HALLO ค่าทุกคนความจริงแล้วเราสร้างกระทู้เรื่องนี้มาแล้ว แต่ว่าใส่แทคผิดบ้างพิมพ์ผิดๆถูกๆบ้างพิมพ์ไม่รู้เรื่องบ้างก็โดนว่ากล่าวตักเตือนมาพอสมควร แล้วอีกอย่างเราสร้างเป็นกระทู้คำถามเราเลยยังไม่สามารถลงรูปควบคู่ไปได้แต่อันนี้เรายืนยันตัวตนได้แล้ว ครองแกรดให้เราหน่อยทุกคน55555 ก็นอกเรื่องมาเยอะแล้วเราก็ของแนะนำตัวเองก่อนเลยนะ
เราชื่อ บูม ที่แปลว่าเสียงระเบิดอะ (อันนี้ชื่อจริงๆไม่อิงนิยาย)เอาชื่อจริงไปด้วยเลยอะ เราชื่อ ภัทรวี เวลาพิมพ์จะได้มีอรรถรสเนอะ ส่วนนามสกุลคงไม่ต้องหรอกเนอะแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเราเป็นใคร เรายังเป็นนักเรียนอยู่จ้า เราเรียนอยู่โรงเรียนประจำจังหวัดทางภาคเหนือ(ตอนล่าง) ถ้าคนที่เรียนโรงรียนนี้ก็คงรู้แล้วแหละ555 เราเป็นคนตัวเล็กหรือเรียกว่าเตี้ยนั้นเอง
สูงประมาณ153ซม. เราอ้วนหรือไม่อ้วนไม่รู้อะเราหนัก46-48 กก.แต่เพื่อนบอกว่าไม่แต่เรามองยังไงๆเราก็อ้วน5555
เราเป็นคนผิวไม่ดำไม่ขาวออกเหลืองและคล้ำๆเรียกง่ายๆ แทนนั้นแหละสีผิวที่ผู้ชายไทยไม่ชอบอะคะ-..- บอกไว้จะได้จินตนาการออกเวลาอ่านเพราะเราก็อ่านของคนอื่นเราต้องมโนตัวละครเองเราเลยบอกกั้กไว้ก่อนละกัน เข้าเรื่องเถอะ
ปล.เราจะบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับการเดินทางและค่าใช้จ่ายทั้งหมดไว้เผื่อใครอยากไปนะ
เราเดินทางไปกันทั้งหมด10คนและมีอาจารย์อีกคนตามทีหลังมีเพื่อนห้องเดียวกับเราไปกัน 7คน
มีรุ่นพี่ที่สนิทกันอีก2คน มีteacherเป็นครูฟิลิปินอีกคนแต่เราค่อนข้างสนิทกับครูเขามากครูเขาน่ารักมากใจดีด้วย
เราเดินทางออกจากจังหวัดเราวันที่ 11 ธค. เวลา 20.30 pm ไปยังสนามบินดอนเมือง จะบอกว่าจากจังหวัดเราเดินทางไปยังกทม.ต้องใช้เวลาประมาณ6-7 ชม.นานไหมถามใจดู นั่งกันเมื่อยตูกันไปเลยทีเดียว ระหว่างทางมีการเข้าใจผิดกันเล็กน้อย(จะเรียกเล็กน้อยรึป่าว)อาจารย์บอกลุงคนขับรถตู้ว่าให้ไปถึงที่นู้นตี3 เพราะเครื่องเราออก7.45 am แต่คือลุงเขาเข้าใจว่าบินตี3 เอิ่มจ้าคุณลุงก็เหยียบมิดเลยจ้ะแถมมีการแวะปั๊มตั้ง2ที่ไปถึงดอนเมืองอีกทีตี1คะทุกคนแล้วภัทรวีไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นตอนตี1 รอกันยาวๆไป6ชม.