สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่อง หนักใจ + ทุกข์ใจ เรื่องสัตว์เลี้ยงที่ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครดี
มันทำให้ชีวิตประจำวันของเรา มันดูหดหู่ไปด้วย
เราไม่เคยเลี้ยงหมาแมวอะไรเลย เพราะกลัวมันกัด
แต่ก็มีเล่นกับหมาคนอื่นบ้าง แต่ก็แค่ลูบหัวเท่านั้น ไม่ชอบให้มาใกล้ เพราะเรากลัว
ขอเกริ่นที่มาที่ไปก่อนว่า
หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านเงียบๆ บ้านเดี่ยวติดกัน เป็นทางลึกเข้าไป ไม่ค่อยมีตรอกซอย
ดังนั้นใครไปใครมา เพื่อนบ้านหรือแม้กระทั้งหมาตัวนั้นแมวตัวนี้เป็นของใครทุกคนจะรู้จักดี
เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา (สมัยเราอยู่ม.ปลาย)
หมู่บ้านของเรามีหมาสุดหล่อยอดฮิตอย่าง ไซบีเรียน!! เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในหมู่บ้านของเรา
มันมีนามสมมติว่า "BB" ตอนนั้นตัวมันน่าจะอายุประมาณ 1 ปี ซึ่งบ้านที่ซื้อมันมาอยู่ห่างจากบ้านเราไปประมาน 3-4 หลัง
ตอน BB มาเดินอวดโฉมบนถนนในหมู่บ้าน ทุกบ้านต่างฮือฮา และให้ความสนใจในตัว BB มาก
เพราะเป็นหมาหล่อ ตื่นเต้น ร่าเริงกับทุกสิ่งในยามที่มันออกมาเดินเล่นนอกบ้านของมัน
ใครเห็นก็ต่างชื่นชมว่ามันน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ขอจับ ขอทำความรู้จัก เยอะแยะเต็มไปหมด
ด้านเจ้าของก็ใส่ใจ ให้ความรักกับมันเป็นอย่างดี พามันออกมาวิ่งเล่นทุกวัน
BB จึงกลายเป็นสมาชิกคนนึงในหมู่บ้าน จนเวลาผ่านไป...........
ชีวิตของมันกลายเป็นหมาบ้านๆ ที่ถูกเลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ
เมื่อ BB โตขึ้น มันก็ไม่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างเหมือนเมื่อก่อน
มันไม่ค่อยเห่า มันกลัวหมาตัวอื่นๆ ชิสุก็กลัว
ซึ่งจากที่เราสังเกต เราคิดว่าปกติของ BB มันนะ
เจ้าของจะเปิดประตูรั้วในตอนเช้า
BB จะเดินเล่นตามถนน ออกมาเข้บนถนน ฉี่ที่รั้วบ้านคนอื่น
เจ้าของไม่เคยตามเก็บเลย มันก็เป็นปัญหาของเพื่อนบ้าน ที่ไม่ได้บ่นให้เจ้าของหมาฟัง
และก็จะปิดประตูรั้วเมื่อหมดเวลา และมันก็จะอยู่ในบ้านของมัน
เราก็จะเห็นมันแค่บางเวลา
พอเราเรียนจบเริ่มทำงาน
ทุกๆเช้า เราต้องเดินไปหน้าหมู่บ้านคนเดียว เราก็จะเห็น BB เป็นบางวันที่มันออกมาถ่ายตามถนน
BB ไม่ค่อยสนใจคนเท่าไหร่ มันจะมัวแต่ทำธุระของมัน
เราก็เริ่มอยากเล่นกับ BB โดยการเรียกชื่อมัน คุยกับมันประมาณว่าเดินไปส่งหน่อย
มันก็ไม่ได้สนใจเราหรอกนะ แต่เรากับมันก็จะเดินไปพร้อมๆกัน
มันก็หาที่ถ่ายไปเรื่อยๆ เราก็เดินไปเรื่อยๆ จนถึงระยะหนึ่งมันก็จะเดินกลับไป
เป็นแบบนี้ทุกวันที่เราเจอมัน แต่มันก็ไม่เคยสนใจเรา
ซึ่งเราก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะมันก็ไม่ใช่หมาเรา
เราทำงานได้ไม่นานเท่าไหร่ เราก็ลาออกมาอยู่บ้าน
