ต้องบอกก่อนเลยว่า ผมกับแฟนอยู่คนละจังหวัดกันครับ เดือนนึงอาจจะเจอกันสักทีหรืออาจไม่เจอ จะเจออีกทีก็ 2 เดือน เขามาบ้าง ผมไปบ้าง แต่ว่าส่วนมากผมจะขอให้เขามา เพราะบางทีผมไม่ว่าง แต่เขาว่างครับ บางทีผมก็ไปหาแต่ผมไปแบบเซอไพรส์ครับ เพราะเต็มใจไป
เข้าเรื่องนะครับ
ผมกับแฟนคบกันมา 8 เดือน อาจจะน้อยนะครับ แต่ว่าผมรัก และจริงจังกับคนนี้มาก ถึงขั้นบอกว่าเขาเรียนจบผมจะไปขอ แต่ก็เหมือนเขาไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ช่วงคบกัน 2-3 เดือนแรก ทุกๆอย่างดีไปหมดครับ ทำอะไรก็ถูก ทำอะไรก็ดี เข้ากันได้ไปหมดทุกเรื่อง แต่ว่าพอเข้าเดือนที่ 4 เขาก็เริ่มใช้อารมณ์ครับ เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งมาตลอด ผมก็พยายามเข้าใจ พยายามไม่โกรธ ไม่เคือง แต่ว่าในใจลึก ผมเสียความรู้สึกมากๆครับ ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง เราก็เริ่มทะเลาะกันทุกวัน ไม่เข้าใจกัน ไม่รู้เพราะว่าเราไกลกันหรือเปล่า เลยทำให้เขาเหมือนเบื่อๆเรา แต่ว่าเราก็ยังไปมาหากันอยู่นะครับ ตอนอยู่ด้วยกันมีความสุขดี แต่พอเริ่มห่างกัน ก็จะกลับมาเป็นแบบเดิมเสมอ แฟนผมเป็นคนชอบเที่ยวครับ เวลาเขาไปเที่ยว ผมก็มักจะเป็นห่วงเขาเสมอ เพราะว่าผมอยู่ไกล กลัวเขาเป็นอะไรขึ้นมาครับ แต่ว่า เวลาเขาเที่ยว เขากินเหล้า ผมมักจะเรียกร้องอะไรไม่ได้ แค่ถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ เขายังวีนเลยครับ บอกว่าผมจุกจิกจู้จี้มากเกินไป แต่ที่ผมจุกจิก เพราะผมเป็นห่วงครับ เคยมีครั้งนึง เขาไปเที่ยวแล้วแบตเขาหมด ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้ตั้งแต่ตี 3 ถึง 11 โมงเช้า ผมเป็นห่วงเขามากๆครับ แต่เหมือนเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แค่จะโท จะทักมาบอกว่าถึงบ้านแล้วก็ไม่มี และเคยมีครั้งนึง ผมจับได้ว่าเขามีคนอื่นครับ เขาเลิกงานถึงบ้านประมาณ 4 ทุ่ม ผมก็คุยกับเขาปกติ เขาบอกเขาจะไปอาบน้ำ แต่ว่าผมได้ยินเสียงผู้ชาย ใช่ครับ เขาออกไปกับผู้ชาย ทั้งๆที่ผมก็อยู่ในสายเขา พอผมกดวางแล้วโทรไปใหม่ ทีนี้ไม่รับเลยครับ ผมโทรเป็นร้อยสาย ผมโทรจนผมร้องไห้ ร้องไห้จนเพลียแล้วเผลอหลับไป ก่อนผมหลับ ผมได้ตัดใจและบอกเลิกเขาครับ แต่ตื่นเช้า ใจเจ้ากรรมก็คิดถึงเขาขึ้นมาอีก เลยเผลอกดโทรไป เขารับครับ เขาบอกออกไปจริง แต่เป็นแค่เพื่อน แค่ไปกินเหล้า แต่ว่าผมไปเห็นในไลน์ผู้ชาย เขาถ่ายรูปแฟนผมขึ้นหน้าปก ตั้งสเตตัสว่ารักแฟนผม แต่แฟนผมบอกไม่คิดอะไร แค่เพื่อน ? เพื่อนจริงหรอ ? พอเราคุยกัน เขาก็เริ่มอธิบายๆๆๆ จนผมใจอ่อน จนผมยอมกลับไปคบกับเขาครับ แต่ว่ากลับไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นครับ เขาก็คุยกับคนนั้นเหมือนเดิม เราก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม ผมเป็นแฟนเขา แต่ผมไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้สักอย่างเลยครับ คุยกัน พูดผิดหูนิดๆหน่อยๆ ก็เป็นเรื่องครับ เขามักจะบอกกับผมเสมอ ว่าเบื่อ รำคาญ อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป และบอกเลิกเป็นประจำครับ จนมาวันนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมเหนื่อยครับ เหนื่อยที่ต้องคอยจุกจิกเขาโดยที่เขารำคาญ เหนื่อยที่ต้องคอยเป็นห่วงจนเขาเบื่อ เหนื่อยที่ต้องพูดดีทั้งๆที่เขาด่าเรา เหนื่อยที่ต้องขอโทษทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด เหนื่อยที่ต้องรักทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมเหนื่อย ผมอยากออกมาแต่ผมทำไม่ไหว ใจผมมักเป็นห่วงเขาตลอดเวลา แต่ผมพูดและเรียกร้องอะไรไม่ได้ครับ
ปล.นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมไม่สามารถไประบายที่ไหนได้นอกจากในนี้ ผิดพลาดประการใดขออภัยครับ
ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก แต่เขากลับไม่เห็นค่าเรา ทำยังไงดีครับ ?