กว่าๆคะทุกคน อันดับแรกที่เราเข้าไปคือเราไปหาอะไรกินคะเพราะธนาคารยังไม่เปิดและอีกมากมายก็ปิดอยู่ เราจึงต้องเดินหาของกินแถวนั้นคราวที่แล้วเราไปกินแม็คตรงสุดทางนู้น(ใครไปก็จะรู้ว่ามันอยู่โคตะระไกล)แต่คือตอนนั้นมันตี1จะมีร้านไหนเปิดให้เราหละ เราก็ขึ้นมาเห็นแสงสว่างอยู่ตอนนั้นรู้สึกมีความหวัง Burger King คะทุกคนตอนนั้นคือว้อนเฟรนชฟรายมาก เราก็ออเดอรไปรอประมาณ10นาทีก็ได้เฟรนชฟรายร้อนๆมากิน บูมสั่งเป็นไซส์กลางราคา 110 บาทยังไม่ได้ออกก็เสียตังแล้วนะจ้ะระหว่างรอเวลาเราก็ไปนั่งรอนอนรอกินรอแถวๆที่ชารทแบตนั้นแหละจน6โมงเช้าเราก็วิ่งไปแลกเงินก่อนเลย ค่าเงินตอนนั้นอยู่ที่ประมาณ8ริงกิต(RM)นะคะ เราก็แลกไป3พันบาทเพราะเราว่าอยู่ในค่ายไม่น่าได้ใช้อะไรมาก เราได้เงินริงมา370ริง(ประมาณเอานะคะเพราะเราก็ลืมไปแล้ว) เพราะคราวที่แล้วเราแลกไป5000พันก็เหลือกลับมาคราวนี้ถ้าไม่พอก็ค่อยไปแลกที่นู้นเอาเนอะ5555 ละเราก็ต้องรอเข้าตรงที่ตรวจ
พาสปอตแล้วเราก็ดิ่งไปที่ตรวจของคนไทยทันที ปรากฏว่าเครื่องตรวจของเราไม่ผ่านคะทุกท่าน แต่เราโชคดีที่พี่คนข้างหลังเขาทำให้แต่มันก็ไม่จบแต่เพียงเท่านั้นเราลืมพาสปอตไว้ที่พี่เขาคะทุกคน ของสำคัญแบบนี้ลืมไปได้โก๊ะไปไหมเกลียดตัวเองมากอะตอนนั้น ละเราก็ไปรอตรงหน้าเกรด แหม่เกรดเราก็สุดท้ายอีกแหละเดินไกลกันเลยทีเดียวรอต่อไประหว่างนั้นก็ไปกินไรนิดๆหน่อยๆ ละเกรดก็เปิดละก็ขึ้นเครื่อง เราใช้เวลาในการเดินทางไปยังประเทศมาเลเซีย 1ชม.45นาที พอเราลงเครื่องเราต้องตรงดิ่งไปที่เช็คอิน(จากที่ไทยมาที่มาเลเราเอาขึ้นเครื่อง) เรามีเวลาเดินทางไปที่เกรด45นาทีเพราะเราต้องต่อเครื่องไปที่Sadakan,Sabah( https://goo.gl/images/J0AHTm) แล้วเราก็ขึ้นเครื่องไปอีกตามเคย เราก็ต้องจำใจกินข้างกลางวันบนเครื่อง สวัสดีคะคุณผู้อ่านทุกท่านยินดีต้องรับสู่ช่วงงง ภัทรวีรีวิว วันนี้ภัทรวีจะมารีวิวข้าวมันกระเทียม+ไก่ย่าง เสริฟพร้อมน้ำจิ้มรสเลิศของสายการบิน เรากับเพื่อนๆที่นั่งข้างเราตัดสิ้นใจสั่งเมนูเดียวกันทั้งสามคนสั่งเมนูที่ได้กล่าวเอาไว้ข้างต้น