ต้องบอกก่อนเราเป็นคนค่อนข้างสนุกเข้ากลับคนง่าย ตอนม.ปลายเพื่อนหลายคนไม่ว่าจะห้องตัวเองข้างห้อง รร.อื่น สนิทไปทั่ว แต่พอมาเรียนมหาลัย เราทนไม่ไหวกับสภาพแวดล้อมไกลจากบ้านไม่มีคนรู้จักสักคนแล้วบวกกับมีโรคประจำตัวต้องหาหมอบ่อยๆ เราก็คิดว่าเทอมหน้าไปเรียนมอที่สอบรับตรงได้ ทั้งไม่ไกลบ้านมากโรงพยาบาลที่ดูแลโรคเราเองก็อยู่แถวนั้น ทนเรียนที่นี่ไปก่อนสักเทอม เรามีความคิดแค่จะไปจากตรงนี้เราเลยไม่ค่อยสนิทกับใครมากมาย เมทเราแรกๆก็คุยดีหลังๆเริ่มออกลายด่าบ้างแขวะบ้าง เราก็เสียใจตามระเบียบ พอเรื่อการเรียนถือว่าเรียนดีแต่ไม่ใช่ภาคปฏิบัติ เราก็มาลองหลายๆอย่างแต่เรามีความสุขกับมันไม่มาก เราก็ทนๆเรียนไป เกรดก็ออกมาดีเพราะส่วนตัวเป็นคนขยัน ที่บ้านอยากให้เรียนต่อ เราก็ยอมเรียนต่อ ตามที่แม่ขอ พอมาเทอมสอง เรารู้สึกแย่มาก จากไม่ค่อยมีเพื่อนคือไม่มีใครเอา กลายเป็นเศษตลอดเพราะเราไม่ค่อยคุยไม่ค่อยพูดเขาเลยจะขืมบ่อยๆมีค่าแค่ตอนขอยืมของไม่ก็งานต่างๆที่เราทำได้ เราก็เหนื่อย บวกกับงานที่ทยอยกันเข้ามาไม่ขาดสาย เราอยากเจอเพื่อนเก่าก็ติดงานทุกที ไม่มีความสุข ใจก็อยากไปทำสิ่งที่ชอบ แต่ค่าเทอมค่าหอก็จ่ายไปแล้ว อยากจะอดทน แต่ก็กลับห้องมานอนซึม เพื่อนเกือบสนิทก็พอๆกันเกาะเราไม่ช่วยทำงาน เราเองก็ทำอยู่คนเดียวพอจะไปรวมกับใครเพื่อนเราก็เรื่องมากจนไม่มีกลุ่มทั้งคู่ เราได้ไปอยู่กะกลุ่มที่ไม่ชอบ สุดท้ายก็ขอจารย้ายกลุ่มเป็นเรื่องอีกกว่าจะเข้าใจ เราเหมือนคนที่มาเรียนไปวันๆแล้วนับวันรอกลับบ้าน คือคณะนี้ก็ไม่ได้ยากแต่เราไม่มีความสุข เห็นเพื่อนไปเรียนที่เรารับตรงได้มีเพื่อนดี มีความสุข ก็อยากไปตรงนั้น ได้ทำที่คัวเองชอบ ได้กลับบ้านได้มีคนเข้าใจสิ่งที่เราเป็น พออยู่ตรงนี้แค่ชอบก็ยังมีไม่พอ ทั้งเหนื่อทั้งท้อ ควรจะซิ่วไหมหรือจะทนต่อไป