สวัสดีค่ะ..ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เคยไหมคะที่รู้สึกหงุดหงิดโมโหร้ายใครจะพูดจะทำอะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด เคยไหมคะที่บางทีก็รู้สึกว่าเราเหนือกว่าคนอื่นมีความมั่นใจจะทำอะไรก็คิดว่าเราดูดีไปหมดเราเก่งไปหมด เคยไหมคะบางทีรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนไม่มีใครทั้งๆที่รอบตัวก็มีทั้งครอบครัวรวมไปทั้งเพื่อนๆอีกหลายคน นี่แหละค่ะคือปัญหาที่หนูเป็นมาตลอด หลายคนคงเห็นว่ามันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ..แต่รู้ไหมคะว่ามันทำให้คนคนนี้ห่างเหินออกจากครอบครัวมากขึ้นเรื่อยๆ หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าหนูเป็นอะไรหนูรู้แค่ว่าคงไม่มีใครอยากเป็นแบบที่หนูเป็น...มันไม่ใช่อาการที่หนูพึ่งเป็นมาแค่2-3วันหรือ2-3เดือนหรอกค่ะ..มันเป็นมานานแล้วจนหนักขึ้นเรื่อยๆบางทีหนูรู้สึกท้อแท้กับชีวิตรู้สึกเบื่อไปหมดจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วเพราะไม่ว่าจะพ่อแม่หรือใครก็ตามต่างมองข้ามหนูไปหมด หนูโดดเดี่ยวหนูรู้สึกเศร้าหนูอธิบายไม่ได้ ส่วนเรื่องอารมณ์ที่รุนแรงของหนูนั้นมันรุนแรงมากค่ะไม่ว่าใครก็ตามจะพูดอะไรไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรก็แล้วแต่หนูจะหงุดหงิดพ่นไฟใส่หมดอยู่ดีๆก็หงุดหงิดขึ้นมาไร้เหตุผลจนบางทีพ่อแม่เครียดกับสิ่งที่หนูแสดงท่าทีออกมา..แต่รู้ไหมคะว่าบางทีหนูอารมณ์ดีก็ดีจนใจหายแล้วเราก็บอกตัวเองเสมอค่ะว่าเราอยากอยู่ในช่วงที่เราอารมณ์ปกติให้นานๆ..รู้ไหมคะตอนนี้ขณะที่จขกท.พิมพ์เล่าเรื่องราวจขกท.กำลังนอนร้องไห้อยู่มันหดหู่ไปหมดเลย😢

ปล๑.คำพูดอาจวกวนนะคะจขกท.ไม่รู้จะถ่ายทอดออกมายังไงต้องขออภัยด้วยค่ะ
ปล.๒ สุดท้ายขอแค่อย่าซ้ำเติมอย่าด่าจขกท.ว่าเพ้อเจ้อไร้สาระเลยนะคะ..แค่ที่เป็นก็ทุกข์มากแล้วค่ะ