เข้าเรื่องนะครับ
ผมกับแฟนคบกันมา 8 เดือน อาจจะน้อยนะครับ แต่ว่าผมรัก และจริงจังกับคนนี้มาก ถึงขั้นบอกว่าเขาเรียนจบผมจะไปขอ แต่ก็เหมือนเขาไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ช่วงคบกัน 2-3 เดือนแรก ทุกๆอย่างดีไปหมดครับ ทำอะไรก็ถูก ทำอะไรก็ดี เข้ากันได้ไปหมดทุกเรื่อง แต่ว่าพอเข้าเดือนที่ 4 เขาก็เริ่มใช้อารมณ์ครับ เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งมาตลอด ผมก็พยายามเข้าใจ พยายามไม่โกรธ ไม่เคือง แต่ว่าในใจลึก ผมเสียความรู้สึกมากๆครับ ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง เราก็เริ่มทะเลาะกันทุกวัน ไม่เข้าใจกัน ไม่รู้เพราะว่าเราไกลกันหรือเปล่า เลยทำให้เขาเหมือนเบื่อๆเรา แต่ว่าเราก็ยังไปมาหากันอยู่นะครับ ตอนอยู่ด้วยกันมีความสุขดี แต่พอเริ่มห่างกัน ก็จะกลับมาเป็นแบบเดิมเสมอ แฟนผมเป็นคนชอบเที่ยวครับ เวลาเขาไปเที่ยว ผมก็มักจะเป็นห่วงเขาเสมอ เพราะว่าผมอยู่ไกล กลัวเขาเป็นอะไรขึ้นมาครับ แต่ว่า เวลาเขาเที่ยว เขากินเหล้า ผมมักจะเรียกร้องอะไรไม่ได้ แค่ถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ เขายังวีนเลยครับ บอกว่าผมจุกจิกจู้จี้มากเกินไป แต่ที่ผมจุกจิก เพราะผมเป็นห่วงครับ เคยมีครั้งนึง เขาไปเที่ยวแล้วแบตเขาหมด ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้ตั้งแต่ตี 3 ถึง 11 โมงเช้า ผมเป็นห่วงเขามากๆครับ แต่เหมือนเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แค่จะโท จะทักมาบอกว่าถึงบ้านแล้วก็ไม่มี และเคยมีครั้งนึง ผมจับได้ว่าเขามีคนอื่นครับ เขาเลิกงานถึงบ้านประมาณ 4 ทุ่ม ผมก็คุยกับเขาปกติ เขาบอกเขาจะไปอาบน้ำ แต่ว่าผมได้ยินเสียงผู้ชาย ใช่ครับ เขาออกไปกับผู้ชาย ทั้งๆที่ผมก็อยู่ในสายเขา พอผมกดวางแล้วโทรไปใหม่ ทีนี้ไม่รับเลยครับ ผมโทรเป็นร้อยสาย ผมโทรจนผมร้องไห้ ร้องไห้จนเพลียแล้วเผลอหลับไป ก่อนผมหลับ ผมได้ตัดใจและบอกเลิกเขาครับ แต่ตื่นเช้า ใจเจ้ากรรมก็คิดถึงเขาขึ้นมาอีก เลยเผลอกดโทรไป เขารับครับ เขาบอกออกไปจริง แต่เป็นแค่เพื่อน แค่ไปกินเหล้า แต่ว่าผมไปเห็นในไลน์ผู้ชาย เขาถ่ายรูปแฟนผมขึ้นหน้าปก ตั้งสเตตัสว่ารักแฟนผม แต่แฟนผมบอกไม่คิดอะไร แค่เพื่อน ? เพื่อนจริงหรอ ? พอเราคุยกัน เขาก็เริ่มอธิบายๆๆๆ จนผมใจอ่อน จนผมยอมกลับไปคบกับเขาครับ แต่ว่ากลับไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นครับ เขาก็คุยกับคนนั้นเหมือนเดิม เราก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม ผมเป็นแฟนเขา แต่ผมไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้สักอย่างเลยครับ คุยกัน พูดผิดหูนิดๆหน่อยๆ ก็เป็นเรื่องครับ เขามักจะบอกกับผมเสมอ ว่าเบื่อ รำคาญ อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป และบอกเลิกเป็นประจำครับ จนมาวันนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมเหนื่อยครับ เหนื่อยที่ต้องคอยจุกจิกเขาโดยที่เขารำคาญ เหนื่อยที่ต้องคอยเป็นห่วงจนเขาเบื่อ เหนื่อยที่ต้องพูดดีทั้งๆที่เขาด่าเรา เหนื่อยที่ต้องขอโทษทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด เหนื่อยที่ต้องรักทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมเหนื่อย ผมอยากออกมาแต่ผมทำไม่ไหว ใจผมมักเป็นห่วงเขาตลอดเวลา แต่ผมพูดและเรียกร้องอะไรไม่ได้ครับ
ปล.นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมไม่สามารถไประบายที่ไหนได้นอกจากในนี้ ผิดพลาดประการใดขออภัยครับ