“Friendship เพื่อนรัก...รักเพื่อน” ตอนที่ 2
างครั้ง...วิธีที่ดีที่สุดที่จะใกล้ชิดกับคนที่ “แอบรัก” ได้ ก็คือการเป็นแค่ “เพื่อนของเขา” คำคมจากเพจหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาในไลน์ช่างตอกย้ำความรู้สึกของฉันได้ดีแน่นอนความรู้สึกมันเพิ่งจะเริ่มต้นและคงจัดการได้ไม่ยากฉันคิดเพียงเท่านี้จริงๆ
มหาสงกรานต์ วันหยุดยาวที่ใครหลายคนรอคอย ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพราะอยากกลับบ้านที่ต่างจังหวัดใจแทบขาด ไม่ได้คิดอยากออกมาตากแดดเล่นน้ำบนหลังรถกระบะเหมือนสมัยเด็กๆ หลังจากวันหยุดยาว ฉันตัดสินใจกลับมาหอพักย่านบางแสนในวัน “ไหลบางแสน” ซึ่งถือเป็นวันมหาโหดของการเล่นน้ำ โดยกลุ่มเพื่อนนัดกันออกมาตั้งแต่ช่วงบ่าย และแยกย้ายกันช่วงหกโมงเย็น เหลือเพียงฉันที่เพิ่งฝ่ารถติดเข้ามาถึงหอจนได้ และฉันตัดสินใจคว้าปืนฉีดน้ำหนึ่งกระบอกเดินออกจากหอ พร้อมโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง คิดไว้ว่าจะไปเล่นน้ำแถวหน้าม.บูรพา
ระหว่างนั้น พี่ซัน โทรฯ หาฉัน เมื่อรู้ว่าฉันจะไปเล่นน้ำคนเดียวก็พูดจากวนประสาทตามระเบียบ ตบท้ายการคุยว่า ให้ยืนรออยู่บริเวณป้ายหน้ามหาวิทยาลัยก่อน รออยู่สักพัก พี่ซัน ก็มาปรากฏตัวพร้อมปืนฉีดน้ำ พร้อมทั้งชวนฉันไปเล่นน้ำด้วยกัน 2 คน โดยให้เหตุผลว่า “พี่จะไปส่องสาวๆ หนูก็เล่นน้ำไป เราได้ประโยชน์ทั้งคู่”
และพี่ซันก็สร้างความประหลาดใจให้กับฉันอีก เพราะในระหว่างที่เราเดินเล่นน้ำจากหน้ามหาวิทยาลัย ยาวไปจนถึงบริเวณหน้าหาด พี่ซันไม่เคยปล่อยให้ฉันคลาดสายตา การดูแลของพี่ซันคือ จะใช้แขนข้างหนึ่งยื่นออกมากันโดยไม่โดนตัวฉัน และไม่ให้ฉันหลุดจากวงโคจร เนื่องจากคนเยอะจนแทบสิงร่างกันได้ บางช่วง ที่ต้องผ่านกลุ่มวัยรุ่นที่สุ่มเสี่ยงจะตีกัน (ซึ่งมีทุกปี) พี่ซันจะรีบลากฉันออกไปทันที หรือในบางจังหวะที่มีการใช้น้ำแข็งเล่นน้ำ แล้วสาดมายังพวกเรา พี่ซันก็จะเอาตัวบังไว้ให้ จนพวกเรามาถึงจุดหมายปลายทางคือ ริมหาด
เป็นที่รู้กันว่าในงานมหาสงกรานต์ของบางแสนจะมีการประกวดก่อเจดีย์ทรายฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นักแต่พี่ซันอยากดูจึงต้องตามใจหน่อยความสนุกของพวกเราไม่ได้จบที่การเดินดูแล้ววิพากษ์เจดีย์ทรายแต่เป็นทะเลบางแสนที่อยู่ในช่วงน้ำลงออกตัวเลยว่าฉันไม่ชอบน้ำเพราะว่ายน้ำไม่เป็นพี่ซันก็รู้เลยแกล้งลากฉันลงมาเดินในทะเลไกลออกจากฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆนักท่องเที่ยวหลายคนเล่นน้ำกันโดยไม่สนใจว่าขณะนั้นเป็นเวลากี่ทุ่มแล้วส่วนฉันกับพี่ซันต่างจากชาวบ้านตรงที่เราไม่ได้เล่นน้ำแต่ยืนคุยกัน
พี่ซันเปิดใจคุยหลายเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเขา และถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของฉันบ้าง พวกเรายืนคุยกันจนดึก น้ำทะเลเริ่มขึ้น จากที่ฉันยืนประคองตัวเองได้ก็ต้องจับแขนพี่ซันไว้ตลอด เพราะคลื่นแต่ละลูกซัดเข้ามาค่อนข้างแรง และในจังหวะหนึ่ง ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ผลคือคลื่นโถมเข้ามาพอดี ฉันไม่เป็นอะไรเพราะมีแขนของพี่ซันไว้ให้ยึด แต่โทรศัพท์เปียกน้ำและดับสนิท เป็นอันจบโปรแกรมสงกรานต์แบบไม่รู้จะสนุกหรือเศร้าดี แต่อย่างน้อยก็มี “เพื่อน” ออกตัวไว้แล้วว่าจะช่วยหารค่าซ่อมโทรศัพท์
วันสงกรานต์ผ่านไปโดยที่ฉันได้แต่เก็บความประทับใจที่มีต่อพี่ซันไว้เงียบๆ ฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว การที่พี่ซันมาดูแล มาสนิท หรือให้ความใกล้ชิดด้วย ทำให้ฉันอยากรู้ความรู้สึกของเขา แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงัก เมื่อพี่อาย เจ๊ใหญ่ของกลุ่มมาคุยกับฉันว่า
“เออ...หนูรู้ไหม ว่าไอ้ซันมันมีคนที่ชอบแล้ว”
“Friendship เพื่อนรัก...รักเพื่อน” ตอนที่ 2
างครั้ง...วิธีที่ดีที่สุดที่จะใกล้ชิดกับคนที่ “แอบรัก” ได้ ก็คือการเป็นแค่ “เพื่อนของเขา” คำคมจากเพจหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาในไลน์ช่างตอกย้ำความรู้สึกของฉันได้ดีแน่นอนความรู้สึกมันเพิ่งจะเริ่มต้นและคงจัดการได้ไม่ยากฉันคิดเพียงเท่านี้จริงๆ
มหาสงกรานต์ วันหยุดยาวที่ใครหลายคนรอคอย ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพราะอยากกลับบ้านที่ต่างจังหวัดใจแทบขาด ไม่ได้คิดอยากออกมาตากแดดเล่นน้ำบนหลังรถกระบะเหมือนสมัยเด็กๆ หลังจากวันหยุดยาว ฉันตัดสินใจกลับมาหอพักย่านบางแสนในวัน “ไหลบางแสน” ซึ่งถือเป็นวันมหาโหดของการเล่นน้ำ โดยกลุ่มเพื่อนนัดกันออกมาตั้งแต่ช่วงบ่าย และแยกย้ายกันช่วงหกโมงเย็น เหลือเพียงฉันที่เพิ่งฝ่ารถติดเข้ามาถึงหอจนได้ และฉันตัดสินใจคว้าปืนฉีดน้ำหนึ่งกระบอกเดินออกจากหอ พร้อมโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง คิดไว้ว่าจะไปเล่นน้ำแถวหน้าม.บูรพา
ระหว่างนั้น พี่ซัน โทรฯ หาฉัน เมื่อรู้ว่าฉันจะไปเล่นน้ำคนเดียวก็พูดจากวนประสาทตามระเบียบ ตบท้ายการคุยว่า ให้ยืนรออยู่บริเวณป้ายหน้ามหาวิทยาลัยก่อน รออยู่สักพัก พี่ซัน ก็มาปรากฏตัวพร้อมปืนฉีดน้ำ พร้อมทั้งชวนฉันไปเล่นน้ำด้วยกัน 2 คน โดยให้เหตุผลว่า “พี่จะไปส่องสาวๆ หนูก็เล่นน้ำไป เราได้ประโยชน์ทั้งคู่”
