เธอเป็นSideLine 18+

กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ตั้งนะครับ สืบเนื่องจาก ผมเคยตอบกระทู้นึง ที่มีคนถามถึงความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมเอง มองว่าเรื่องนี้ของผม เป็นเพียงอดีต ที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้และหวังว่าจะทำให้หลายๆท่านมีมุมมองความรักที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้นะครับ... ไม่รู้จะมีใครเข้ามาอ่านรึเปล่า 55555
ผมจะพาทุกท่านย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน...
สมัยนั้นผมอายุ20ครับ เรียนในมหาลัยดังชื่อโก้ในกรุงเทพมหานคร ลักษณะของผมนั้น จะเป็นชายหน้าตาดี สูง ขาว ตี๋ นึกภาพคุณฟิล์ม รัฐภูมิ เวอร์ชั้นสูง183 เซนติเมตร(ไม่หล่อเท่าเขานะครับ แต่คือมาทรงนั้น) สมัยนั้นผมน่าจะเรียนอยู่ ปี3ละครับ สมัยนั้นผมเจ้าชู้มากๆเลย ไม่มีแฟนเป็นตัวตน อยากได้ใครก็จีบ จีบได้ก็ทิ้ง จนในมหาวิทยาลัยเริ่มไม่มีจะจีบละ เพราะชื่อเสียงเริ่มจะแย่ ก็เลยต้องไปหาหลักๆเอาที่สถานบันเทิง ไม่ว่าจะไปในผับ จีบคนที่มาเที่ยว ไม่ว่าจะสาวออฟฟิศ นักร้องหญิง แอร์โฮสเตส นักศึกษาต่างมหาลัย ชาวต่างชาติ หรือจะเป็นPRชงเหล้าตามร้านเหล้า ผมอยากได้ก็มักจะได้ โอกาสพลาดเป้ามักจะเป็น0เลยทีเดียว...
ทำไมผมถึงมั่นใจขนาดนั้น? อาจฟังดูหลงตัวเองครับ ด้วยหน้าตาที่พอไปวัดไปวาได้แล้ว 10ปีก่อนเด็กมหาลัยที่มีรถซิ่งรถสปอร์ตขับนั้น ถ้าไม่ใช่มหาลัยเอกชนที่ขึ้นชื่อเรื่องความรวยของพ่อแม่ของนักศึกษานั้น ก็แทบจะหาไม่ได้แล้ว แต่เนื่องด้วยบ้านผมนั้น ค่อนข้างมีฐานะ มีธุรกิจท้องถิ่นที่มั่นคงอยู่ต่างจังหวัด เมื่อเข้ามาเรียนกรุงเทพ พ่อแม่ผมก็ค่อนข้างจะเป็นห่วง ตามใจ เพราะเป็นลูกคนโต เข้ามหาลัยคนแรก ผมก็จะได้เงินเดือนจากทางบ้านค่อนข้างสูง และผมเองยังทำอะไรอีกหลายอย่างเพื่อให้รายได้มันงอกเงยขึ้นมา(ทำอะไรขอไม่บอกละกันนะครับ มันเทาๆ) ผมจำได้ว่า ตั้งแต่ปี 1 เทอม 2  ผมมีรายได้ ทั้งจากแม่ให้ และหาเอง เดือนนึง 8หมื่นจนถึงแสนบาทก็มี เงินเที่ยวมันถึงครับ แถมยังแอบผ่อนรถ ซิ่งขับเองได้อีก สมัยนั้น Prop. ครบเลยครับ หน้าตาดี แต่งตัวดี เรียนดี ฐานะดี มีรถเท่ๆขับ ดีไปหมด นั่นล่ะครับ เหตุผล ทำไมสำหรับผมในตอนนั้นทางเดินมันถึงเดินง่ายดายนัก
ผมใช้ชีวิตเสเพล เรื่องผู้หญิงมาพักนึง ถ้าจะมีแฟนเป็นตัวตน ก็คบไม่เกินเดือนก็เปลี่ยน เพราะหยุดตัวเองไม่ได้เลย เจอใครอยากได้ต้องได้ จะเป็นแบบนั้น จนวันหนึ่ง เพื่อนสมัยมัธยมปลาย ได้นัดกลุ่มเพื่อนที่ได้ย้ายเข้ามาเรียนในกทม. เพื่อMeetingกลุ่มครับ ซึ่ง ทั้งห้องสมัยม.6 50คน เข้ามาเรียนกทม.กว่า 30 คนละครับ แน่นอนว่า มาจากสายวิทย์ห้องคิงกับโรงเรียนระดับจังหวัดที่ติดระดับประเทศในยุคนั้น แต่ละคนก็เรียนมหาลัยชั้นนำทั้งนั้น ปีนั้นก็ตอนผม 20 นี่ล่ะครับ ผมจำได้ว่า นัดกันไปที่คาราโอเกะที่ห้างแห่งหนึ่งในกทม. ตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ จนเวลาล่วงเลยไป ก็ย้ายไปทานข้าวเย็นกัน แถวๆเอกมัยครับ สาวๆก็นั่งกินเหล้าปั่นกัน ผมก็จัดเบอเบิลกัน สไตล์ผู้ชายKeep look 55555 จนซัก3ทุ่มกว่า สาวๆก็เริ่มแยกย้ายกลับ เพื่อนผู้ชายก็ทยอยกลับกัน จนเหลือกันอยู่5คน 5ชายหนุ่มผสมแอลกอฮอล์ สนุกเลยครับ แซวเด็กเสิร์ฟ เด็กเชียร์เบียร์ ทิปสะพัดเลย 5 คนนี้ มาจากครอบครัวมีเงินทุกคน 5 คน รถ 5 คัน ในระหว่างที่จีบๆแซวๆเด็กเชียร์เบียร์กันเมามัน ก็มีเพื่อนในกลุ่มคนนึง   ก็มีเพื่อนคนนึงเปิดประเด็นขึ้นมา
“เฮ้ย หิวว่ะ ไปซื้อกินกันปะ กูมีแหล่ง”
“ไอ้นี่ ชวนซื้อกินประจำ ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนวะจะได้จบๆ”
“เออๆ ไปเหอะ เมาแล้วก็ก็เริ่มอยากละ ขี้เกียจไปหาจีบต่อละ เที่ยวทั้งวัน เหนื่อย”

เดี๋ยวมาต่อนะครับ