[อยากระบาย]....ถึง คนที่ "ทิ้ง" สัตว์เลี้ยงตัวเอง
เรามีเรื่อง หนักใจ + ทุกข์ใจ เรื่องสัตว์เลี้ยงที่ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครดี
มันทำให้ชีวิตประจำวันของเรา มันดูหดหู่ไปด้วย
เราไม่เคยเลี้ยงหมาแมวอะไรเลย เพราะกลัวมันกัด
แต่ก็มีเล่นกับหมาคนอื่นบ้าง แต่ก็แค่ลูบหัวเท่านั้น ไม่ชอบให้มาใกล้ เพราะเรากลัว
ขอเกริ่นที่มาที่ไปก่อนว่า
หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านเงียบๆ บ้านเดี่ยวติดกัน เป็นทางลึกเข้าไป ไม่ค่อยมีตรอกซอย
ดังนั้นใครไปใครมา เพื่อนบ้านหรือแม้กระทั้งหมาตัวนั้นแมวตัวนี้เป็นของใครทุกคนจะรู้จักดี
เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา (สมัยเราอยู่ม.ปลาย)
หมู่บ้านของเรามีหมาสุดหล่อยอดฮิตอย่าง ไซบีเรียน!! เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในหมู่บ้านของเรา
มันมีนามสมมติว่า "BB" ตอนนั้นตัวมันน่าจะอายุประมาณ 1 ปี ซึ่งบ้านที่ซื้อมันมาอยู่ห่างจากบ้านเราไปประมาน 3-4 หลัง
ตอน BB มาเดินอวดโฉมบนถนนในหมู่บ้าน ทุกบ้านต่างฮือฮา และให้ความสนใจในตัว BB มาก
เพราะเป็นหมาหล่อ ตื่นเต้น ร่าเริงกับทุกสิ่งในยามที่มันออกมาเดินเล่นนอกบ้านของมัน
ใครเห็นก็ต่างชื่นชมว่ามันน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ขอจับ ขอทำความรู้จัก เยอะแยะเต็มไปหมด
ด้านเจ้าของก็ใส่ใจ ให้ความรักกับมันเป็นอย่างดี พามันออกมาวิ่งเล่นทุกวัน
BB จึงกลายเป็นสมาชิกคนนึงในหมู่บ้าน จนเวลาผ่านไป...........
ชีวิตของมันกลายเป็นหมาบ้านๆ ที่ถูกเลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ
เมื่อ BB โตขึ้น มันก็ไม่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างเหมือนเมื่อก่อน
มันไม่ค่อยเห่า มันกลัวหมาตัวอื่นๆ ชิสุก็กลัว
ซึ่งจากที่เราสังเกต เราคิดว่าปกติของ BB มันนะ
เจ้าของจะเปิดประตูรั้วในตอนเช้า
BB จะเดินเล่นตามถนน ออกมาเข้บนถนน ฉี่ที่รั้วบ้านคนอื่น
เจ้าของไม่เคยตามเก็บเลย มันก็เป็นปัญหาของเพื่อนบ้าน ที่ไม่ได้บ่นให้เจ้าของหมาฟัง
และก็จะปิดประตูรั้วเมื่อหมดเวลา และมันก็จะอยู่ในบ้านของมัน
เราก็จะเห็นมันแค่บางเวลา
พอเราเรียนจบเริ่มทำงาน
ทุกๆเช้า เราต้องเดินไปหน้าหมู่บ้านคนเดียว เราก็จะเห็น BB เป็นบางวันที่มันออกมาถ่ายตามถนน
BB ไม่ค่อยสนใจคนเท่าไหร่ มันจะมัวแต่ทำธุระของมัน
เราก็เริ่มอยากเล่นกับ BB โดยการเรียกชื่อมัน คุยกับมันประมาณว่าเดินไปส่งหน่อย
มันก็ไม่ได้สนใจเราหรอกนะ แต่เรากับมันก็จะเดินไปพร้อมๆกัน
มันก็หาที่ถ่ายไปเรื่อยๆ เราก็เดินไปเรื่อยๆ จนถึงระยะหนึ่งมันก็จะเดินกลับไป
เป็นแบบนี้ทุกวันที่เราเจอมัน แต่มันก็ไม่เคยสนใจเรา
ซึ่งเราก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะมันก็ไม่ใช่หมาเรา
เราทำงานได้ไม่นานเท่าไหร่ เราก็ลาออกมาอยู่บ้าน