว่ามันแพงนะคะ แม่เราก็ยิ้มแล้วบอกว่าเอาอันนี้แหละ พนักงานขายก็บอกอีกมันแพงนะคะพี่ แม่เราก็เลยบอกว่าเอาสีนี้ 10แท่ง จะซื้อกับ ผจก. ผจก.อยู่ไหน

เรื่องที่2 เมื่อวานเราไปซื้อช็อคโกแลตเจ้าดังเจ้าหนึ่ง ราคาแอบแพงนิดนึง เราก็มองๆเอาอันไหนดีนะแพงจัง (คิดในใจ) แต่ก็อยากกิน ระหว่างที่เราเลือกช็อคโกแลต(เลือกที่ถูกที่สุด ฮ่าๆๆ)ให้ครบ 10ชิ้น พนักงานจะได้จัดใส่กล่องให้

ก็มีสายตาจากคนข้างๆที่สั่งก่อนหน้ามองมา คงมองทุกการกระทำเราแต่แรกโดยมีมนุษย์แม่เราสังเกตุอยู่  มนุษย์ป้าก็เข้ามาคุยกะเรา เนี่ยหนูช็อคโกแลตที่นี่เค้าอร่อยนะ ป้าสั่งประจำ โดยเฉพาะรสนี้รสนี้ ป้ามาที่ต้องสั่งที่ละเยอะๆ สั่งกล่องใหญ่เลย ราคาแค่นี้เอง บลาๆพูดเยอะมากแต่เราไม่ได้สนใจจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ เราก็ได้แต่ยิ้มๆละบอกว่า "ค่ะ"

พอมนุษย์แม่เราฟังอยู่ข้างหลังก็ไม่ยอมสิค่ะ บอกเราลูกไม่สั่งอีกละ เราก็บอกไม่ค่ะพอละกินเยอะเดี๋ยวอ้วน แม่เราก็ไม่ยอมค๊า บอกพนักงาน เอาทุกรสอย่างละ 2กล่อง แม่อยากกิน

คือเราเพลียกะแม่เรื่องพวกนี้มากค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะเตือนแม่ยังไงดีว่าช่างเค้า เราไม่ควรไปต่อล่อต่อเถียงด้วย เค้าจะพูดไรก็แล้วแต่เค้า เราก็ไม่ได้รู้จักกับคนพวกนั้น แต่เราไม่รู้จะอธิบายแม่ยังไงให้เข้าใจในสิ่งที่เรากำลังจะบอกค่ะ

เรื่องอื่นแม่เราก็ปกติดีนะคะไม่ใช่เป็นคนฟุ่มเฟือยเลย กินอยู่ธรรมดาๆ แต่ถ้ามีคนมาดูถูกละก็มนุษย์แม่เราจะต้องไม่ยอมทุกที ต้องมีวิธีเอาคืนตลอด