เราเปงคนหนึ่งที่เกิดปัญหานี้กับตัวเองบ่อยมาก ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องเกิดแค่กับเรา
จนบางครั้งก้ออดคิดไม่ได้ว่า... เราเปงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่า เพราะจากที่สังเกตมา ไม่ว่าสิ่งไหนที่เราอยากได้ เราก้อหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง
*สิ่งแรกที่เราอยากได้ กล้องดิจิตอล เพราะตอนนั้นกำลังฮิต เราก้อสมัครทำงานหารายได้ช่วงปิดเทอมที่โรงเรียนมัธยม ในที่สุดก้อได้ซื้อ
*ต่อมาอยากได้มือถือสักเครื่อง ตอนนั้นใกล้จบมัธยมหล่ะ เราก้อออมเงินเล่นแชกับเพื่อนๆ ในที่สุดก้อได้
*สิ่งที่สาม เราอยากได้โน๊ตบุ๊ค เพราะมหาลัยจำเปงต้องใช้ อันนี้เราตั้งเป้าสูงมาก เพราะในใจคิดว่าคงไม่ได้ตามที่ใจอยากเพราะงานที่เราทำช่วงปิดเทอม ได้ค่าแรงแค่ 180/วัน แถมบางวันก้อไม่ถึง อีกอย่างปิดเทอมก้อแค่สองเดือนกว่า แต่ด้วยความที่เราอยากได้มาก เราก้อทำงานนี้สองปี(ทำเฉพาะช่วงปิดเทอมน่ะ) สุดท้ายก้อได้
*สิ่งสุดท้าย คืออยากได้มอไซค์ไว้ขับไปเรียน เพราะตอนปี1กับปี2 เดินเท้าเข้ามหาลัยพร้อมกับเพื่อน อีกอย่างแต่ละตึกก้ออยู่ห่างกันเยอะ ข้อนี้เราอดกลั้นวันไหนที่เพื่อนไม่มีเรีข้อนี้เราอดกลั้นวันไหนที่เพื่อนไม่มีเรียน เราก้อเดินไปคนเดียว น้ำตาตกในเลย คิดอะไรเหม่อลอยทุกครั้งเวลาที่เดินคนเดียว ด้วยความที่อายเพื่อนเข้าเรียนสายตลอด แถมเวลาพี่นัดประชุมก้อเข้าประชุมหลังเพื่อน อันนี้พอถึงช่วงปิดเทอมเราก้อทำงานๆ ในใจมีเป้าว่ายังไงเปิดเทอมนี้เราต้องขับรถไปเรียน ถึงแม้จะเปงมือสองก้อเถอะ สุดท้ายเราทำได้
นี่คือเรื่องที่เราคิดมาตลอดว่าทำไม? สิ่งที่เราอยากได้ พ่อกับแม่ไม่เคยหาให้เลย ต่างจากน้องๆ ที่ได้แต่แบมือขอก้อได้แล้ว
แต่เรื่องที่เรากดดันที่สุด คือตอนนี้เรียนจบ แต่ยังไม่ได้งาน เราทั้งโดนด่า โดนว่า วันๆได้แต่เล่นโทรศัพท์ทำไมไม่หางาน ทั้งๆที่เราก้อหางานแถบตาย ดูงานทุกอย่างผ่านเนตที่เขาเปิดรับสมัคร เราก้อส่งใบสมัครไปทุกงาน
แต่พอมาวันนี้เราก้อกำลังจะได้งาน ก้อกลับว่า งานอะไรทำไมต้องเสียค่านั่น ค่านี้ ทั้งๆที่ส่วนนี้ที่เราเสีย เราก้อไม่ได้ขอเงินจากครอบครัวสักบาท เราใช้เงินเก็บเราสมัคร
ตอนเรียนมหาลัยเราก้อใช้ทุนฟรีกับทุน กยศ เรียน เวลาขอเงินจากทางบ้านก้อได้แค่300/อาทิตย์ บางอาทิตย์ก้อไม่ได้โทรขอจากทางบ้าน ตอนจะถ่ายรูปจบ เราก้อรับจ้างขายของแถวมหาลัย ร้านข้าวยำบ้าง ร้านเครปบ้าง ถึงแม้เข้างานตั้งแต่บ่ายโมงเลิกเที่ยงคืน ค่าแรงแค่150บาท เหนื่อยไม่เคยหาย อยากได้อะไรทำงานหาเอง
แต่ทำไมตอนนี้เราทำอะไรก้อไม่เคยดีสักอย่างสำหรับครอบครัว จนหลายครั้งที่แอบร้องไห้คนเดียวและก้ออดไม่ได้ที่จะคิดว่าเราเปงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เพราะเราต่างจากบรรดาพี่น้องมาก ที่เพียงแค่ขอ ก้อได้ในสิ่งที่ต้องการต่างกับเราที่ต่อให้พูดถึงเปงร้อยๆก้อไม่เคยได้
ไม่รู้ใครที่เปงแบบเราบ้าง แล้วทุกคนทำอย่างไรให้หลุดพ้นจากตรงนี้
เคยน้อยใจคนในบ้านไหม?
