ผมไม่ขอวิจารณ์นิยายเชิงอื่นนะครับ แต่ขอกล่าวถึงตัวละครที่ผมสุดแสนรำคาญที่สุดในเรื่องกับตรรกะพิกลพิการในบางจุดของตัวละครนี้

คนๆนั้นที่ที่ผมว่าคือนั่นคือไอ้ตัวคุณหลวงพิรัช

พฤติกรรมอันสุดประหลาดของหลวงพิรัชที่สุดป่วยในแง่ความคิดแต่พยายามโชว์ว่าเป็นวีรกรรมมีดังนี้

บอกว่ารักที่ใจไม่ใช่ครอบครองแต่มีโอกาสก็จับมือเมียเค้ามั้ง กอดเมียเค้ามั้ง นั่งคุยกับเมียเค้าสองต่อสองในห้องมั้ง ส่งจดหมายเกี้ยวพาราสี สังคมความคิดสมัยนี้เค้ายังไม่ทำกันอย่าว่าค่านิยมความคิดสมัยนั้นที่เคร่งครัดประเพณีกว่าเป็นหลายเท่า

เมียกินยาฆ่าตัวตายอยู่ ICU เพราะมันเจือกวิ่งมาหานางเอกเอาความซวยมาให้

สถานะการผัวเมียเค้ากำลังวิกฤต  เจือกเสนอหน้ามาคุยกับเมียเค้าสองต่อสอง ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายลงไปอีก

นางเอกโดนพ่อเฆี่ยนเพราะถูกกล่าวหาว่ามีชู้. เสนอหน้าไปอีกแถมจะลักเมียเค้าไปซ่อน

ลักเมียเค้าไปไม่สำเร็จไหนก็ผิดผีแล้ว ชวนลูกสาวเค้าไปนอกอีกทั้งๆที่ลูกสาวเค้ายังเคลียร์กับทางบ้านไม่จบ

จีบผู้หญิงมาแต่งงานด้วยเจือกมาจารนัยความดีของนางเอกให้ผู้หญิงรู้อีก ไม่มีผู้หญิงในโลกรับได้ แล้วก็ไม่มีผู้ชายบ้าที่ไหนในโลกทำกัน ส่วนนางเอกก็รับความซวยนั้นไปโดยไม่รู้ตัว

ทั้งเรื่องมันสร้างความดีอย่างเดียว(จริง) คือเอาข่าวนางเอกเสียชีวิตไปบอกคุณหลวงตอนใกล้จบ ที่เหลือมันขยันสร้างความหายนะให้นางเอกล้วนๆ.

ปากมันโชว์แมนบอกความผิดมันคนเดียวแต่ความซวยจากการกระทำมันนางเอกได้ไปเต็มๆ

ระบายความอึดอัดหน่อยครับไม่เคยรำคาญตัวละครของเรื่องแก้วเก้าตัวไหนเท่านี้มาก่อน ทั้งๆที่องค์ประกอบอื่นของนิยายก็ดี