จามจุรีต้นนี้ยืนต้นโดดเดี่ยวอยู่ริมทางที่ทอดผ่านท้องทุ่งโล่งและกว้างใหญ่ ผมมีความรู้สึกผูกพันกับจามจุรีต้นนี้เป็นพิเศษ ด้วยเหตุว่าผมใช้เส้นทางสายนี้ปั่นจักรยานไปต่างจังหวัดค่อนข้างบ่อย และทุกครั้งที่ผ่านตรงบริเวณต้นจามจุรีต้นนี้ก็จะเป็นช่วงที่แดดกำลังร้อนพอดี จึงได้อาศัยร่มเงาของมันหลบแดด หยุดพักเหนื่อยที่ตรงจุดนี้ทุกที
จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งเมื่อผมมาหยุดพักเหนื่อยที่ใต้ต้นจามจุรีต้นนี้อีก ผมสังเกตเห็นโคนต้นของมันถูกถากเปลือกออกไปหมดจนรอบต้น ผมรู้ทันทีว่าอีกไม่นานจากนี้มันจะต้องตายแล้ว
ความรู้สึกแรกของผมในขณะนั้นคือ เศร้า เสียใจ และเจ็บปวดใจ มันคือเพื่อนของผม เพื่อนผู้ยืนต้นเดียวดายอยู่กลางทุ่งโล่งริมทางที่เปลี่ยวร้างผู้คนสัญจร เป็นเพื่อนผู้อารีให้ความร่มรื่นชื่นเย็นในยามที่ผมร้อนและเหนื่อยมาหลบพักใต้ร่มเงาเสมอมา แต่นับจากนี้ไปอีกไม่นาน เพื่อนผู้เดียวดายและอารีของผมต้นนี้จะต้องตายแล้ว
ความรู้สึกที่ตามมาคือโกรธ ผมโกรธคนที่มาทำร้ายทำลายมัน ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องฆ่ามันให้ตาย มันมีแต่จะให้ความร่มรื่นชื่นเย็นแก่ผู้คนสัญจรได้หลบร้อน ได้พักเหนื่อย มันไม่มีโทษอะไรต่อมนุษย์สักน้อยนิด ต้นไม้มีแต่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมี และไม่เคยเอาอะไรจากมนุษย์เราไปเลย
จากนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมร้องไห้เป็นวักเป็นเวร เอามือตบไปที่ลำต้นมันเบา ๆ สะอึกสะอื้นว่า "สู้ ๆ นะแก แกต้องรอดให้ได้ อย่าตายนะ"
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อน จากนั้นผมก็ได้ผ่านมาทางนี้อีกสองสามครั้ง ทุกครั้งที่ผมผ่านมาผมก็ยังแวะที่นี่เหมือนเดิม ผมสังเกตเห็นใบของมันค่อย ๆ เหี่ยวลง ๆ จนร่วงหมดสิ้นเหลือแต่กิ่งโกร๋น ผมเศร้า เสียใจ และเจ็บปวดใจ มากขึ้นกว่าเก่า ร้องไห้ทุกครั้งที่แวะมาเยี่ยมเพื่อนผู้ค่อย ๆ ตายลงต้นนี้ แต่ทุกครั้งก็มิวายจะสะอึกสะอื้นว่า "สู้ๆ นะแก แกต้องรอดให้ได้ อย่าตายนะ"
แล้วฤดูฝนก็มาถึง ผมก็เลยไม่ค่อยจะได้ปั่นจักรยาน และไม่ได้ผ่านมาทางนี้อีกนานหลายเดือน จนกระทั่งวันนี้ผมผ่านมาทางนี้อีกครั้ง รู้สึกแปลกใจเล็ก ๆ ผมเห็นมันตั้งแต่ไกล ๆ ว่ามันผลิใบกลับมาอีกครั้ง ผมรีบปั่นจักรยานเข้าไปหยุดที่ใต้ต้นของมัน สังเกตเห็นเปลือกของมันที่โดนถากออกไปนั้นกลับมาสมานดีแล้ว โอ้! พระพุทธเจ้า ปาฏิหาริย์มีจริง มันไม่ตายจริง ๆ ด้วย
ภาพจากอดีตจนถึงวันนี้ค่อย ๆ ผุดย้อนขึ้นในห้วงความคิดคำนึงของผม นึกถึงวันที่เคยได้มาหลบร้อนในแต่ละวัน นึกถึงวันที่พบว่ามันโดนถาก นึกถึงอีกหลายวันต่อมาที่เห็นใบมันค่อย ๆ เหี่ยวและร่วงจากต้น นึกถึงภาพวันที่มันเหลือแต่กิ่งโกร๋นไม่เหลือใบ นึกถึงการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดของมัน ไม่รู้มันต้องผ่านวันเวลาที่ยากลำบากสักปานใด จนกว่าจะค่อย ๆ ผลิใบมาทีละใบ ๆ จนเต็มต้น เพื่อจะได้ให้ร่มเงาแก่ผู้ผ่านทางอีกครั้งเช่นนี้ มันมีทั้งความรู้สึกเศร้าใจ เสียใจ เจ็บปวดใจ สุขใจ ดีใจ ตื้นตันใจ ระคนปนกันจนมั่วไปหมด
จนในที่สุดผมก็ปล่อย โฮ ออกมาอีกจนได้ วันนี้ #ร้องไห้หนักมาก
