หลบหน้ามองซุ่มไว้      เร้นกาย
อาจไม่แสดงหมาย       ที่แท้
คิดถึงร่ายมนต์พราย      เพียรเป่า หูเรา
กดข่มอารมณ์แม้          ร่ำร้องเพียงเธอ

ปรารถนาปลดเปลื้อง     โหยหา
อยากนึกรักแก้วตา        พร่ำร้อง
จำใจพรากห่างมา         หวังแค่  เธอสุข
แม้นี่คร่ำครวญก้อง        คิดแจ้งอยากเจอ

ลมเกรียวกรูพร่างยิ้ม      ยั่วถึง
กระหน่ำความรำพึง       พร่ำเพ้อ
ชวนใจนึกระรึง              สัมผัส
เตือนแค่ตัวเพ้อเจ้อ       งดเว้นเถิดใจ

ดึงสติขอหักห้าม          รำพัน
เป็นมิตรคิดถึงกัน          แค่นี้
อย่าเกินกู่ใฝ่ฝัน            ประสาท
ด้วยไม่อาจรักซี้            เพื่อนเพ้อแค่นั้น

  หัดแต่งโคลงสี่สุภาพ ผิดพลาดยังไงแนะนำได้นะคะ

(ถ้าความคิดเห็นเพื่อนเป็นกลอน  ขอตอบช้าหน่อยนะคะยังต้องค่อยๆหัด...แหะแหะ)


ผังโคลงสี่สุภาพจากคุณ Ku-SaLa  เพิ่งเข้าใจและหัดแต่งได้ไม่นานก็ได้ผังนี่แหละค่ะช่วยชีวิตสุดๆ  
ขอบคุณ คุณกุมา ณ ที่นี้ค่ะ