ผมกำลังอ่านเรื่องนี้อยู่ อีกไม่กี่หน้าก็จะจบแล้ว
อยากบอกว่าเป็นนิยายที่หม่นเศร้ามาก ทุกตัวละครแทบไม่พบกับความสุข
จัดว่าเป็นนิยายที่ทุกตัวอักษร ทุกบรรทัดที่ได้อ่านมีความลึกซึ้งกินใจแฝงอยู่
ทุกความคิดของตัวละครไม่มีใครคิดถูก หรือคิดผิด ต่างกันแค่มองคนละมุม ทั้งตัวละครหลัก หรือแม้แต่แม่ของนางเอก
เหมือนว่าเป็นนวนิยายจิตวิทยา อ่านแล้วคิดตาม ได้ทั้งรส และศึกษาความคิดของคนไปด้วย

ตัวละครที่ผมสงสารที่สุดคือ พลเอก เจ้าพระยาเสมามนตรี
ผมมองว่าท่านไม่มีความผิดอะไรเลย เรื่องเกิดขึ้นเพราะคนสองคนที่อยู่ในฐานะเพื่อน สะสมความผูกพันจนกลายเป็นความรัก
ซึ่งท่านก็ไม่ได้อยู่ในฐานะจะต้องมานั่งเจ็บปวดกับปัญหาของเด็กทั้งสองคนเลย
ชอบที่ท่านมอบความรักทั้งหมดให้กับคุณหญิงปิ่นเมืองคนเดียว กระทั้งหย่าร้างกันก็ยังไม่มีใคร แม้แม่ประกายจะตื้อ จะยั่วขนาดไหนก็ไม่สน

ในขณะที่คุณหญิงปิ่นเมืองก็น่าสงสารไม่แพ้กัน นั่นก็ผัว นี้ก็เพื่อนที่แอบรัก จะตัดใจเลือกไปสักทางก็ฝืนใจทุกด้าน เลยกลายเป็นความรักค้างๆคาๆ ถูกครหาว่าเป็นโมรา กากี ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นชู้ทางกายเลยสักนิด

ส่วนคุณหลวงพิรัชช์เมธี นี้ก็ตื้อได้ใจ แรกๆก็รำคาญ ว่าจะอะไรหนักหนา และเริ่มไม่ชอบเมื่อไปคว้าเมียมาเมื่อไปอยู่อังกฤษ แต่พออ่านไปเรื่อยๆเริ่มเข้าใจเหตุผล ยิ่งตอนท้ายของชีวิต ที่ขับรถไปปีนัง เพื่อที่จะเยี่ยมคุณหญิง ยิ่งซึ้งใจในรักแท้

อยากบอกว่าเรื่องนี้จะเป็นนิยายอีกเรื่องของอาจารย์ที่รักมาก
เจ็บใจที่ซื้อมาหลายปีแต่ดองไว้ เพิ่งมาอ่านเอาตอนนี้ คือรู้สึกว่าเก็บของดีเอาไว้นานเกินไป
พอจะมีนิยายเรื่องอื่นๆของอาจารย์ที่เนื้อเรื่องประมาณนี้อีกไหมครับ
ชอบแบบหม่นๆเศร้าๆ ตัววละครมีเหตุผลรองรับหมด อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเรียลดี ขอบคุณครับ
ปล.เรื่องนี้ให้อารมณ์ "เจ้าบ้านเจ้าเรือน" เวอร์ชั่นผู้หญิงมาก แต่ผมชอบช่อมะลิลา มากกว่า