ตอนที่คุณพี่พนักงานเสริฟมาคือมันร้อนคะคุณผู้อ่าน อะไรร้อนๆมันย่อมอร่อย(ตระกะไหนวะ55)เรารู้สึกถึงความอร่อยแม้จะยังไม่ได้กินก็ตาม พอเราเปิดฟรอยที่ห่อไว้เท่านั้นแหละควันก็พุ่งขึ้นมา มันทำให้เรารู้สึกว่า ‘ไม่ไหวแล้ว’ เรารีบเอาช้อนมาตักไก่แล้วก็เอาเข้าปากคำแรกคือ มันร้อนไม่รู้รสอะไรเลย55555แต่เราว่ามันอร่อย เดาเอา5555 ละก็กินข้าวๆก็อร่อย(ตอนร้อนๆเท่านั้น) มากินด้วยกันมันกินได้ก็ไม่ถึงกับอร่อยแต่รสชาติพอใช้อะคะ เราลืมอะไรไปรึป่าวคะกินไก่ไม่มีน้ำจิ้มได้อย่างไร เราปิดฝาน้ำจิ้มอย่างระวังเพราะกลัวว่าน้ำจิ้มแสนอร่อยจะหก เราเอาช้อนมาชิมน้ำจิ้มก่อนเลยคะ
คำแรกเท่านั้นแหละคะคือมัน เปรี้ยวมาก ย้ำนะคะมาก โอ้ยบอกบูมทีนี้น้ำจิ้มหรือมะนาวทั้งลูกจะฆ่ากันทางอ้อมรึไง เราคิดว่าน้ำจิ้มของเราบูด ชิมของเพื่อนมันเหมือนกันเลยจ้า เราขอให้อาหารมื้อนี้2/5นะคะอย่างน้อยก็ทำให้ภัทรวีอิ่มจบการรีวิวแต่เพียงเท่านี้คะ คะหลังจากที่เรากินอิ่มตาก็จะหลับก็หลับคะเพราะว่าเราเดินทางจากKL(กัวลาลัมป์เปอร์)ไปที่Sandakan ใช้เวลา3ชม.มันนานกว่าไทยมาที่มาเลอีกนะเราหลับไปสักพักก็ตื่นมาพบกับบรรยากาศที่สวยมาก นักบินกำลังบินต่ำลงมาทำให้เราเห็นทะเลละก็เกาะ เห้ยคือมันสวยมากๆถึงเราจะเอารูปให้ดูมันก็ไม่เท่าของริงที่ได้เห็นหรอกเราว่าใครที่ชอบธรรมชาติละก็การเดินทางเราว่าเส้นทางนี้เหมาะกับพวกคุณมากๆ เครื่องก็เตรียมล่อนลงละก็ลงที่สนามบินSabahสนามบินตรงนั้นเป็นสนามบินเล็กๆ แต่ก็ต้องมีตรวจคนเข้าเมืองคนที่นู้นก็ต้องใช้บัตรประจำตัวของเขาเราก็ต้องใช้พาสปอต
ละเขาก็ถามเรานิดๆหน่อยๆประมาณว่า มากับใคร มาทำอะไร มากี่คน ชิวๆคะคำถามพวกนี้
พฤ. 11:16
ละเราก็เข้าเมืองได้แล้วเย้!แลดูถูกปลดปล่อย5555 พอเราเข้าไปเราก็ไปรอตรงสายพานเอากระเป๋า กระเป๋าแล้วปกติคือเราจะรอกับเป๊บเดียวแต่คืออันนี้รอนานมากรอประมาณครึ่งชม.เลยอะ ระหว่างที่เราอยู่ก็มาชายคนหนึ่ง
เดินเข้ามาหาเราแหละ(อุ้ยเขิน5555ไม่ใช่ละๆ) เขาเป็นคุณลุงคนมาเลเซียแหละทุกโคนนน แล้วลุงเขาก็ชวนเราคุยแหละ
ลุง:คนไทยหรอ
เรา:ใช่ค่ะ
ลุง:มากับใคร
เรา:มากับครูและเพื่อนๆ//ละก็ชี้ๆไป
ลุง:หรอ ลุงเคยไปไทยมา
