ตั้งแต่เด็กจนโตเจอคนมาหลากหลายรูปแบบ ก็รู้ว่าคนที่ดีและจริงใจมีอยู่จริง แต่มีน้อย

เราคงเป็นคนมีปมน่ะค่ะ ชอบที่จะมีเพื่อนเยอะ อยากเป็นที่รักของคนอื่น ในขณะเดียวกันเราเป็นคนตรงไปตรงมา รักใครก็แสดงออกว่ารัก ไม่ชอบใครเราก็จะไม่ยุ่งเลย ไม่ต้องการเสแสร้งทำเป็นดี เรารู้สึกว่าการทำอะไรแบบนั้นมันช่าง fake และไม่เห็นจะน่าคบหาตรงไหน ซึ่งหลายๆ ครั้งมันทำให้เราถูกมองว่าเป็นคนอัธยาศัยไม่ดี แล้วก็ไม่ได้รับความสนใจ ในขณะที่คนเสแสร้งเก่งๆ คนทั่วไปกลับความชื่นชมว่าดี ว่าไนซ์

โดยเฉพาะสังคมที่ทำงาน ครั้งหนึ่งเราเคยมีกลุ่มเพื่อนที่คิดว่าดีและจริงใจซึ่งมันทำให้เรามีความสุขมาก อยากไปทำงานในทุกๆ วัน  แต่พอมีเหตุกระทบกระทั่งกัน แต่ละคนก็ลายออก ทำตัวร้ายกาจใส่กันด้วยใบหน้ายิ้มๆ เราคือคนที่ถูก ignore เพราะไม่เลือกข้าง บ้างก็โดนใช้เป็นเครื่องมือให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี แล้วในที่สุดก็จำใจต้องเลือกข้างเพื่อให้ตัวเองยังมีเพื่อนอยู่บ้าง ทั้งๆ ที่ในใจลึกๆ อยากไปให้พ้นๆ จากกลุ่มสังคมนี้

เพื่อนบางคนแรกๆ ก็ดี ยิ่งสนิทยิ่งรู้นิสัยที่แท้จริงแล้วพบว่าคบยาก แต่จะเลิกคบก็เสียดายวันดีๆ ที่มีร่วมกันมา เจอหน้ากันก็ suffer ไปวันๆ

บางครั้งเราก็เฝ้ามองคนกลุ่มหนึ่งที่ชื่นชมกันแต่เปลือก fake เก่งๆ  มันก็น่าแปลกดีที่คนพวกนี้มักจะมีเพื่อนคบหาแถมยังมีหน้ามีตาในสังคม

โลกนี้มันอยู่ยากหรือเราอยู่ไม่เป็น ถ้าอยากมีความสุขกับความสัมพันธ์ต้องหัดเสแสร้งให้เก่งเข้าไว้หรือเปล่า