เป็นกะทู้ระบาย ขอโทษนะคะ แต่บางทีความรู้สึกนี้มันก็อึดอัดเกินที่จะเก็บไว้คนเดียว
      เราเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่แม่เสียตั้งแต่อายุ 2 ขวบ จำหน้าแม่ไม่ได้ โตมาก็มีแต่พ่อ นอนกับพ่อทุกคืน ต้องกอดพ่อ ต้องเล่นนมพ่อก่อนนอนถึงจะหลับ พ่อตามใจเรามากและหวงเรามาก พ่อสอนทุกๆอย่างให้เรา ทั้งการวางตัว การดูแลการป้องกันตัวเอง ตอนเราไม่สบายพ่อก็พาไปหาหมอ พ่อจะเดินเข้ามาในห้อง เอามือแตะหน้าผาก ถามว่าอยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวพ่อไปซื้อให้ ไปรับ ไปส่งเราที่โรงเรียน ทำงานหามรุ่งหามค่ำ พ่อชอบแกล้ง เดินผ่านหน้าเราตดใส่ บางทีก็เอามือเกาก้นแล้วเอามาป้ายจมูกเรา พ่อชอบเปิดเพลงของสายัณ สัญญาตอนเช้ามืด เปิดดังมากเพื่อปลุกคนทั้งบ้าน เวลาว่างพ่อจะนั่งขัดปืน ล้างรถ เราเคยวาดรูปบ้าน 3 ชั้นให้พ่อดู ถามว่าพ่อชอบมั้ย มีสระว่ายน้ำ มีรถเก๋งให้พ่อด้วย พ่อบอกว่าชอบ เราเลยบอกพ่อว่า เดี๋ยวหนูเรียนจบแล้วทำงานเก็บเงิน สร้างบ้านแบบนี้ให้พ่ออยู่นะ พ่ออยากให้หนูทำอาชีพอะไรอ่ะ พ่อบอกว่า อยากให้ลูกเป็นผู้พิพากษา แต่วันนี้พ่อไม่อยู่แล้ว พ่อจากไปแล้ว หนูคิดถึงพ่อมาก พ่อจากไปตั้งแต่หนูเรียนม.1 ตอนนี้หนูเรียนมหาลัยปี 3 แล้ว หนูโตเป็นสาว พ่อก็ไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวคนนี้ หนูยังไม่ได้เลี้ยงดู ตอบแทนพระคุณของพ่อเลย ตอนนี้หนูคิดถึงพ่อมาก รูปหน้าจอมือถือก็เป็นรูปพ่อ ยิ่งทำให้คิดถึง หนูบอกตัวเองมาตลอดว่าพ่อไปทำงาน พ่อไปตัดไม้ เดี๋ยวพ่อก็กลับ นี่มัน 9 ปีแล้ว พ่อยังไม่กลับเลย หนูเห็นคลิปพ่อลูก เห็นพ่อของเพื่อนมารับเพื่อนที่คณะ เห็นคนอื่นถ่ายรูปคู่กับพ่อแล้วหนูก็น้อยใจ หนูอยากให้พ่อกลับมา กลับมานอนกอดหนู หนูอยากกอดพ่อ กอดให้แน่นๆ กอดให้นานๆ นานที่สุด ให้หายคิดถึงเลย ให้สมกับที่พ่อจากไปนานแสนนานแล้ว เราเจอกันในฝันก็ยังไม่อบอุ่นเท่าอดีตที่เราเคยอยู่ด้วยกันนะพ่อ..คิดถึงพ่อนะคะ คิดถึงมากๆ อยากกอดพ่อที่สุดเลย