และพี่ซันก็สร้างความประหลาดใจให้กับฉันอีก เพราะในระหว่างที่เราเดินเล่นน้ำจากหน้ามหาวิทยาลัย ยาวไปจนถึงบริเวณหน้าหาด พี่ซันไม่เคยปล่อยให้ฉันคลาดสายตา การดูแลของพี่ซันคือ จะใช้แขนข้างหนึ่งยื่นออกมากันโดยไม่โดนตัวฉัน และไม่ให้ฉันหลุดจากวงโคจร เนื่องจากคนเยอะจนแทบสิงร่างกันได้ บางช่วง ที่ต้องผ่านกลุ่มวัยรุ่นที่สุ่มเสี่ยงจะตีกัน (ซึ่งมีทุกปี) พี่ซันจะรีบลากฉันออกไปทันที หรือในบางจังหวะที่มีการใช้น้ำแข็งเล่นน้ำ แล้วสาดมายังพวกเรา พี่ซันก็จะเอาตัวบังไว้ให้ จนพวกเรามาถึงจุดหมายปลายทางคือ ริมหาด
เป็นที่รู้กันว่าในงานมหาสงกรานต์ของบางแสนจะมีการประกวดก่อเจดีย์ทรายฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นักแต่พี่ซันอยากดูจึงต้องตามใจหน่อยความสนุกของพวกเราไม่ได้จบที่การเดินดูแล้ววิพากษ์เจดีย์ทรายแต่เป็นทะเลบางแสนที่อยู่ในช่วงน้ำลงออกตัวเลยว่าฉันไม่ชอบน้ำเพราะว่ายน้ำไม่เป็นพี่ซันก็รู้เลยแกล้งลากฉันลงมาเดินในทะเลไกลออกจากฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆนักท่องเที่ยวหลายคนเล่นน้ำกันโดยไม่สนใจว่าขณะนั้นเป็นเวลากี่ทุ่มแล้วส่วนฉันกับพี่ซันต่างจากชาวบ้านตรงที่เราไม่ได้เล่นน้ำแต่ยืนคุยกัน
พี่ซันเปิดใจคุยหลายเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเขา และถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของฉันบ้าง พวกเรายืนคุยกันจนดึก น้ำทะเลเริ่มขึ้น จากที่ฉันยืนประคองตัวเองได้ก็ต้องจับแขนพี่ซันไว้ตลอด เพราะคลื่นแต่ละลูกซัดเข้ามาค่อนข้างแรง และในจังหวะหนึ่ง ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ผลคือคลื่นโถมเข้ามาพอดี ฉันไม่เป็นอะไรเพราะมีแขนของพี่ซันไว้ให้ยึด แต่โทรศัพท์เปียกน้ำและดับสนิท เป็นอันจบโปรแกรมสงกรานต์แบบไม่รู้จะสนุกหรือเศร้าดี แต่อย่างน้อยก็มี “เพื่อน” ออกตัวไว้แล้วว่าจะช่วยหารค่าซ่อมโทรศัพท์
วันสงกรานต์ผ่านไปโดยที่ฉันได้แต่เก็บความประทับใจที่มีต่อพี่ซันไว้เงียบๆ ฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว การที่พี่ซันมาดูแล มาสนิท หรือให้ความใกล้ชิดด้วย ทำให้ฉันอยากรู้ความรู้สึกของเขา แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงัก เมื่อพี่อาย เจ๊ใหญ่ของกลุ่มมาคุยกับฉันว่า
“เออ...หนูรู้ไหม ว่าไอ้ซันมันมีคนที่ชอบแล้ว”