จากที่เคยเล่าเรื่องของเราก่อนหน้านั้น ถึงตอนนี้เราก้อยังโดนเมิน ไม่คุยกัน แม้แต่เวลาน้องถามว่าใครบ้างที่ยังไม่กินข้าว แม่ก้อเลี่ยงตลอดไม่พูดถึงชื่อของเรา ทั้งๆที่บอกหมดว่าใครบ้างที่ยังไม่กิน ยกเว้นเรา บ่อยครั้งที่เราแอบร้องไห้คนเดียว(ตอนตั้งกระทู้ก้อร้องนะ😭😢) ความคิดเรา เราไม่อยากอยู่บ้านเลย อยากออกไปอยู่หอ แต่ติดตรงที่ เราใช้เงินเก็บเราไปสมัครงานเกือบหมด เหลือติดตัวไม่ถึงพันบาท (เราเสียใจจุดนี้) นับตั้งแต่เราเรียนจบ ขนของกลับบ้าน เราก้อยังไม่เคยขอเงินเลย ตอนเรียนมหาลัยก้อเคยโทรขอเงิน แต่กลับโดนโยนให้โทรไปขอที่พ่อ มีแต่พ่อที่อย่างน้อยก้อส่งให้อาทิตย์ละ300บาทไว้เปงค่ากิน ส่วนค่าชีทค่างานก้อหางานทำเอง
เราโดนแม่เมินหนักๆทั้งนั้น ไม่เหมือนพี่น้องคนอื่น จะมีช่วงหนึ่งที่เราผิดใจกับน้องๆ แม่ก้อมาว่าเรา ว่าต่อไปไม่ต้องขอน้องช่วย อยากตายคนเดียวใช่ไหม (เราจุกกับคำนี้บ่อยมาก)
แต่กับพ่อเราก้อเคยโดนเหมือนกัน แต่ไม่เคยข้ามวันเราก้อคุยกัน
แต่กับแม่โดนเมินแล้วก้อยังโดนประชดอีก เหมือนตอนจะไปซื้อของ ไม่มีคนขับรถ ทั้งๆที่เราก้อยุว แต่กลับแหนบพูดถึงคนอื่นว่า ทำไมคนนั้นไม่มาที่บ้านนะ จะชวนไปซื้อของหน่อย
เราทำผิดมหันย์เลยหรอ เราทำผิดอะไร อีกความรู้สึกก้อคิดว่า ไม่อยากชวนก้อไม่ต้องชวน แต่มันก้ออดน้อยใจไม่ได้
ทุกวันนี้เราก้อยังโดนเมิน เราจะมีความสุขก้อตอนอยู่นอกบ้าน พอกลับบ้าน เริ่มรู้สึกไม่คุ้นชินเลย ทั้งๆที่เปงบ้าน
กลับมาบ้านก้อเข้าห้อง แอบร้องไห้คนเดียว บางครั้งก้อแอบคิดว่า ถ้าเราไปแบบไม่บอกแล้วเราไม่กลับบ้าน จะมีคนโทรตามเหมือนในหนังไหม? ที่พ่อแม่ผิดใจกับลูก แต่ในชีวิตจริงคงไม่เปงแบบนั้นหรอก จะหายหัวไปไหนก้อไป

อิจฉาคนที่มีครอบครัวอบอุ่น อิจฉาคนที่มีพ่อแม่เข้าใจความรู้สึกของลูก
อิจฉาทุกอย่างที่เขามีครอบครัวดี มีพี่น้องที่ค่อยให้คำปรึกษา ให้กำลังใจ
ต่างจากเราเลย พยายามทำตัวให้ดี แต่ไม่เคยได้รับ ถูกเปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอ