เราเจอเหตการณ์ที่ปวดใจเหมือนเขาสร้างเรามาถึงแม้เขาจะผิด เราไม่สามารถพูดได้ เขาจะพูดทำร้ายจิตใจเรายังไงก็ได้ สักพักหนูก็จะเป็นโรคจิตละค่ะเพราะบางทีก็ไม่ไหว   
  
   หนูคิดว่า มนุษย์ควรมีลูกตอนตัวเองพร้อมมากพอที่ทำให้เขาเกิดมาแล้วมีวุฒิภาวะพอที่จะดูแลเขาได้ ดูแลในที่นี้แม่ไม่จำเป็นต้องรวยต้องมีเงิน  แค่เขาเลี้ยงแล้วสามารถแก้ไขปัญหา ไม่ใช้อารมณ์ในการเลี้ยง สามารถพิจารณาได้ว่าเรื่องไหนไม่ควรด่าเรื่องไหนควรด่าเท่านี้หนูก็พอใจละค่ะ เพราะจากที่พบเจอ เหมือนแม่มีหนู ละใช้คำๆนี้สะกดไว้แล้วเขาก็ใช้อารมณ์ คิดอะไรสบายใจสบายความรู้สึกตัวเองก็ด่าออกมา ไม่เข้าใจลูก คือหนูไม่ได้ทรพี ในเมื่อแม่สร้างหนูก็ควรเลี้ยงแบบมีเหตุผล
   
  ทุกวันนี้หนูเจอแม่ที่ใช้อารมณ์ส่วนตัวมากกว่าเหตุผล คนเป็นลูกก็ลำบากใจที่จะต้องเจอตรรกะไม่โอเค  ทั้งๆที่หนูไม่เคยเที่ยว ไม่เคยยุ่งกับยาเสพติด ไม่เคยทำตัวเหลวไหล
   ในหลายๆครั้งเมื่อก่อนสนิทกับแม่มาก แต่พอเริ่มโตเราก็ทะเลาะกันบ่อยแล้วเวลาปรึกษาอะไรเขาจะพูดถากถางแต่ไม่ให้คำตอบที่เราถาม ทำให้เรารู้สึกแย่

ความคิดที่ถูกปลูกฝันว่าแม่คือนางฟ้ามันไม่ใช่ พอโตแล้วพบเจอเหตุการณ์แย่ๆ ความเป็นจริงแล้ว แม่ก็คือมนุษย์ธรรมดาที่มีลูก บ้างคนเลี้ยงเป็น บางคนมีเขาแล้วเลี้ยงไม่ดีแล้วมีคำๆนี้เป็นเกราะสำหรับเขา  มันอยู่ที่นิสัยแต่ละคนล้วน การที่มนุษย์มีลูกไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นผู้วิเศษได้ เพราะงั้นหนูเบื่อมากเวลาทะเลาะกับเขา แล้วสามารถโดนทำร้ายจิตใจได้  หนูไม่ต้องการอะไร แค่อยากให้เขาเปลี่ยนนิสัย เมื่อก่อนตอนเด็กหนูกลัวเขามากเกรงใจเขา แต่พอโตละสิ่งที่เขาทำร้ายจิตใจเราหลายๆอย่างมันเริ่มสร้างเกราะกลายเป็นแรงต่อต้าน เวลาเขาแสดงความคิดที่ไม่ถูกในตัวเรา   ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกับเขาเพราะคำพูดที่ดีต่อตัวเขาทั้งนั้นแหละค้ะไม่เคยคิดถึงจิตใจหนูเลย    ไล่ให้ไปตายไปหลายๆครั้ง แต่ขอโทษเถอะค่ะหนูคิดว่าหนูเอาชนะตัวเองได้ถึงแม้มีครั้งนึงที่เกือบจะทำ  
อยากจะรีบๆเรียนให้จบแล้วทำงาน จะได้พ้นจากชีวิตแย่ๆตรงนี้ไปสักที