เรื่องของผมมันอาจฟังดูไร้สาระนะครับ คือมันเป็นเรื่องเล็กมากๆ แต่ผมก็ยังข้องใจอยู่ทุกครั้งที่ต้องประสบกับการอยู่บ้านคนเดียว ตอนพระอาทิตย์ตกครับเลยมาลองแชร์ดู เผื่อจะมีใครรู้สึกเหมือนกันบ้าง หาเพื่อนยืนยันว่าเราไม่ได้บ้า อิอิ

ผมเรียนอยู่มหาลัยในเมืองครับ บ้านอยู่ชาญเมืองใช้เวลาเดินทางเป็นชั่วโมง เป็นเหตุให้ผมมักจะกลับถึงบ้านค่ำๆ หรือดึกๆตลอด ยิ่งมหาลัยผมมี Facility ที่ค่อนข้างดี เช่นหอสมุด, ไวไฟ, ฟิตเนส, สระว่ายน้ำ แถมยังมีห้างล้อมรอบอีก 5 ห้าง วันไหนที่เลิกเร็วผมเลยเถลไถล ทำการบ้าน ออกกำลังกาย กินข้าว จนค่ำแล้วค่อยกลับบ้าน ทำให้ผมไม่เคยได้เห็นพระอาทิตย์ตกดินที่บ้านเลยครับ

วันธรรมดาผมจะได้อยู่บ้านตอนเย็นก็มีช่วงสอบที่ได้หยุดเรียน หรือช่วงปิดเทอมนี่แหละครับ ที่พูดถึงวันธรรมดาเพราะไม่มีคนอยู่บ้าน มีแค่ผมกับคนใช้(ถ้าเป็นเสาร์อาทิตย์มักจะมีญาติอยุ่หลายคนหน่อย) มีอยู่วันนึง ผมนั่งอ่านหนังสือสอบทั้งวันรู้สึกปกติดี จนตกเย็น พอหกโมงแสงอาทิตย์เริ่มจางลงเท่านั้นแหละครับ ผมก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เหมือนทุกอย่างมันหยุดลง แสงแดดสีทองผ่องอำไพมันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน เปิดไฟทั้งบ้านแล้วก็ยังสัมผัสได้ถึงความมืดมนข้างนอก รู้สึกว่าทุกอย่างมันเงียบไปหมดครับ ทั้งๆที่มันก็เงียบมาทั้งวันอยู่แล้วแต่พึ่งจะมารู้สึก ผมก็พยายามเปิดทีวี เล่นเน็ตทำนู่นนี่ แต่พอทำเสร็จ สมมุติดูหนังจบไปเรื่องนึงละกันตอนดูก็โอเค แต่พอจบแล้วทุกอย่างมันเงียบลงอีกครั้ง มันรู้สึกหดหู่กว่าเดิมอีกครับ เหมือนมันจบลงแล้วความสุขที่เรามี แล้วมันจะไม่อยากทำอะไรต่อเลยครับได้แต่นั่งๆนอนๆเหมือนคนป่วยรอวันตาย(ฮ่าๆอันนี้เวอร์ แค่ให้เข้าใจฟีลเฉยๆนะ) เย็นบางวันผมก็ง่วงๆก็เลยลองนอนดูครับปรากฏตื่นมายิ่งหนักเลยครับทีนี้ทั้งมึนหัวทั้งเหงาทั้งหดหู่ หลังๆผมเลยหลีกเลี่ยงละครับ พอเย็นๆพระอาทิตย์จะตกปุ๊บรีบออกไปกินข้าวนอกบ้ากดีกว่า 555

คือจริงๆอาการมันก็ไม่ได้สาหัตมากมายครับ แค่เป็นความรู้สึกที่มันแว้บเข้ามาในใจละเซงๆเฉยๆ ผมจะเป็นเฉพาะเวลาอยู่บ้านคนเดียว(ไม่นับคนใช้ละกัน) ตอนประอาทิตย์ตกดินนะครับ สมมุติกลับมาถึงบ้านตอนพระอาทิตย์ตกไปแล้วก็ไม่เป็นนะครับ รู้สึกปกติดี มีใครเป็นแบบผมมั่งมั้ยเอ่ย หรือผมเป็นโรค syndrome อะไรบางอย่างเกี่ยวกับพระอาทิตย์ตกครับเนี่ย 555 ใครรู้มาแชร์ๆกัน