เราไม่แน่ใจนะคะว่าเป็นเรื่องปกติของวัยรุ่นอย่างเราไหมนะคะ
แต่เราตกใจกับการกระทำของตัวเองมากค่ะ
เวลาที่เราถูกสั่งเชิงบังคับทั้งที่เป็นเรื่องส่วนตัว เราจะโมโหมากๆ เลยค่ะ
โมโหจนอยากทำลายทุกอย่างตรงหน้าเลย เพราะข้างในมันปะทุอย่างรุนแรงแล้วค่ะ
เช่น เราใส่เสื้อผ้าตัวนี้อยู่ แล้วผู้ใหญ่สั่งให้เราไปเปลี่ยน ใส่ตัวที่เขาอยากให้ใส่แทน
อันนี้โมโหไม่มากเท่าไหร่ค่ะ แค่อยากพูดไม่ดีสวนกลับไป ให้แค่ที่กำลังปะทุอยู่ในใจมันหายไปบ้าง
เหตุการณ์ล่าสุด เราเปิดทีวีทิ้งไว้แล้วลุกไปเอาของค่ะ ตอนที่กำลังโฆษณาแล้วมีคนเข้ามาในห้องพอดี
พอเรากลับเข้ามาเขาตะหวาดใส่เรา ว่าเปิดทีวีให้ใครดู!
เท่านั้นแหละค่ะ เราไม่รู้เลยว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่ รู้สึกแค่ว่าอยากปะทะ อยากระบายออกไป ทนไม่ไหวแล้ว
เราเข้าไปในห้องนอนแล้วขว้างของทุกอย่างตรงหน้า ห้องยับเยินมาก
เราทำแบบนี้แล้วที่ในอยู่ใจมันโล่งขึ้นมากค่ะ แต่บอกว่ารู้สึกดีก็คงไม่ใช่
พอเรากวาดของทุกอย่างบนชั้นวางลงมาที่พื้น ขาเราสั่นจนนั่งลงเลยค่ะ สับสนไปหมดว่านี่เราเป็นอะไรไป

เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้หรอกค่ะ เพราะเราเคยโมโหจนทำร้ายร่างกายคนในครอบครัวมาแล้ว
สติหลุดไปเลย ดึงกลับไม่ได้แล้ว ตอนนั้นพ่อแม่เราทะเลาะกันค่ะ ด่ากันแรงจนเราลืมไปเลยว่าเขาเคยรักกั
เราทำได้แค่ร้องไห้ทรุดนั่งลงบนพื้นแล้วกรี๊ด ไม่มีใครสงสารเราหรอกค่ะ โทษว่าเราอ่อนแอไปเอง เข้าข้างอีกฝ่ายมากกว่า
นอกเรื่องไปเยอะแล้ว รบกวนขอคำแนะนำด้วยนะคะ ว่าเราควรทำกับอารมณ์โกรธของตัวเองดี นับ 1-10 ในใจแล้วไม่หายค่ะ
อยากจะทำลายข้าวของอย่างเดียว เราคิดว่ามันน่าจะมีวิธีแก้ที่ไม่ต้องใช้ความรุนแรง รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