ในชิวิตคนเรานั้นมีอารมณ์มากมาย ผ่านหมุนเวียนวนเข้ามาหาเราในแต่ละวันมันจะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับเราเลยหากมันเข้ามาแล้วจากไป
อาการหนึ่งที่ผมเป็น และรู้สึกมันกระทบต่อชีวิตการเรียนการทำงานของผมมากๆ นั้นคือความคิดติดลูป มันเป็นคำที่ผมนิยามขึ้นมาใช้เองกับชีวิตผม มันมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆเวลาที่ผมอยู่คนเดียว
อาการของมันเริ่มจากอารมณ์หรือความคิดไดความคิดหนึ่ง ซึ่งโดยส่วนใหญ่มักเป็นด้านแย่ๆ ไม่ว่าจะเศร้า โกรธ สมเพช เป็นต้น พอมันเกิดขึ้นแล้วจะรู้สึกอย่างนั้นต่อตัวเองวนไปซ้ำๆ เช่น เวลารู้สึกสมเพชตัวเองที่คิดถึงแฟนเก่าหรืออยากกลับไปคุยด้วยกับแฟนเก่า พอความคิดต้นเหตุเกิดขึ้นปั๊บ! ก็จะรู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องมารู้สึกสมเพชตัวเอง แล้วยังสมเพชตัวเองที่ดันสมเพชตัวเองอีกที พอเข้าเงื้อนไขนี้ปั้บ มันจะหยุดยากละครับ มันจะดำดิ่งลงไปเรื่อยๆๆ บางครั้งหนักถึงขั้นร้องไห้ แล้วความพีคคือพอร้องไห้ ก็ดันสมเพชตัวเองอีกว่าจะร้องไห้ทำไม (ขั้นร้องไห้นี่ไม่บ่อยนะครับต้องเคสหนักๆจริงๆ นับได้ปีนึงไม่เกินสองครั้ง ฮ่าๆ) แต่ที่มีผลมากๆคือมันจะวนเวียนอยู่กับผมไปทั้งวัน ไม่ว่าจะทำอะไร คนภายนอกไม่รับรู้หรอกครับ ภายนอกผมดูปกติดีออกจะเป็นคนตลกด้วยซ้ำ ผลก็คือทำให้ขาดสมาธิในการทำงานและการเรียน บางครั้งติดอยู่สองสามวันกว่าจะหลุด เงื่อนไขในการหลุดส่วนใหญ่มักจะเป็นภาระหน้าที่ ที่ส่งผลต่อคนอื่นเช่นงานที่ทำ (ผมทำงานด้านเขียนโปรแกรมเฉพาะทาง) แต่กับเรื่องที่ส่งผลกับตัวเองโดยตรงผมกลับไม่ค่อยสนใจ เช่นเรื่องเรียนเป็นต้น ส่งผลให้ผมจบช้ากว่าคนอื่นเค้า เรื่องนี้ก็เคยทำผมติดลูปอยู่พักนึงเหมือนกัน แต่ก็ไม่นานนักก่อนจะตั้งสติ ขึ้นมาตั้งใจเรียนให้จบ
แต่ก็นั่นแหละครับไอเจ้าลูปนี่มันก็ตามมาลำควาญอยู่เรื่อยๆ บางครั้งมันมาแบบแปลกๆก็มีนะครับ อย่างหัวเราะ อะไรอย่างนี้ คือ หัวเราะที่ตัวเองหัวเราะ แล้วถ้ายิ่งอยู่กันเยอะๆนะออกลูปยากมาก เพราะพอเราตั้งสติได้มันจะมีคนนึง หัวเราะเราที่เราหัวเราะ เราเลยหัวเราะมันที่มันหัวเราะเรา แล้วเราก็หัวเราะกันไปเป็นทอดๆ บางครั้งถึงขั้นตะคริวขึ้นท้องก็มี แน่นอน ก็หัวเราะตัวเองที่หัวเราะจนเป็นตะคริว คือเล่นซะเหนื่อยจนแทบสลบ โอยเล่าแล้วก็หัวเราะตัวเองที่เอาเรื่องนี้มาเล่า
เอาล่ะสุดท้ายนี้ผมอยากทราบว่าไออาการอย่างนี้มันมีชื่อทางการแพทย์ หรือทางจิตวิทยามั้ยครับ แล้วมันมีวิธีแก้มั้ย มันทรมานมากนะครับ ผมจะทำอะไรได้อีกเยอะเลยถ้าไม่ติดไอลูปบ้าๆนี่
