ประทับใจมากสุด : เป็นเหตุการณ์ตอนไปเที่ยวเชียงรายกับเพื่อน 4 คน เมื่อปลายปีก่อน  ไปกินข้าวที่ร้านอาหารในรีสอร์ทแห่งนึง(จำชื่อไม่ได้) เป็นวิวทุ่งนา มีดาวเต็มท้องฟ้า สวยมาก อากาศหนาว มีป้าคนนึง เราไม่รู้ว่าแกเป็นใคร ดูท่าทางน่าจะเป็นผู้จัดการ เพราะดูคล่องแคล่วและดูแลลูกค้าทุกโต๊ะเป็นอย่างดี ป้าชอบเดินมาชวนคุยและเล่นมุขกวนๆทุกครั้งที่มาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะ เราเห็นแบบนั้นก็แกล้งแซวกลับป้ากลับ ป้ารับมุขเราทันด้วยนะ ป้าเป็นคนตลกมาก การคุยกับป้าทำให้บรรยากาศเฮฮาและสนุก  ผ่านไปสักพักป้าถามว่าอิ่มกันรึยัง แล้วป้าเดินหายไปแปปนึง แล้วกลับมาพร้อมกับข้าวไรซเบอรี่และไข่เจียวฟูๆ ให้อีก 1 จานใหญ่ เราทำหน้างงๆ เพราะไม่ได้สั่ง ป้าบอกให้ฟรี!! โอ้ว้าวว ป้าใจดีจัง ทำให้เรารู้สึกว่า การพบเจอคนใหม่ๆ ได้เพื่อนใหม่ๆในการไปเที่ยว ก็เป็นอะไรที่รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

เหตุการณ์ที่เกลียดมากสุด : ตอนไปเชียงใหม่ ช่วงวันหยุดปิยะ ที่โฮมสเตย์ดอยหลวงเชียงดาว เนื่องจากที่นี่เป็นหุบเขา เงียบมาก มีนักท่องเที่ยวครอบครัวใหญ่มากันเป็นสิบคน(มีตั้งแต่วัยเด็กยันคนแก่) กินเหล้า ร้องเพลง เปิดเพลงส่งเสียงดังทั้งคืน ทั้งๆที่เป็นช่วงงดเปิดเพลงเสียงดังและ งานรื่นเริงจากการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ เราเข้าใจว่าคนบ้านนี้เป็นคนเหนือเพราะ เราได้ยินเสียงคนเหนือคุยกัน คนที่ชอบแหกปากร้องเพลงเป็นเสียงตุ๊ด แล้วก็มีเสียงผู้ชายคุยกันตลอดเวลา มีคนเดินไปเตือนที่บ้านนั้น 4-5 รอบก็ไม่ฟัง พอเจ้าของที่พักไปเตือนให้หยุดส่งเสียงดังหลัง 3 ทุ่มนะ แต่เขากลับตอบมาว่า "นานๆมาเที่ยวที เสียงดังหน่อยจะเป็นไรไป" ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ คืนนั้นเป็นค่ำคืนที่ทรมานมากนอนไม่หลับเลย เพราะหนวกหูเสียงร้องเพลงตลอดเวลาจากคนบ้านนี้ หุบเขาอันเงียบสงบหาไม่ได้จากที่นี่ เสียงสุดท้ายที่เราได้ยิน มีเสียงผู้ชายลงไปบอกให้เงียบตอน เที่ยงคืนครึ่ง แล้วบ้านนั้นก็เงียบไป แต่ยังไม่ทันไก่ขัน บ้านนี้ก็เปิดเพลงอีกครั้ง เพื่อปลุกทุกคนจากภวังค์ ดูนาฬิกาบอกเวลาตีสี่ครึ่ง ไม่พอมีผุ้ชายอ้วนคนนึง เอาเครื่องดนตรีมาเป่าอย่างสบายใจเชิบ แถมท้ายด้วยมนุษย์ป้า ที่ถ่ายรูปที่ระเบียงส่วนกลาง(ชั้น3)แต่ตะโกนคุยกับลูกหลานที่บ้านอยู่(ชั้น1) ข้ามหัวคนที่กางเต็นท์ชั้น2 อย่างไม่สนใจ มันเป็นอะไรที่สุดๆเลยบ้านนี้ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น พฤติกรรมน่ารังเกียจที่สุดตั้งแต่เคยพบเจอมา