หลังจากที่ดูซีรี่ย์ มาลีเพื่อนรักพิศดาร ตอนจบก็ได้ฟังเพลง กาลครั้งหนึ่ง ของ แสตมป์ อภิวัชร์ Ft. Palmy  น้ำตาไหลพรากกกกก
มันทำให้เราคิดถึงเพื่อนคนนึงที่เคยสนิทกันมากกก  เราคบกันมาประมาณ 4 ปีได้(ปวช.1-ปวส.1) จะไปไหนเราไปด้วยกันตลอด ถ้าโดดเรียนกูโดดด้วย ถ้าไม่ไปก็กูก็ไม่ไป เราทั้งสองเป็นเด็กต่างอำเภอที่เข้ามาเรียนในตัวเมือง(นั่งรถไป-กลับ) เจอมันครั้งแรกเป็นกระเทยตัวสูงๆ 173 ซม.(ถ้าจำไม่ผิด) น้ำหนัก 70 กก.มั้ง ผมสั้นๆ หน้าลอยๆ 555 (เรียกมันว่า อีกระเทยยอง) เราสองอยู่คนละอำเภอเจอกันทีก็แค่วิทยาลัย คือเราเป็นเด็กเนิร์ต แต่มันเป็นกระเทยยองขี้อาย คะแนนต่ำเกือบทุกวิชา5555 วิชาหลักมันไม่รู้เรื่องไรเลย เอาง่ายๆ คือมันลอกเรามาโดยตลอด แต่ว่าวิชาที่ง่ายๆ พละ จริยธรรม ฯลฯ พวกนี้เราต้องให้มันช่วยแฮะ  เรามีนิสัยหลายอย่างที่คล้ายๆกัน เราค่อนข้างเข้ากันได้ดี ตอนนั้นเราก็มีแฟนนะแต่ก็ไม่ได้มีโมเม้นสวีทแบบเพื่อนคนอื่นๆแค่คุยๆ ส่วนอียองก็แอบชอบผู้ชายไปทั่ว5555 เรา 2คนเป็นหญิงโหด โสด สวยถึก บึกบึน ทำได้ทุกอย่าง เข้าเรียนสายเพราะต้องๆไปส่งมันเข้าห้องน้ำทุกเช้าาา  
  ช่วงฤดูหนาวที่ระเบียง หน้าห้องเรียน ตอนเข้าแถวเคารพธงชาติ ระหว่างรอเราชอบอยู่ข้างหลังอียอง แล้วเอามือสวมกอดที่พุงหนาๆ แน่นๆ ของมัน มันอุ่นมากกกกกกก ด้วยความสูงห่างกันประมาณ 20กว่าเซนได้(อิอิ) หัวเราจะพิงอยู่ด้านหลังบริเวณหัวไหล่พอดี มันแบบอบอุ่นมากก แม้ไม่มีแฟนให้กอดเหมือนเพื่อนคนอื่น  ก็กอดอียองเนี่ยแหละ เราอยุ่กับมันเราไม่รู้สึกขาดอะไรเลย อียองมันชอบพาเราไปดูผู้ชายเล่นกีฬาตอนพักกลางวันและตอนเย็น แล้วก็มโนกันเองว่า นี่คือสามีของเรา 555555 ส่วนผู้หญิงสวยๆ เราก็แอบดูนะ แล้วก็มโนว่า ฉันจะสวยเหมือนเขาแล้วฟาดผู้ชายให้เรียบบบ555555 ทุกอย่าง ทุกการกระทำ มันเป็นความทรงจำที่ดีมากก
  แต่แล้ว ปวส.1 เราเองที่สับสน เรารู้สึกว่าเราเลือกเรียนสายผิด รู้สึกอยากหาประสบการณ์ รู้สึกอยากหาเงินด้วยตัวเอง รู้สึกเบื่อๆ คือรู้สึกเยอะมากอ่ะ ปิดเทอมเราก็ได้ไปทำงาน part time ที่ กทม. เราไปเจอโลกใหม่ๆ สังคมเปิดกว้างขึ้น เราจึงตัดสินใจที่ลงเรียน ปวส.2ภาคค่ำและทำงานไปด้วย เราพึ่งตัดสินใจตอนอยู่ที่ กทม. ตอนนั้นเราไม่กล้าบอก อียอง เลย เรารู้นิสัยมันดี มันต้องโกรธมากแน่ๆเพราะมันคิดว่าเราทิ้งมัน แต่ในความคิดเรา เราไม่ได้ทิ้งมัน เพื่อนในแก๊งก็ยังอยู่หลายคน คือเรายังติดต่อไปหากันได้ไง และสุดท้ายเมื่ออียองทราบข่าวจากเพื่อนคนอื่น มันมาถามเราว่า จะทิ้งมันจริงๆหรอ  เราเลยโกหกไปว่า พ่อกูบังคับให้ทำงาน บลาๆ (จริงๆทุกอย่างเราตัดสินใจเองทั้งหมด) มันเลยบอกว่า โอเค ถ้าเลือกแบบนั้นก็จบ.... หลังจากนั้นมันก็unfriend ในเฟซบุ้ค เราพยามง้อทุกอย่าง แต่มันกลับตอบมาว่า เราอย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย ถ้าเจอกันก็ไม่ต้องทัก ไม่ต้องรู้จักกัน  อย่าให้มันต้องเกลียดเรา ....คือจุกอ่ะ แต่เราก็ไม่รู้จะทำไงจริงๆ ได้แต่แอบส่องเฟซมันแหละ มันไม่ได้บล็อก แค่unfriend แต่ก็ไม่เห็นความเคลื่อนไหวทั้งหมด พอเวลาผ่านไป เราไปเบิร์ดเดย์ ส่งข้อความไปในเฟซบุ้ค