จนบางครั้งก้ออดคิดไม่ได้ว่า... เราเปงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่า เพราะจากที่สังเกตมา ไม่ว่าสิ่งไหนที่เราอยากได้ เราก้อหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง
*สิ่งแรกที่เราอยากได้ กล้องดิจิตอล เพราะตอนนั้นกำลังฮิต เราก้อสมัครทำงานหารายได้ช่วงปิดเทอมที่โรงเรียนมัธยม ในที่สุดก้อได้ซื้อ
*ต่อมาอยากได้มือถือสักเครื่อง ตอนนั้นใกล้จบมัธยมหล่ะ เราก้อออมเงินเล่นแชกับเพื่อนๆ ในที่สุดก้อได้
*สิ่งที่สาม เราอยากได้โน๊ตบุ๊ค เพราะมหาลัยจำเปงต้องใช้ อันนี้เราตั้งเป้าสูงมาก เพราะในใจคิดว่าคงไม่ได้ตามที่ใจอยากเพราะงานที่เราทำช่วงปิดเทอม ได้ค่าแรงแค่ 180/วัน แถมบางวันก้อไม่ถึง อีกอย่างปิดเทอมก้อแค่สองเดือนกว่า แต่ด้วยความที่เราอยากได้มาก เราก้อทำงานนี้สองปี(ทำเฉพาะช่วงปิดเทอมน่ะ) สุดท้ายก้อได้
*สิ่งสุดท้าย คืออยากได้มอไซค์ไว้ขับไปเรียน เพราะตอนปี1กับปี2 เดินเท้าเข้ามหาลัยพร้อมกับเพื่อน อีกอย่างแต่ละตึกก้ออยู่ห่างกันเยอะ ข้อนี้เราอดกลั้นวันไหนที่เพื่อนไม่มีเรีข้อนี้เราอดกลั้นวันไหนที่เพื่อนไม่มีเรียน เราก้อเดินไปคนเดียว น้ำตาตกในเลย คิดอะไรเหม่อลอยทุกครั้งเวลาที่เดินคนเดียว ด้วยความที่อายเพื่อนเข้าเรียนสายตลอด แถมเวลาพี่นัดประชุมก้อเข้าประชุมหลังเพื่อน อันนี้พอถึงช่วงปิดเทอมเราก้อทำงานๆ ในใจมีเป้าว่ายังไงเปิดเทอมนี้เราต้องขับรถไปเรียน ถึงแม้จะเปงมือสองก้อเถอะ สุดท้ายเราทำได้
นี่คือเรื่องที่เราคิดมาตลอดว่าทำไม? สิ่งที่เราอยากได้ พ่อกับแม่ไม่เคยหาให้เลย ต่างจากน้องๆ ที่ได้แต่แบมือขอก้อได้แล้ว
แต่เรื่องที่เรากดดันที่สุด คือตอนนี้เรียนจบ แต่ยังไม่ได้งาน เราทั้งโดนด่า โดนว่า วันๆได้แต่เล่นโทรศัพท์ทำไมไม่หางาน ทั้งๆที่เราก้อหางานแถบตาย ดูงานทุกอย่างผ่านเนตที่เขาเปิดรับสมัคร เราก้อส่งใบสมัครไปทุกงาน
แต่พอมาวันนี้เราก้อกำลังจะได้งาน ก้อกลับว่า งานอะไรทำไมต้องเสียค่านั่น ค่านี้ ทั้งๆที่ส่วนนี้ที่เราเสีย เราก้อไม่ได้ขอเงินจากครอบครัวสักบาท เราใช้เงินเก็บเราสมัคร
ตอนเรียนมหาลัยเราก้อใช้ทุนฟรีกับทุน กยศ เรียน เวลาขอเงินจากทางบ้านก้อได้แค่300/อาทิตย์ บางอาทิตย์ก้อไม่ได้โทรขอจากทางบ้าน ตอนจะถ่ายรูปจบ เราก้อรับจ้างขายของแถวมหาลัย ร้านข้าวยำบ้าง ร้านเครปบ้าง ถึงแม้เข้างานตั้งแต่บ่ายโมงเลิกเที่ยงคืน ค่าแรงแค่150บาท เหนื่อยไม่เคยหาย อยากได้อะไรทำงานหาเอง
แต่ทำไมตอนนี้เราทำอะไรก้อไม่เคยดีสักอย่างสำหรับครอบครัว จนหลายครั้งที่แอบร้องไห้คนเดียวและก้ออดไม่ได้ที่จะคิดว่าเราเปงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เพราะเราต่างจากบรรดาพี่น้องมาก ที่เพียงแค่ขอ ก้อได้ในสิ่งที่ต้องการต่างกับเราที่ต่อให้พูดถึงเปงร้อยๆก้อไม่เคยได้
ไม่รู้ใครที่เปงแบบเราบ้าง แล้วทุกคนทำอย่างไรให้หลุดพ้นจากตรงนี้