เรื่องเล่าจากริมทาง
จามจุรีต้นนี้ยืนต้นโดดเดี่ยวอยู่ริมทางที่ทอดผ่านท้องทุ่งโล่งและกว้างใหญ่ ผมมีความรู้สึกผูกพันกับจามจุรีต้นนี้เป็นพิเศษ ด้วยเหตุว่าผมใช้เส้นทางสายนี้ปั่นจักรยานไปต่างจังหวัดค่อนข้างบ่อย และทุกครั้งที่ผ่านตรงบริเวณต้นจามจุรีต้นนี้ก็จะเป็นช่วงที่แดดกำลังร้อนพอดี จึงได้อาศัยร่มเงาของมันหลบแดด หยุดพักเหนื่อยที่ตรงจุดนี้ทุกที
จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งเมื่อผมมาหยุดพักเหนื่อยที่ใต้ต้นจามจุรีต้นนี้อีก ผมสังเกตเห็นโคนต้นของมันถูกถากเปลือกออกไปหมดจนรอบต้น ผมรู้ทันทีว่าอีกไม่นานจากนี้มันจะต้องตายแล้ว
ความรู้สึกแรกของผมในขณะนั้นคือ เศร้า เสียใจ และเจ็บปวดใจ มันคือเพื่อนของผม เพื่อนผู้ยืนต้นเดียวดายอยู่กลางทุ่งโล่งริมทางที่เปลี่ยวร้างผู้คนสัญจร เป็นเพื่อนผู้อารีให้ความร่มรื่นชื่นเย็นในยามที่ผมร้อนและเหนื่อยมาหลบพักใต้ร่มเงาเสมอมา แต่นับจากนี้ไปอีกไม่นาน เพื่อนผู้เดียวดายและอารีของผมต้นนี้จะต้องตายแล้ว
ความรู้สึกที่ตามมาคือโกรธ ผมโกรธคนที่มาทำร้ายทำลายมัน ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องฆ่ามันให้ตาย มันมีแต่จะให้ความร่มรื่นชื่นเย็นแก่ผู้คนสัญจรได้หลบร้อน ได้พักเหนื่อย มันไม่มีโทษอะไรต่อมนุษย์สักน้อยนิด ต้นไม้มีแต่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมี และไม่เคยเอาอะไรจากมนุษย์เราไปเลย
จากนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมร้องไห้เป็นวักเป็นเวร เอามือตบไปที่ลำต้นมันเบา ๆ สะอึกสะอื้นว่า "สู้ ๆ นะแก แกต้องรอดให้ได้ อย่าตายนะ"
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อน จากนั้นผมก็ได้ผ่านมาทางนี้อีกสองสามครั้ง ทุกครั้งที่ผมผ่านมาผมก็ยังแวะที่นี่เหมือนเดิม ผมสังเกตเห็นใบของมันค่อย ๆ เหี่ยวลง ๆ จนร่วงหมดสิ้นเหลือแต่กิ่งโกร๋น ผมเศร้า เสียใจ และเจ็บปวดใจ มากขึ้นกว่าเก่า ร้องไห้ทุกครั้งที่แวะมาเยี่ยมเพื่อนผู้ค่อย ๆ ตายลงต้นนี้ แต่ทุกครั้งก็มิวายจะสะอึกสะอื้นว่า "สู้ๆ นะแก แกต้องรอดให้ได้ อย่าตายนะ"
แล้วฤดูฝนก็มาถึง ผมก็เลยไม่ค่อยจะได้ปั่นจักรยาน และไม่ได้ผ่านมาทางนี้อีกนานหลายเดือน จนกระทั่งวันนี้ผมผ่านมาทางนี้อีกครั้ง รู้สึกแปลกใจเล็ก ๆ ผมเห็นมันตั้งแต่ไกล ๆ ว่ามันผลิใบกลับมาอีกครั้ง ผมรีบปั่นจักรยานเข้าไปหยุดที่ใต้ต้นของมัน สังเกตเห็นเปลือกของมันที่โดนถากออกไปนั้นกลับมาสมานดีแล้ว โอ้! พระพุทธเจ้า ปาฏิหาริย์มีจริง มันไม่ตายจริง ๆ ด้วย
ภาพจากอดีตจนถึงวันนี้ค่อย ๆ ผุดย้อนขึ้นในห้วงความคิดคำนึงของผม นึกถึงวันที่เคยได้มาหลบร้อนในแต่ละวัน นึกถึงวันที่พบว่ามันโดนถาก นึกถึงอีกหลายวันต่อมาที่เห็นใบมันค่อย ๆ เหี่ยวและร่วงจากต้น นึกถึงภาพวันที่มันเหลือแต่กิ่งโกร๋นไม่เหลือใบ นึกถึงการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดของมัน ไม่รู้มันต้องผ่านวันเวลาที่ยากลำบากสักปานใด จนกว่าจะค่อย ๆ ผลิใบมาทีละใบ ๆ จนเต็มต้น เพื่อจะได้ให้ร่มเงาแก่ผู้ผ่านทางอีกครั้งเช่นนี้ มันมีทั้งความรู้สึกเศร้าใจ เสียใจ เจ็บปวดใจ สุขใจ ดีใจ ตื้นตันใจ ระคนปนกันจนมั่วไปหมด
จนในที่สุดผมก็ปล่อย โฮ ออกมาอีกจนได้ วันนี้ #ร้องไห้หนักมาก