  ไม่เจอกันมา2-3ปีแล้ว คิดถึงอียองมากกกก มันทำให้เราหัวเราะได้ เวลาเราต่างมีปัญหา บางปัญหามันก็ไม่อยากบอกเรา เราเข้าใจนะ เราก็ไม่ถามต่อด้วย แต่เราก็พอรู้แหละ ก็คือจะเศร้า จะทำอะไรก็เรื่องของ กูนั่งอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ มันเป็นแบบนี้มาตลอดเลยนะ เราคิดถึงตอนกอดข้างหลังมัน กอดพุ่งแน่นๆ มันเป็นกระเทยที่ตัวใหญ่แต่ขับมอไซค์ไม่คล่องค่าา ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเราเป็นคนขับ ซึ่งขาเกือบไม่ถึงพื้นอยู่แล้ว 5555โถ่วววว  
   บางทีเราก็ไม่เข้าใจนะ แค่ย้ายมาเรียนภาคค่ำ ต้องโกรธขนาดนี้เลยหรอ?? แต่พอคิดในมุมของอียองแล้ว ก็พอเข้าใจแหละ ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะกิจกรรมอะไรเราทำคู่กันตลอด ไม่เคยทิ้งกัน มันคงผิดหวังอ่ะ
   ยังไงก็คิดถึงจริงๆ นะ อยากรู้ตอนนี้ สบายดีมั้ย สบายดีจริงๆมั้ย อยากเจอ อยากกอด อยากให้หายโกรธ อยากเมาท์ อยากทุกอย่าง...
แม้ไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ย เจอกันแล้วจะมองหน้ากันหรือเปล่า ทักแล้ว จะตอบกูมั้ย แต่ยังไงกูยังอยู่ที่เดิมนะ เป็นอีแคระ เพื่อนคนเดิม(อีแคระ มีมันคนเดียวที่เรียกเราแบบนี้) เมื่อไรที่ไม่โอเค กลับมาหากูได้ตลอดเวลา.....

นัทยองเพื่อนรัก

https://www.youtube.com/watch?v=xbZyjScHnAw