วันที่29วันนั้นผมหลับทั้งวันตื่นตอนพี่ชายมาเรียกตอนนั้นผมไม่รู้จริงๆว่าผมเป็นบ้าอะไรถึงได้โว้ยวายว่าไม่แต่งทั้งๆที่คืนก่อนผมอยากแต่งผมดีใจที่จะได้แต่งงานกับคุณผมทำเรื่องแย่ๆผมทะเลาะกับพ่อคุณโว้ยวายอาละวาดใครพูดอะไรก็ไม่ฟังอ้างเหตุผลข้างๆคูๆคุณกับพ่อแม่มารับถึงที่ห้องคุณร้องให้พูดกับผมให้ผมไปด้วยผมก็เดินหนี..ผมไม่รู้ว่าผมทำไปได้ยังไงผมมันเลวผมเสียใจและละอายใจถึงแม้มันไม่อาจลบล้างความผิดได้...ผมมาคิดได้ก็ตอนที่ตื่นขึ้นมาบ่ายโมงของวัน31ผมรีบโทรหาทุกคนแต่แม่ผมบอกว่ามันจบแล้วผมร้อนใจรีบรื้อห้องหากุญแจรถมอเตอร์ไซ...รีบขับจากลำปางไปแพร่เผื่อว่ามันจะยังทันยังพอมีโอกาสแก้ตัวแต่มันก็สายเกินไปผมอยากขอโทษสักล้านครั้งอยากขอโทษทุกๆคน...ผมทำความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้

ผมจะไม่ลืมความผิดนี้ ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ผมยังคงร้องงให้ยังคงเสียใจละอายใจสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปและจะสำนึกเสียใจจนวันตาย

#รักคุณและลูกเสมอ...