๐ ระทกบ่ายหน่ายหนีจากที่พัก
เสียงจักจักหนักหน่วงไหลร่วงโผ
พราวสายน้ำจากผาลากสายโต
แล่นลงโย้ซองซองละอองไอ
๐ สู่ราบลาดดาษแควกระแสสินธุ์
แรงขับเคลื่อนหลั่งรินถิ่นไถล
ทะลักผลักทะล้นคนร้อนใจ
ไม่เห็นเงาโฉมฉายประไพพรรณ
๐ ฤๅโฉมยงค์นงลักษณ์หักสวาท
เหงาขนาดวิโยคจิตโศกศัลย์
เหมือนใกล้ตายวายวอดมอดชีวัน
ขาดโฉมขวัญเป็นอันสิ้นรักทั้งปวง
๐ ภาพบัวมาศดาษดากลางธาเรศ
เหมือนบัวเนตรนงนุชก็สุดหวง
อวบอูมเต่งเคร่งครัดกำดัดทรวง
จมติดบ่วงพันธะปทุมมาลย์
๐ ฟ้าจันทรสว่างกระจ่างโฉม
จินต์หวังโลมโกสุมปทุมฐาน
ใครผิดนัดชัดแล้วรักแผ้วพาน
น้ำตกผสานธารร้าวรานรอ .........................