เรากับแฟนรู้จักกันในฐานะเพื่อนมาก่อนที่จะเริ่มคบกันค่ะ แต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทนะคะ เป็นแนวรู้จักกันเพราะเรียนด้วยกันทำงานกลุ่มด้วยกันค่ะ รู้จักกันซักพักเค้าก็เริ่มทักแยกมาคุยเราและจากเรื่องที่คุยก็พอรู้แล้วว่าคนนี้น่าจะเข้ามาจีบ ซึ่งตอนแรกๆเราคิดว่าคงไม่ได้ไปถึงขั้นเป็นแฟนแน่ๆ เพราะคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีทีเดียว กลัวจะเสียเพื่อน แต่พอคุยไปเรื่อยๆก็เริ่มเห็นแง่มุมที่น่ารักมากขึ้นหลายๆอย่าง ทำให้เราก็มีใจให้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย

ปกติเค้าเป็นคนเริ่มคุยก่อนตลอด ทักมาอัพเดทความเคลื่อนไหวนู่นนี่ คอยถาม คอยแสดงความห่วงใยต่างๆ
แต่พอเราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว อะไรเหล่านี้ก็ค่อยๆหายไป ไม่ค่อยทักมา ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรคุยกัน วันนึงคุยกันได้แค่ไม่เท่าไหร่ เพราะเค้าชอบเล่นเกมส์ เมื่อก่อนคอลคุยกันเค้าก็ชอบให้เป็นvideoคอลจะได้เห็นหน้ากัน แต่เดี๋ยวนี้ก็เป็นแค่คอลธรรมดา ตัวเราเองเป็นคนขี้น้อยใจ แต่ไม่ค่อยแสดงออก คือจะคิดอยู่คนเดียวนี่แหละ เพราะไม่อยากไปงอแงไม่อยากไปจุกจิก ที่ไม่งอแงไม่จุกจิกก็ไม่ใช่เพราะไม่รักนะคะ แต่ไม่อยากทำให้เค้ารำคานใจและปกติก็เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบงอนอะไรจุกจิกอยู่แล้ว

บางทีเค้ารู้สึกได้ว่าเราน้อยใจเค้าก็จะพยายามโทรมาอ้อนให้เรารู้สึกดีขึ้น เราก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆค่ะ เพราะไม่ใช่คนโกรธลึกอยู่แล้ว แต่พอเราดีขึ้น มันก็วนลูปกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราพยายามไม่พูดอะไร พยายามนิ่งๆกับเรื่องนี้ เพราะมันเป็นความสุขของเค้า ใจนึงเราก็เข้าใจ แต่อีกใจนึงก็ยังนอยๆ นึกสงสัยว่าผู้ชายเป็นแบบนี้เหมือนกันหมดรึเปล่าคะ แบบโปรโมชั่นแรงมาก แต่พอได้เป็นแฟนแล้วก็ปล่อยๆ ละเลย หรือเพราะเราคิดมากไปคะ