สวัสดีค่ะ

ตอน 1   โลกความจริง

โลกความจริงสำหรับเรา เราไม่มีตัวตนสำหรับใครเลยค่ะ สำหรับเพื่อนสมัยมหาลัย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน แต่ว่าทุกคนก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอยกเว้นเราคนเดียวที่ไม่มีใครนึกถึงแปลกไหมคะ ที่เราพยายามจะเข้าไปพูดคุยด้วยแต่ก็ไม่มีใครสนใจเรา (จนเรานึกตั้งคำถามว่าทำไมทุกคนถึงตีตัวออกห่างเราเพียงคนเดียว) เราทำอะไรผิดไหม พยายามนึกย้อนช่วงเวลาที่เราเจอกันว่ามีอไรที่เราพลั้งพลาดไหม ซึ่งเราก็ยังไม่รู้  กลายเป็นว่าเพื่อนที่สนิทกันก็กลายเป็นไม่สนิทแล้ว  ถ้าถามถึงเพื่อนสมัยมัธยมยิ่งไม่มีเลยเพราะด้วยความห่างเหินและไม่ได้ติดต่อกันเนิ่นนาน เพื่อนที่ทำงานก็ไม่มีค่ะ เพราะเราทำงานในตำแหน่งนี้คนเดียวในบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง ชีวิตประจำวันเราคือ ไปทำงานคนเดียว กินข้าวเช้า กลางวัน เย็น เสาร์อาทิตย์ เรามักจะกลับบ้าน เพราะเราไม่รู้จะชวนใครไปไหน (เราไม่มีเพื่อน) เรามีแฟนนะคะแต่แฟนเราจะยุ่งๆหน่อยเค้าทำงานกลางวันและกลางคืนด้วย (โอที) กลายเป็นชีวิตเราแทบจะไม่มีใครเลย


ตอน 2 โลก Social

โลกความจริงว่าแย่แล้ว โลก Social ยิ่งกว่า เพราะว่า เรากลัวที่จะไปแสดงความเห็นกับโพสต์ของใคร (เรากลัวเขาไม่ตอบความเห็นเรา กลัวเขาข้ามความเห็นเราไป) **พูดง่ายๆเรากลัวการไม่มีตัวตน  เรากลัวการแอดเพื่อนไปหาใครเพราะเรากลัวเขาไม่รับ (เราเคยแอดไปหาคนรู้จักที่เคยเป็นเพื่อนกันสมัยเรียนแต่เขาไม่รับ) **เราเคยได้ยินมาว่า คนที่ไม่มีตัวตนในโลกความจริงมักจะมีบทบาทในโลก Social คือกล้าแสดงออกมาก** แต่สำหรับเราเราไม่กล้าเลย ชีวิตเราเข้าเฟสเพื่อส่องคนอื่นๆ 555 (เหมือนคนโรคจิต) และเราติดตามแต่เพจที่ไม่มีคนรู้จักเราเช่น ดารา เน็ตไอดอล หมาๆแมวๆ (เราคิดว่าตัวเราเองกลัวการเข้าสังคม) อันที่จริงเราพยายามที่จะเข้าสังคม พยายามมากๆ แต่ก็ไม่เคยมีใครเปิดรับเรา จนเราเลิกพยายามเพราะเราเหนื่อย

ตอน 3 Final  

ตอนนี้เราโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม กับแฟนเราก็ไม่ได้อยากจะกวนเขามากเพราะถ้าเรามีเขาเป็นทุกอย่าง ทั้งเพื่อน แฟน พี่ ก็คงไม่ได้ ชีวิตแฟนเราก็มีเพื่อนเหมือนกันเราจะมากักให้แฟนเราอยู่กับเราตลอดเพราะเหตุผลว่าเราไม่มีเพื่อนไม่ได้ ส่วนพ่อกับแม่เราก็เล่าบ้างว่าเราเหงาแต่เราจะไม่ค่อยเล่าเยอะเหมือนตอนเด็กเพราะไม่อยากให้ท่านต้องมาทุกข์กับเราอีก (เราค่อนข้างเหงาอาจจะเหงามาก เราดูหนังคนเดียว ไปสวนสาธารณะลำพัง Shopping คนเดียว แต่ว่าเราไม่กล้าถีบเรือเป็ดคนเดียวนะ เพราะว่าเรากลัวมันล่ม 5555 ) *ถ้ามันไม่ล่มวันหลังจะลองถีบดู*


ปล. เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ารักษามา 2 ปี (ไม่รู้ว่าตอนนี้เราเป็นไหม)  เคยคิดทำร้ายตัวเองและฆ่าตัวตายสาเหตุมาจากความทรงจำในวัยเด็ก เพื่อนสมัยมัธยมรังเกียจและแบ่งแยกเรา จนเราต้องใช้ชีวิตคนเดียว ณ เวลานั้นเราเฝ้าแต่โทษตัวเอง ว่าเรานิสัยไม่ดี เราเป็นคนผิด เราไม่ดีเองเราถึงไม่มีเพื่อน (ตอนนั้นมีเพื่อนคนนึงบอกเราว่า ถ้าเราดีจริงเราก็ต้องมีคนคบสิ) เราก็เอามาคิดว่าอื้มม จริง เรานิสัยไม่ดี เราโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น เป็นเวลา 10 ปีแล้ว ทุกวันนี้เราก็ยังคิด ที่เรามาระบายเพราะเราไม่รู้ว่าเราจะพูดกับใคร **เราหยุดรักษาไปเพราะคิดว่าดีขึ้นแล้ว** ถ้าหากใครจะซ้ำเติมเราว่าเป็นเพราะเราไม่รักษาต่อเนื่องเราก็ยอมรับเราผิดเอง ขอบคุณนะคะ หากใครจะเข้ามาให้คำปรึกษาและให้กำลังใจ