คือว่า เราก็คุยกับเพื่อนคนนึง ตั้งแต่ตอนม.1 ซึ่งตอนนี้เราอยู่ ปี 4 ละค่ะ คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ถึง กับคำว่าแฟน
จนวันนึง เค้าก็ขอเราเป็นแฟนค่ะ คือตอนนั้นก็คิดนะว่า แบบ เออ ก็คุยกันมานานละนะ ก็เลย ตกลงไป เราคบกับเค้าตั้งแต่ ม.2 ค่ะ ก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดเลยค่ะ จนถึงม.6 ตอนสอบเข้ามหาลัยเราก็อยากจะบอกให้พ่อกับแม่เรารู้อ่ะค่ะ แต่เราก็กลัวเพราะพ่อแม่ก็ไม่โอเคกับเรื่องนี้เท่าไหร่ จนเราสอบได้ในคณะที่พ่อแม่เราหวังไว้ได้ เราก็เลยตัดสินใจบอกไปเลยแหละค่ะ
Me: แม่ หนูมีไรจะบอก
Mom: อะไร
Me: แม่อย่าโกรธหนูนะ
Mom: เรื่องอะไรหล่ะ รึว่าท้อง
Me: ไม่ใช่ หนูแค่อยากบอกว่า หนูมีแฟนแล้วอ่ะ
Mom: อืม
Me: ไม่โกรธหนูใช่มั๊ย
Mom: ถ้าบอกวันอื่นก็โกรธแต่วันนี้ไม่(พร้อมกอดเรา)
Me: นึกว่าแม่จะโกรธ
Mom: ไม่โกรธหรอก
เรารู้สึกสบายใจมาก คบกันแบบไม่ต้องกลัวพ่อแม่จะด่า เราก็คบกันมาจนถึงวันนี้แหละค่ะ มีปัญหาอะไรเราก็มีพ่อแม่ค่อยปรึกษา พ่อแม่เราก็สอนนะเป็นแฟนกันก็ต้องพากันเรียน อย่าหลงไปกับอารมณ์ แต่เรากับแฟนเรา ก็ไม่เคยมีอะไรกันเลยนะ ตอนอยู่มัธยมก็ไม่เคยได้ไปไหนแบบคู่อื่นหรอกค่ะ ไกลสุดแค่ร้านกาแฟหน้า โรงเรียน (สายกินค่ะ) แต่พอมาเข้ามหาลัยก็ต้องห่างกันค่ะ แฟนเราเรียนที่ ภาคเหนือ ส่วนเราเรียนอยู่ใน กทม. ก็เจอกันบ้าง เช่น ไปทะเลด้วยกัน แค่ครึ่งวันเอง😂  ก็เริ่มจับมือกันบ้าง หนักสุดก็กอดกัน (ก็มันคิดถึงง่าาา(◞‸◟)) พ่อแม่ทั้ง2ฝ่ายรับรู้ อีก2ปีเราก็จะจบแล้วคือตอนนี้ก็เวลาคุยกัน ก็จะพูดบ่อยมากคือ เรื่องแต่งงาน(￣▽￣) เราก็แบบ เห้ยย คิดไกลมากกกกกก นั้นแหละค่ะ ความรักในวัยเรียนก็ไม่ได้แย่เสมอไปนะ  แต่ถ้าต้องเลิกกัน คนที่ใช่ไกลยังไงซักวันก็เจอกันเองแหละค่ะ อยู่ที่ว่า จะเจอช้าหรือเร็ว จะเจอคนที่อยู่ใกล้หรืออยู่ใกล้แค่นั้นเองค่ะ^_^
ปล.ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
ปล2.แท็กห้องผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ^ - ^