เรา:อ่อ(เราชวนคุยไม่เก๊งงงอะทุกคน555)
ลุง:ลุงชอบไททยนะ สวยมาก
เรา:ขอบคุณคะไปก่อนนะคะ บาย//แอบปริ่มเบาๆ เขาชอบประเทศเราอะ
เราจะบอกคนมาเลเซียส่วนมากเขาไปไทยกันแล้วอะ แต่เขามาภาคใต้ไรงี้เพราะว่าเขาสามารถนั่งรถไฟมาได้มันใกล้กัน
ละพอเราเซย์กู๊ดบายคุณลุงไป เราว่ามันนานแปลกๆกระเป๋าของเราได้กันแค่3ใบเองอะ แล้วอยู่ๆก็มีคนมาประกาศว่า 'กระเป๋าจะมาไฟลตหน้านะคะ' เห้ยยเสื้อผ้าของภัทรวีของสำคัญ โลชั่น ฮืออเศร้าแต่เราแอบอารมณ์เสีย(เรียกว่าแอบหรอ55) หลังจากที่เราอารมณ์เสียแล้วเราก็เดินออกไป แล้วก็เซอร์ไพสมากเวอร์มีคนมารอรับพวกเราตรงหน้าสนามบินละก็ถือป้ายไว้รอเรา รู้สึกปริ่มม5555ก็ไม่เคยรู้จักฟิลนี้อะ เขาก็พาเราไปที่บัส ตอนแรกคือภัทรวีตกใจมากเลยคะเพราะว่าเรามากันแค่10คน จะเอาบัสมารับหรอแลดูเวอร์วัง แต่ป่าวคะเขามารับคนอื่นด้วย(แป่ววหน้าแตกไปอีกคะ) พอเราเดินไปถึงเรา
รอตรงด้านข้างรถแล้วเราก็มองขึ้นไปข้าวบนรถเห็นเด็กมาเลประมาณ6-7คน เราเห็นผู้ชายคนหนึ่ง(เอาแล่วๆ)หน้าตาเหมือนคนจีนออกอวบๆ ผิวขาวออร่าสุดๆ แล้วอยู่ดีๆพี่มีน(นามสมมติ)มากับเราก็พูดขึ้นมา
พี่มีน: อีสตีเฟ่น
เรา:ใครๆคนไหน
พี่มีน:คนนั้นอะ//ชี้ให้ดูบนรถ
เรา:อ่อๆ
ก็ไม่ได้อะไรเราก็เดินขึ้นรถไปโดยไม่ได้สนใจสตีฟแต่อย่างใด ปล.คะงงใช่มะสตีฟคือใครละพี่มีนรู้จักนางได้ไง มา!จะอธิบายให้ฟัง คือค่ายที่เราไปเนี้ยมันจัดทุกปีแล้วนางสตีฟเนี้ยเขาก็ไปทุกปี และที่สำคัญเมื่อ 2 ปีที่แล้วพี่มีนนางมาเข้าค่ายนี้ก็รู้จักไงแก เข้าใจตรงกันน

                 เราเดินทางไปกันทั้งหมด10คนและมีอาจารย์อีกคนตามทีหลังมีเพื่อนห้องเดียวกับเราไปกัน 7คน
มีรุ่นพี่ที่สนิทกันอีก2คน มีteacherเป็นครูฟิลิปินอีกคนแต่เราค่อนข้างสนิทกับครูเขามากครูเขาน่ารักมากใจดีด้วย
เราเดินทางออกจากจังหวัดเราวันที่ 11 ธค. เวลา 20.30 pm ไปยังสนามบินดอนเมือง จะบอกว่าจากจังหวัดเราเดินทางไปยังกทม.ต้องใช้เวลาประมาณ6-7 ชม.