"ทำไมเธอถึงมานั่งเศร้าอยู่ตรงนี้ล่ะ" กลอนเปล่าอดไม่ได้ที่จะทักโคลงสี่สุภาพที่มานั่งหงอย โคลงสี่ตอบไปว่า "บางทีฉันก็เบื่อนะ เบื่อที่กระดิกไปไหนไม่ได้ ต้องทำทุกอย่างตามผังบังคับ" กลอนเปล่าหัวเราะเยาะ "จะบ้าเหรอ เธอเองมีเกียรติจะตาย กลอนเปล่าอย่างฉันต่างหากที่ควรจะเสียใจที่ไม่ค่อยมีใครมาสนใจฉัน แต่ฉันก็ยังยิ้มได้นะ"

"นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอิจฉา เธอเองไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ผิด เพราะเธอคือกลอนเปล่าไง มีอิสรภาพเต็มที่" โคลงสี่เงียบไปนิดนึงก่อนจะพูดว่า "กลอนเปล่า ฉันอยากจะเป็นโคลงสี่ที่ไม่สุภาพดูบ้างอ่ะ"

กลอนเปล่าตะคอกอย่างแรง "อย่าคิดอย่างนั้นนะ เธอจะโดนรังเกียจมาก เธอทนไม่ได้หรอก โคลงสี่ที่ไม่ถูกผังบังคับ จะมีแต่คนด่าเธอนะ เธอจะสูญเสียอำนาจ จะไม่มีใครสนใจเธออีก"

"วันใดฉันปลดปล่อย ....ตัวเอง"

"ไม่นะ  เธออย่าทำอย่างนั้นนะ"

"ฉันจะไม่เกรงใจใคร ...ทั่วหล้า"

"นั่นไง คำว่าทั่วหล้า มันยังถูกผังบังคับนะ เธอหนีตัวเองไม่ได้หรอก"

โคลงสี่กล่าวทั้งน้ำตา

"ฉันอยากปลดปล่อยใจ ....ไปทั่ว"

โคลงสี่ร้องไห้ออกมาอย่างหนักแล้วเอ่ยบาทสุดท้าย

"โน้นนี่คิดแล้วล้า ......เหนื่อยไร้ใจเหงา"

กลอนเปล่าเข้ามาปลอบใจ

"ยังไงเธอก็ยังเป็นโคลงสี่สุภาพนะ เธอคงเครียด เลยคิดมากไปเอง"

โคลงสี่ยังเงียบอยู่ กลอนเปล่าจึงพูดต่อ

"ทุกคนก็มีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าใครไม่เห็นค่าของเรา มันก็เรื่องของเขานะ ขออย่างเดียวว่า เราอย่าดูถูกตัวเอง เราต้องเห็นคุณค่าของตัวเอง"

โคลงสี่กอดคอกลอนเปล่าจนพวกเขากลายเป็นกลอนสุภาพที่ไม่เคยแยกจากกันอีก

โอ้สวรรค์ชั้นฟ้านำมาซึ่ง
ชีวิตหนึ่งจากสองมาคล้องขวัญ
หนึ่งคือโคลงจรรโลงใจในทุกวัน
อีกหนึ่งนั้นคือกลอนเปล่าเขาหลงลืม

มาเกิดใหม่เป็นกลอนคอยสอนสั่ง
จะพลาดพลั้งอย่างไรใจยังปลื้ม
โคลงสุภาพกับกลอนเปล่าเราไม่ลืม
ต่างปลาบปลื้มเพราะสองเราไม่ลืมกัน

จะเนิ่นนานอย่างไรใจเป็นหนึ่ง
มิตรภาพซาบซึ้งเป็นของขวัญ
แม้วันใดไม่มีใครอ่านกลอนกัน
เธอกับฉันยังรักมั่นนิรันดร.