เพื่อนๆ เคยมีอาการความคิดหรืออารมณ์ติดลูปมั้ยครับ
อาการหนึ่งที่ผมเป็น และรู้สึกมันกระทบต่อชีวิตการเรียนการทำงานของผมมากๆ นั้นคือความคิดติดลูป มันเป็นคำที่ผมนิยามขึ้นมาใช้เองกับชีวิตผม มันมักจะเกิดขึ้นบ่อยๆเวลาที่ผมอยู่คนเดียว
อาการของมันเริ่มจากอารมณ์หรือความคิดไดความคิดหนึ่ง ซึ่งโดยส่วนใหญ่มักเป็นด้านแย่ๆ ไม่ว่าจะเศร้า โกรธ สมเพช เป็นต้น พอมันเกิดขึ้นแล้วจะรู้สึกอย่างนั้นต่อตัวเองวนไปซ้ำๆ เช่น เวลารู้สึกสมเพชตัวเองที่คิดถึงแฟนเก่าหรืออยากกลับไปคุยด้วยกับแฟนเก่า พอความคิดต้นเหตุเกิดขึ้นปั๊บ! ก็จะรู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องมารู้สึกสมเพชตัวเอง แล้วยังสมเพชตัวเองที่ดันสมเพชตัวเองอีกที พอเข้าเงื้อนไขนี้ปั้บ มันจะหยุดยากละครับ มันจะดำดิ่งลงไปเรื่อยๆๆ บางครั้งหนักถึงขั้นร้องไห้ แล้วความพีคคือพอร้องไห้ ก็ดันสมเพชตัวเองอีกว่าจะร้องไห้ทำไม (ขั้นร้องไห้นี่ไม่บ่อยนะครับต้องเคสหนักๆจริงๆ นับได้ปีนึงไม่เกินสองครั้ง ฮ่าๆ) แต่ที่มีผลมากๆคือมันจะวนเวียนอยู่กับผมไปทั้งวัน ไม่ว่าจะทำอะไร คนภายนอกไม่รับรู้หรอกครับ ภายนอกผมดูปกติดีออกจะเป็นคนตลกด้วยซ้ำ ผลก็คือทำให้ขาดสมาธิในการทำงานและการเรียน บางครั้งติดอยู่สองสามวันกว่าจะหลุด เงื่อนไขในการหลุดส่วนใหญ่มักจะเป็นภาระหน้าที่ ที่ส่งผลต่อคนอื่นเช่นงานที่ทำ (ผมทำงานด้านเขียนโปรแกรมเฉพาะทาง) แต่กับเรื่องที่ส่งผลกับตัวเองโดยตรงผมกลับไม่ค่อยสนใจ เช่นเรื่องเรียนเป็นต้น ส่งผลให้ผมจบช้ากว่าคนอื่นเค้า เรื่องนี้ก็เคยทำผมติดลูปอยู่พักนึงเหมือนกัน แต่ก็ไม่นานนักก่อนจะตั้งสติ ขึ้นมาตั้งใจเรียนให้จบ
แต่ก็นั่นแหละครับไอเจ้าลูปนี่มันก็ตามมาลำควาญอยู่เรื่อยๆ บางครั้งมันมาแบบแปลกๆก็มีนะครับ อย่างหัวเราะ อะไรอย่างนี้ คือ หัวเราะที่ตัวเองหัวเราะ แล้วถ้ายิ่งอยู่กันเยอะๆนะออกลูปยากมาก เพราะพอเราตั้งสติได้มันจะมีคนนึง หัวเราะเราที่เราหัวเราะ เราเลยหัวเราะมันที่มันหัวเราะเรา แล้วเราก็หัวเราะกันไปเป็นทอดๆ บางครั้งถึงขั้นตะคริวขึ้นท้องก็มี แน่นอน ก็หัวเราะตัวเองที่หัวเราะจนเป็นตะคริว คือเล่นซะเหนื่อยจนแทบสลบ โอยเล่าแล้วก็หัวเราะตัวเองที่เอาเรื่องนี้มาเล่า
เอาล่ะสุดท้ายนี้ผมอยากทราบว่าไออาการอย่างนี้มันมีชื่อทางการแพทย์ หรือทางจิตวิทยามั้ยครับ แล้วมันมีวิธีแก้มั้ย มันทรมานมากนะครับ ผมจะทำอะไรได้อีกเยอะเลยถ้าไม่ติดไอลูปบ้าๆนี่