ผมเป็นนักเรียนม.4 รร.ประจำรร.หนึ่งครับ รร.นี้เป็นรร.ทุนครับ ตั้งเเต่เด็กๆแล้วพ่อผมอยากให้ผมสอบติดรร.ดังๆ ผมก็พยายามจนทำสำเร็จ เเต่ว่าการเรียนช่วงนี้ของผมตกต่ำมากทั้งๆที่เเต่ก่อนผมเรียนได้ดีมากระดับที่หนึ่งของจังหวัดเลย พอเข้ารร.ใหม่มาผมรู้สึกไม่มีสมาธิในการเรียนตลอดเลย ผมชอบใจลอยไปคิดเรื่องอื่นตลอด แต่ผมมีเรื่องๆหนึ่งที่ผมไม่กล้าบอกพ่อผม คือ ผมเเอบชอบอาจารย์ที่รร.คนหนึ่งครับ
            คือ...เขาเป็นอาจารย์วิชาแนะเเนวฯรร.ผม จะบอกว่าเป็นอาจารย์เเนะเเนวก็ไม่ถูกซะทีเดียวครับ ต้องบอกว่าเขาเป็นจิตเเพทย์มากกว่า คือ อาจารย์เขาจบปริญญาทางด้านจิตวิทยาจากมหาลัยชื่อดังในไทยครับ คือ ผมอายมาก ผมไม่กล้าบอกใครเลยเเต่ตั้งเเต่ครั้งเเรกที่ผมเจอเขาเลยเขาดูเป็นมิตรกับผมมาก มากกว่าคนในครอบครัวผมอีก ครั้งเเรกที่ได้คุยกับเขาผมคุยนานเป็นชม.เลย เขาเป็นคนหน้าตาดีนะครับ เป็นคนน่ารักและเรียบร้อยมาก เป็นคนบุคลิคดีมาก เเต่ผมชอบเขาเพราะว่าผมคิดว่าเขาเข้าใจผมมากกว่าใครอื่น พ่อเเม่ผมชอบคิดว่าความคิดของตนเองดีที่สุด ผมไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน มันเป็นมาตั้งเเต่เด็กๆแล้วที่พอผมเเสดงความคิดเห็นอะไรออกไป ผู้คนชอบหาว่าผมบ้า หาว่าผมหัวรุนเเรง เวลาผมเถียงกับอาจารย์วิชาอื่นที่รร.ก็ชอบด่าว่าผมไม่มีมารยาท อาจารย์หลายคนไม่ชอบผม ผมรู้สึกได้จากภาษากายของเขาที่เเสดงออกมา แต่กับเธอ(ผมขอใช้คำนี้เรียกเเทนเขานะครับ)ไม่เคยที่จะเห็นว่าความคิดของผมจะน่ารังเกียจ เขายอบรับในเรื่องที่ผมพูด ผมชอบเธอมากๆเลย เธอเป็นรักเเรกของผมเลยเพราะตอนเด็กๆผมเเทบไม่คุยกับผญ.เลยถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว แต่พอได้มาคุยกับเธอผมมีความสุขมากๆ เเต่ว่าผมมีบางอย่างไม่กล้าบอกเธอครับ คือผมไม่รู้ผมเป็นอะไรกันเเน่ ผมมักจะชอบรู้สึกเหมือนมีใครจะมาฆ่าผม มันทำให้ผมนอนไม่หลับเลย บางวันคือไม่ได้นอนเลย เฉลี่ยผมนอนวันละ 2 ชม.เอง ผมเลยพกคัตเตอร์ไว้บนหัวนอนอันหนึ่งเเล้วก็เก็บมีดพับไว้ใต้หมอนอีกอัน เวลานอนผมจะเอามือสอดไว้ใต้หมอนตลอดเพื่อต้องต่อสู้จะได้ชักมีมาสู้ทัน คือผมชื่นชอบวิทยาศาสตร์มากผมเลยไปซื้อพวกสารเคมีต่างๆมาจากร้าน...