มีปัญหาหนักใจมากๆครับ อยากจะขอความรู้และวิธีแก้ไขสักหน่อยครับ
ผมมีรุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง อายุจะ 36 แล้ว โดยเนื้อแท้แล้วผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีครับ แต่เขาขาดความพยายามอย่างรุนแรง เรียกได้ว่าพิการความพยายามเลยก็ว่าได้
ด้วยความที่น้องเขาเป็นคนง่ายๆ โดนเลี้ยงดูมาอย่างสบาย ตามใจ ไม่เคยต้องดิ้นรนอะไรเลย ไม่เคยตั้งใจเรียน ไม่สนใจการเรียน ไม่ใฝ่รู้อะไรใดๆ ไม่ไขว่คว้าอะไรใดๆ ใครจับให้ไปอยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ไม่มีความคิดจะอยากดีขึ้นกว่านั้นใดๆ (โดนเลี้ยงมาอย่างผิดๆมากๆ คือปล่อยให้โตเอง ผู้ปกครองเป็นคน ตจว ไม่มีความรู้ติดตัวมากนัก)
เลยเป็นคนทำงานอะไร หรือรับมอบหมายอะไรไป ก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง (ทำ 20% ถึง 30% ที่เหลือคือไม่สนใจแล้ว) แล้วเมื่อไหร่ที่การไม่ใส่ใจของน้องเขากระทบงานในบ้าน เขาก็จะยืนนิ่งๆดู ไม่ลงมือช่วยทำหรือแก้ไขอะไรเลยแม้แต่น้อย พูดง่ายๆคือถ้าบ้านหลังนี้ไฟไหม้อยู่ เขาก็พร้อมที่จะยืนดูบ้านมันไหม้ไปเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยหละครับ (เคยมีตัวอย่างเหตุการณ์มาหลายครั้งแล้ว ยืนนิ่งเงียบๆอย่างเดียวจริงๆ)
เป็นคนไม่มีความพยายามอย่างสิ้นเชิง พอโดนดุด่าว่ากล่าว ก็เอาแต่เงียบงอน ไม่มีรีแอคชั่นในทางบวกใดๆ และเป็นคนดื้อมากๆครับ ดื้อชนิดที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน แล้วที่แย่คือดื้อเงียบด้วย (ดื้อเปิดเผยยังพอเห็นว่าดื้อ แต่ดื้อเงียบนี้ไม่เห็นครับ จะรู้ตัวอีกทีคือเห็นแล้วว่าไอ้ที่เคยเตือนๆไป ไม่เข้าหูเลย)
คงด้วยเพราะพ่อแม่ตามใจ และไม่ค่อยสั่งสอนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เท่าที่ผมรู้มา พ่อแม่น้องเขาไม่เคยสอนอะไรเกี่ยวกับสังคมเลย และน้องเขาเป็นคนที่มีความรู้รอบตัวต่ำมากๆ แทบจะเรียกว่าไม่รู้อะไรก็ได้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ผมพยายามมาเกือบจะยี่สิบปีครับ เพื่อจะสั่งสอนเขาให้เป็นผู้เป็นคนมากกว่าที่เป็นอยู่ ใช้มาหมดแล้ว ทั้งไม้อ่อน ไม้แข็ง ท้อแท้ เหนื่อยหน่ายมานับร้อยๆพันๆครั้ง แต่ก็เหมือนจะไร้ผลใดๆ
เวลาผ่านมาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว รุ่นน้องผมคนนี้ก็ยังแลดูไม่มีความพยายาม ไม่มีความกระตือรือล้นใดๆ เหมือนเดิน
อยากเลิกทำมากๆครับ ติดที่แม่ของน้องเขาฝากเอาไว้ และผูกพันมากๆครับ เลยเลิกไม่ได้ แต่ต้องนี้อ่อนใจ หมดแรงสู้แล้วจริงๆครับ (ณ ตอนที่ตั้งกระทู้อยู่ก็เพิ่งเกิดปัญหา แล้วสิ่งที่น้องเขาทำได้อย่างเดียวคือฟังผมบ่น และเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แล้วก็หนีไปนอน)
