********เพราะเป็นปีใหม่ 2017 ผมเลยกลับมาครับ 555555555555555
สวัสดีปีใหม่อย่างเป็นทางการครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากกกกกกกก และผมคิดถึงถนนนักเขียนที่สุด คิดถึงมากเลยนำเรื่องใหม่มาลง เอิ๊กกกก ส่วนเรื่องเก่านั้น ผมอัพทั้งหมดในเด็กดีนะครับ เพราะจะมาลงกันหลายครั้งก็รู้สึกไม่เหมาะเท่าไหร่อีกทั้งมีปรับแก้อยู่เรื่อยๆ
1. ฌานสิเน่หา
2. ตำแยกิ่งเพชร
3. พิธีกรรมจำอวดผี
สำหรับเรื่องนี้ ผมเขียนขึ้นจากการที่มีตัวละคร วิ่งวนอยู่รอบๆ ตัว รู้สึกสนุกผูกพัน จึงอยากเก็บเรื่องราวพวกเขาไว้เป็นตัวอักษร ผิดพลาดประการใดผมขออภัยด้วย
ผมขอพาทุกท่านเดินทางสู่ บรรยากาศลุ่มแม่น้ำโขง อุดรธานี หนองคาย บึงกาฬ ไปจนถึงเวียงจันทร์ และ วังเวียง
ด้วยตัวละครซื่อๆ อย่าง เทรย์เวอร์ (สามีแห่งชาติ) และ มาดามพริ้ง ที่แสนจะจัดเต็ม ผมหวังว่าทุกคนจะชอบ พระนางคู่นี้นะครับ ทั้งสองเคมีเข้ากันมาก
ปล. ตัวละคร ผมสมมุติจากคนแถวนี้ (เพื่อนใกล้ตัว) แต่ฉากสถานที่มีอยู่จริงครับ
“ผมขอถามได้ไหม ทำไมคุณถึงยอมเป็นไกด์จำเป็นให้ผม” ใบหน้า เทรย์เวอร์ สมิทธ์ หนุ่มลูกครึ่งลาว – อเมริกัน เต็มไปด้วยความสงสัย
พริ้งพราวยิ้มละไม ดวงตามีประกายวิบวับ ทั้งที่ดูเหมือนจะขวยเขิน แต่เสียงพูดกับชัดถ้อยชัดคำ
“ถ้าถามถึงเหตุผล ฉันก็คงตอบว่า เพราะธรรมชาติสวย และที่นี่ทำให้ฉันเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในอดีต”
“แค่นั้นจริงๆ หรือที่จะทำให้คนที่ไม่รู้จักกัน เดินทางขึ้นเขา ลงห้วย และทนลำบากขนาดนี้” ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาหล่อนอย่างค้นหาความหมาย
เมื่อถูกสายตาคมมองนานเข้า มือไม้หญิงสาวก็เริ่มพันกัน เม็ดเหงื่อผุดพราวบริเวณหน้าผาก กระนั้นยังปั้นยิ้มสวยส่งให้คนตรงหน้า
“เอ่อ ...ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญมากสำหรับฉัน” หล่อนทิ้งจังหวะเพื่อเรียกความสนใจ และมันได้ผล
“คือ...” เทรย์เวอร์ลากเสียงยาว และดูเหมือนกำลังกลั้นลมหายใจลุ้นคำตอบจากคนเจ้าเล่ห์
“ทั้งหมดที่ฉันทำไป ก็เพราะมันดีต่อตรงนี้...” หล่อนถือวิสาสะ ยื่นมือเรียวไปวางบนหน้าอกกว้างข้างซ้ายเขา และเรือนกายอุ่นกับหน้าอกแกร่งตอบรับสัมผัสหล่อนอย่างยินดี
“หัวใจ...” เขาตอบเสียงทุ้ม พร้อมอมยิ้มชอบใจกิริยาน่ารักของพริ้งพราว
ได้ยินคำตอบแล้ว ใบหน้าหญิงสาวก็ผะผ่าวร้อน แก้มแดงปลั่งลามถึงใบหู ยามนี้หัวใจเต้นโครมครามจนแทบยืนไม่ติด จากนั้นร่างเพรียวสมส่วนก็ชิงหมุนตัวหลบหน้าอีกฝ่าย เพื่อยุติความคิดเลื่อนเปื้อนในหัว หล่อนกลัวเหลือว่าอาจเผลอทำตามใจตัวเอง ด้วยการเข้าไปซุกซบอกกว้างของอ้ายเทรย์เวอร์ ผู้เป็นเสมือนของขวัญจากกามเทพ
ปล. จำกัดความสุดง่ายของเรื่องนี้คือ