นานไหมถามใจดู นั่งกันเมื่อยตูกันไปเลยทีเดียว ระหว่างทางมีการเข้าใจผิดกันเล็กน้อย(จะเรียกเล็กน้อยรึป่าว)อาจารย์บอกลุงคนขับรถตู้ว่าให้ไปถึงที่นู้นตี3 เพราะเครื่องเราออก7.45 am แต่คือลุงเขาเข้าใจว่าบินตี3 เอิ่มจ้าคุณลุงก็เหยียบมิดเลยจ้ะแถมมีการแวะปั๊มตั้ง2ที่ไปถึงดอนเมืองอีกทีตี1คะทุกคนแล้วภัทรวีไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นตอนตี1 รอกันยาวๆไป6ชม.กว่าๆคะทุกคน อันดับแรกที่เราเข้าไปคือเราไปหาอะไรกินคะเพราะธนาคารยังไม่เปิดและอีกมากมายก็ปิดอยู่ เราจึงต้องเดินหาของกินแถวนั้นคราวที่แล้วเราไปกินแม็คตรงสุดทางนู้น(ใครไปก็จะรู้ว่ามันอยู่โคตะระไกล)แต่คือตอนนั้นมันตี1จะมีร้านไหนเปิดให้เราหละ เราก็ขึ้นมาเห็นแสงสว่างอยู่ตอนนั้นรู้สึกมีความหวัง Burger King คะทุกคนตอนนั้นคือว้อนเฟรนชฟรายมาก เราก็ออเดอรไปรอประมาณ10นาทีก็ได้เฟรนชฟรายร้อนๆมากิน บูมสั่งเป็นไซส์กลางราคา 110 บาทยังไม่ได้ออกก็เสียตังแล้วนะจ้ะระหว่างรอเวลาเราก็ไปนั่งรอนอนรอกินรอแถวๆที่ชารทแบตนั้นแหละจน6โมงเช้าเราก็วิ่งไปแลกเงินก่อนเลย ค่าเงินตอนนั้นอยู่ที่ประมาณ8ริงกิต(RM)นะคะ เราก็แลกไป3พันบาทเพราะเราว่าอยู่ในค่ายไม่น่าได้ใช้อะไรมาก เราได้เงินริงมา370ริง(ประมาณเอานะคะเพราะเราก็ลืมไปแล้ว) เพราะคราวที่แล้วเราแลกไป5000พันก็เหลือกลับมาคราวนี้ถ้าไม่พอก็ค่อยไปแลกที่นู้นเอาเนอะ5555 ละเราก็ต้องรอเข้าตรงที่ตรวจ
พาสปอตแล้วเราก็ดิ่งไปที่ตรวจของคนไทยทันที ปรากฏว่าเครื่องตรวจของเราไม่ผ่านคะทุกท่าน แต่เราโชคดีที่พี่คนข้างหลังเขาทำให้แต่มันก็ไม่จบแต่เพียงเท่านั้นเราลืมพาสปอตไว้ที่พี่เขาคะทุกคน ของสำคัญแบบนี้ลืมไปได้โก๊ะไปไหมเกลียดตัวเองมากอะตอนนั้น ละเราก็ไปรอตรงหน้าเกรด แหม่เกรดเราก็สุดท้ายอีกแหละเดินไกลกันเลยทีเดียวรอต่อไประหว่างนั้นก็ไปกินไรนิดๆหน่อยๆ ละเกรดก็เปิดละก็ขึ้นเครื่อง เราใช้เวลาในการเดินทางไปยังประเทศมาเลเซีย 1ชม.45นาที พอเราลงเครื่องเราต้องตรงดิ่งไปที่เช็คอิน(จากที่ไทยมาที่มาเลเราเอาขึ้นเครื่อง) เรามีเวลาเดินทางไปที่เกรด45นาทีเพราะเราต้องต่อเครื่องไปที่Sadakan,Sabah( https://goo.gl/images/J0AHTm) แล้วเราก็ขึ้นเครื่องไปอีกตามเคย เราก็ต้องจำใจกินข้างกลางวันบนเครื่อง สวัสดีคะคุณผู้อ่านทุกท่านยินดีต้องรับสู่ช่วงงง ภัทรวีรีวิว วันนี้ภัทรวีจะมารีวิวข้าวมันกระเทียม+ไก่ย่าง