เลยอยากจะขอความรู้หน่อยครับ ว่าผมควรจะทำยังไงดี
ทำยังไงให้เป็นคนมีความพยายาม
ผมมีรุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง อายุจะ 36 แล้ว โดยเนื้อแท้แล้วผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีครับ แต่เขาขาดความพยายามอย่างรุนแรง เรียกได้ว่าพิการความพยายามเลยก็ว่าได้
ด้วยความที่น้องเขาเป็นคนง่ายๆ โดนเลี้ยงดูมาอย่างสบาย ตามใจ ไม่เคยต้องดิ้นรนอะไรเลย ไม่เคยตั้งใจเรียน ไม่สนใจการเรียน ไม่ใฝ่รู้อะไรใดๆ ไม่ไขว่คว้าอะไรใดๆ ใครจับให้ไปอยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ไม่มีความคิดจะอยากดีขึ้นกว่านั้นใดๆ (โดนเลี้ยงมาอย่างผิดๆมากๆ คือปล่อยให้โตเอง ผู้ปกครองเป็นคน ตจว ไม่มีความรู้ติดตัวมากนัก)
เลยเป็นคนทำงานอะไร หรือรับมอบหมายอะไรไป ก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง (ทำ 20% ถึง 30% ที่เหลือคือไม่สนใจแล้ว) แล้วเมื่อไหร่ที่การไม่ใส่ใจของน้องเขากระทบงานในบ้าน เขาก็จะยืนนิ่งๆดู ไม่ลงมือช่วยทำหรือแก้ไขอะไรเลยแม้แต่น้อย พูดง่ายๆคือถ้าบ้านหลังนี้ไฟไหม้อยู่ เขาก็พร้อมที่จะยืนดูบ้านมันไหม้ไปเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยหละครับ (เคยมีตัวอย่างเหตุการณ์มาหลายครั้งแล้ว ยืนนิ่งเงียบๆอย่างเดียวจริงๆ)
เป็นคนไม่มีความพยายามอย่างสิ้นเชิง พอโดนดุด่าว่ากล่าว ก็เอาแต่เงียบงอน ไม่มีรีแอคชั่นในทางบวกใดๆ และเป็นคนดื้อมากๆครับ ดื้อชนิดที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน แล้วที่แย่คือดื้อเงียบด้วย (ดื้อเปิดเผยยังพอเห็นว่าดื้อ แต่ดื้อเงียบนี้ไม่เห็นครับ จะรู้ตัวอีกทีคือเห็นแล้วว่าไอ้ที่เคยเตือนๆไป ไม่เข้าหูเลย)
คงด้วยเพราะพ่อแม่ตามใจ และไม่ค่อยสั่งสอนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เท่าที่ผมรู้มา พ่อแม่น้องเขาไม่เคยสอนอะไรเกี่ยวกับสังคมเลย และน้องเขาเป็นคนที่มีความรู้รอบตัวต่ำมากๆ แทบจะเรียกว่าไม่รู้อะไรก็ได้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ผมพยายามมาเกือบจะยี่สิบปีครับ เพื่อจะสั่งสอนเขาให้เป็นผู้เป็นคนมากกว่าที่เป็นอยู่ ใช้มาหมดแล้ว ทั้งไม้อ่อน ไม้แข็ง ท้อแท้ เหนื่อยหน่ายมานับร้อยๆพันๆครั้ง แต่ก็เหมือนจะไร้ผลใดๆ
เวลาผ่านมาเกือบจะยี่สิบปีแล้ว รุ่นน้องผมคนนี้ก็ยังแลดูไม่มีความพยายาม ไม่มีความกระตือรือล้นใดๆ เหมือนเดิน
อยากเลิกทำมากๆครับ ติดที่แม่ของน้องเขาฝากเอาไว้ และผูกพันมากๆครับ เลยเลิกไม่ได้ แต่ต้องนี้อ่อนใจ หมดแรงสู้แล้วจริงๆครับ (ณ ตอนที่ตั้งกระทู้อยู่ก็เพิ่งเกิดปัญหา แล้วสิ่งที่น้องเขาทำได้อย่างเดียวคือฟังผมบ่น และเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แล้วก็หนีไปนอน)
เลยอยากจะขอความรู้หน่อยครับ ว่าผมควรจะทำยังไงดี