เมื่อเกิดมาชีวิตของแต่ล่ะคนก็ไม่เหมือนกัน ชีวิตของเราไม่ถึงกับย่ำแย่ทางร่างกาย แต่ย่ำแย่ทางจิตใจ เราเกิดในครอบครัวพอมีพอกิน มีรายได้ดีในทุกวัน แต่เงินทองทุกอย่างทำให้รู้ว่ามันทำใหมีความสุขได้จริงๆ ก็แค่ตอนเราอยู่นอกบ้าน พอกลับมาบ้านก็จะกลายเป็นความทุกข์ที่สุด แม่ของเราทำงานทุกอย่าง เราก็พยายามช่วยแม่บ้างในเรื่องที่ช่วยได้ แต่พ่อของเราติดสุราอย่างหนัก ถึงขั้นเลิกไม่ได้ ถ้าไม่กินก็คงลงแดง พ่อเริ่มมีนิสัยก้าวร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆวันพ่อกับแม่จะทะเลาะกันตลอด มันมีความวุ่นวายในทุกวัน บางครั้งพ่อปาข้าวของ คลั่งอย่างหนัก แต่เราไม่รู้จะทำยังไง ยิ่งกว่าละคร เคยคิดจะพาพ่อไปรักษา แต่เรายังเด็ก อยากพาแม่ไปอยู่ไกลๆ อยากมีงานดีๆทำแล้วไปอยู่ที่อื่น ที่ที่ไม่ต้องมีเงินทองมาก พอมีอยู่มีกิน ตอนนี้รู้สึกว่ามีเงินใช้เป็นหมื่นเป็นแสน มันซื้อความสุขในครอบครัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ก็ได้แต่ตั้งใจเรียน เอาเงินที่มีอยู่เรียนคณะดีๆ จบออกมาแล้วไม่พาแม่ลำบาก หาความสงบสุข ทุกวันนี้ได้แต่ร้องไห้แล้วถามตัวเองตั้งใจเรียนหรือยัง พยายามมากกว่านี้ ไปให้ไกลกว่านี้ ทำงานต่างประเทศได้ยิ่งดี พาแม่ออกไปจากตรงนี้สักที จะพยายามให้ดีที่สุด เหนื่อยค่ะ แต่แม่เหนื่อยกว่า ทั้งกายและใจ