เทรย์เวอร์ สมิทธ์' เขาเปรียบดั่งเทพบุตร อกผายไหล่ผึ่ง และเป็นที่พึ่งของ (พริ้งพราว) ชะนีเปลี่ยวใจ
"สะบายดี ความฮัก" แนะนำเรื่อง
สวัสดีปีใหม่อย่างเป็นทางการครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากกกกกกกก และผมคิดถึงถนนนักเขียนที่สุด คิดถึงมากเลยนำเรื่องใหม่มาลง เอิ๊กกกก ส่วนเรื่องเก่านั้น ผมอัพทั้งหมดในเด็กดีนะครับ เพราะจะมาลงกันหลายครั้งก็รู้สึกไม่เหมาะเท่าไหร่อีกทั้งมีปรับแก้อยู่เรื่อยๆ
1. ฌานสิเน่หา
2. ตำแยกิ่งเพชร
3. พิธีกรรมจำอวดผี
สำหรับเรื่องนี้ ผมเขียนขึ้นจากการที่มีตัวละคร วิ่งวนอยู่รอบๆ ตัว รู้สึกสนุกผูกพัน จึงอยากเก็บเรื่องราวพวกเขาไว้เป็นตัวอักษร ผิดพลาดประการใดผมขออภัยด้วย
ผมขอพาทุกท่านเดินทางสู่ บรรยากาศลุ่มแม่น้ำโขง อุดรธานี หนองคาย บึงกาฬ ไปจนถึงเวียงจันทร์ และ วังเวียง
ด้วยตัวละครซื่อๆ อย่าง เทรย์เวอร์ (สามีแห่งชาติ) และ มาดามพริ้ง ที่แสนจะจัดเต็ม ผมหวังว่าทุกคนจะชอบ พระนางคู่นี้นะครับ ทั้งสองเคมีเข้ากันมาก
ปล. ตัวละคร ผมสมมุติจากคนแถวนี้ (เพื่อนใกล้ตัว) แต่ฉากสถานที่มีอยู่จริงครับ
“ผมขอถามได้ไหม ทำไมคุณถึงยอมเป็นไกด์จำเป็นให้ผม” ใบหน้า เทรย์เวอร์ สมิทธ์ หนุ่มลูกครึ่งลาว – อเมริกัน เต็มไปด้วยความสงสัย
พริ้งพราวยิ้มละไม ดวงตามีประกายวิบวับ ทั้งที่ดูเหมือนจะขวยเขิน แต่เสียงพูดกับชัดถ้อยชัดคำ
“ถ้าถามถึงเหตุผล ฉันก็คงตอบว่า เพราะธรรมชาติสวย และที่นี่ทำให้ฉันเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในอดีต”
“แค่นั้นจริงๆ หรือที่จะทำให้คนที่ไม่รู้จักกัน เดินทางขึ้นเขา ลงห้วย และทนลำบากขนาดนี้” ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาหล่อนอย่างค้นหาความหมาย
เมื่อถูกสายตาคมมองนานเข้า มือไม้หญิงสาวก็เริ่มพันกัน เม็ดเหงื่อผุดพราวบริเวณหน้าผาก กระนั้นยังปั้นยิ้มสวยส่งให้คนตรงหน้า
“เอ่อ ...ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญมากสำหรับฉัน” หล่อนทิ้งจังหวะเพื่อเรียกความสนใจ และมันได้ผล
“คือ...” เทรย์เวอร์ลากเสียงยาว และดูเหมือนกำลังกลั้นลมหายใจลุ้นคำตอบจากคนเจ้าเล่ห์
“ทั้งหมดที่ฉันทำไป ก็เพราะมันดีต่อตรงนี้...” หล่อนถือวิสาสะ ยื่นมือเรียวไปวางบนหน้าอกกว้างข้างซ้ายเขา และเรือนกายอุ่นกับหน้าอกแกร่งตอบรับสัมผัสหล่อนอย่างยินดี
“หัวใจ...” เขาตอบเสียงทุ้ม พร้อมอมยิ้มชอบใจกิริยาน่ารักของพริ้งพราว
ได้ยินคำตอบแล้ว ใบหน้าหญิงสาวก็ผะผ่าวร้อน แก้มแดงปลั่งลามถึงใบหู ยามนี้หัวใจเต้นโครมครามจนแทบยืนไม่ติด จากนั้นร่างเพรียวสมส่วนก็ชิงหมุนตัวหลบหน้าอีกฝ่าย เพื่อยุติความคิดเลื่อนเปื้อนในหัว หล่อนกลัวเหลือว่าอาจเผลอทำตามใจตัวเอง ด้วยการเข้าไปซุกซบอกกว้างของอ้ายเทรย์เวอร์ ผู้เป็นเสมือนของขวัญจากกามเทพ
ปล. จำกัดความสุดง่ายของเรื่องนี้คือ