(ขอไม่เอ่ยชื่อนะครับ เเต่ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ เอาจริงๆคือกฎหมายเขาห้ามขายเเต่ผมใช้วิชามารนิดหน่อยเลยได้มาครับ)เเล้วเอาพวกขวดกรดเเก่เข้มข้นสูง มาไว้ในลิ้นชักครับ(เอาตามจริงผมเคยทำไดนาไมต์จากกรดเเก่ 2 ตัวกับกรีเซอรอลแล้วโดยใช้ความรู้ทางเคมีของตัวเองนั่นเเหละครับ แต่มันผิดกฎหมาย)คือผมเพื่อไว้ว่าจะใช้ป้องกันตัวได้ครับ แต่มันก็เป็นความชอบส่วนตัวนะครับที่ผมชอบเล่นวัตถุระเบิดแต่กฎหมายไทยกลับไม่เปิดกว้างเรื่องนี้ แต่ยิ่งนานวันเข้าผมยิ่งนอนน้อยลงเรื่อยๆผมเลยไปซื้อยา Atarax มากิน คือ ผมกินครั้งละเยอะมากเลย ผมรู้ว่ามันไม่ดีต่อร่างกายเเต่พอผมนอนไม่หลับมันเเย่มาก เรียนไม่รู้เรื่อง พอกินไปซักพักมันเริ่มเอาไม่อยู่ จนล่าสุดนี้ผมไปได้ยา xanax มากินก็ช่วยได้ดีครับ นอนหลับสบายขึ้น อาจารย์เขาก็ชอบถามผมว่าผมสบายดีไหม เเล้วเราก็นั่งคุยกัน แต่ผมไม่กล้าบอกเธอหลายๆอย่างเลย ผมกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ แต่เธอเป็นนักจิตวิทยา ผมรู้สึกได้จากภาษากายของเธอเลยว่าเธอต้องรู้เเน่ว่าผมปิดบังอะไรบางอย่าง มันเหมือนผมเล่น Mind Game กับเธอเลย เเต่ผมรักเธอผมไม่อยากโกหกเลย ต่อมาเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เเต่เมื่อไม่นานมานี้มันเกิดเรื่องนิดหน่อย คือ ผมกับเธอเราเผลอไปมีอะไรเกินเลยกัน เเต่ไม่ถึงขั้นนั้นนะครับ คือผมรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง เธอก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง คราวนั้นผมขอโทษเธอยกใหญ่เลย เเต่เธอก็ไม่ได้โกรธผม เเต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผม เราทั้งคู่มีรสนิยมหลายๆอย่างที่เหมือนกันเเต่มันไม่เป็นที่ยอมรับของสังคมซักเท่าไหร ถ้ามองเเบบสังคมทั่วไปต้องคิดว่าผมกับเธอต้องโรคจิตเเน่ๆเลย ผมขอไม่เล่านะครับ ผมไม่กล้า คือ ผมมีอีกหลายเรื่องที่ผมอึดอัดใจมากเเต่ผมไม่กล้าเล่าเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงดีผมไม่กล้าบอกใครเรื่องนี้เลย ผมเลยขอมาเขียนระบายลงในนี้นะครับ ช่วยผมหน่อยผมไม่รู้ว่าต้องทำไงครับ คือ เรื่องความรักของผมมันผิดใช่ไหมครับ เเต่ผมตัดใจไม่ได้ ผมรักเธอมาก ผมควรจะถอยก่อนที่มันจะยิ่งกว่านี้ใช่ไหมครับ แต่ผมทำไม่ได้ ผมควรไปพบจิตเเพทย์ไหม เเต่ผมก็พบอยู่ทุกวันเพราะเธอเป็นจิตเเพทย์ ผมควรเลิกยานอนหลับไหม แต่ถ้าผมเลิกผมก็นอนไม่หลับเเน่ๆ ขอบคุณที่รับฟังนะครับ