เราอาย18. ทำงานส่วนตัวมา2ปีละ. เราเรียนกสน. นะ. เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย
เเต่เรียนสายสามัญเราก็ไม่ถือว่าเราเรียนด้อยนะ เคยได้เกรดดีที่สุด3.65
ส่วนงานที่เราทำ. มันก็...นะเด็ก18. ทำได้เงินบ้าง. ขาดทุนบ้างเเต่เราถือว่าเป็นการเรียนรู้.
จากวันที่เราเริ่มต้นเราต้องวิ่งหาลูกค้าเเต่ตอนนี้ลูกค้าวิ่งมาหาเรา. เราคิดว่าเราก็.
ทำงานดีพอสมควรนะ. เราพยายามมาก. เพื่อจะพลักให้เราดีขึ้นในทุกๆวัน.  

เเต่ก็นะทุกครั้งที่เราขาดทุนเเม่จะห้ามไม่ให้เราทำอีกเสมอๆ.
เราทำงานเพื่อที่จะให้ตัวเองมีงานเเละช่วยเเบ่งเบาภาระทางบ้าน
เเต่ในบางครั้งเราก็ไม่ได้ช่วยเหลือตัวเองได้ขนาดนั้น.
บางครั้งก็มีขอบ้างเเต่ทุกครั้งที่ขอพอทำงานได้เราจะเอามาคืน. แม่เสมอ. แต่เเม่ก็ยังด่าเราอยู่เรื่อยๆ.


เรารู้นะว่าเเม่อยากให้เรามีงานทำที่มันได้เงินดีๆมั่นคงๆ.
เเต่บางครั้งเรื่องเล็กๆก็กลายเป็นเรื่องใหญ่. ยิ่งเราทำนิ่งไม่พูด ท่านยิ่งโมโหแรงขึ้นเรื่อยๆ.
//เราเข้าใจนะว่าเป็นอารมของผู้หญิง//. เข้าๆออกๆ. เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย.
เเต่ถึงยังไงเราทำดีเเค่ไหนแม่ก็ไม่เคยเหลียวหลังกลับมามองเราว่าเราพยายามเเค่ไหน.

(เราเหนื่อยเหลือเกิน). จะเเก้ไขยังไงได้บ้างเราควรพูดกับแม่ยังไงดี. เราก็เเค่เด็กคนนึง😔😔😔