หลังจากที่เราลัดเลาะมาทางซ้ายอีกนิด เราก็มาสะดุดตาเข้ากับ ป้ายที่เขียนว่า “เรือผีหลอก” ด้วยความสงสัยเราจึงเข้าไปถ่ายรูปด้วย เออะ...ไม่ใช่ ต้องเข้าไปสอบถามข้อมูลค่ะ แต่ไหนๆก็ไหนๆละ จับคุณเพื่อนมาถ่ายรูปเพื่อไม่ให้เป็นการเสียพิธีซะหน่อย จัดไปอีก1รูป แชะ(ว้ายยย! แม่จ๋า ผีหลอกกลางวันแสกๆ)

และด้วยความอยากรู้อันเปี่ยมล้น เราจึงไปสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าเรือนี้ ทำให้เราได้รู้ว่า เรือผีหลอกนั้น เป็นเรือที่เกิดจากภูมิปัญญาของชาวบ้าน ที่นำแผ่นไม้ มาติดกับตัวเรือ เพื่อให้เกิดการสะท้อนแสงในตอนกลางคืน เมื่อปลาว่ายผ่านมาเจอ ก็จะตกใจแล้วกระโดดเข้ามาภายในเรือเอง ง่อวว เรียกว่าเป็นภูมิปัญญาของไทยที่ดีมาก เพราะทำให้ไม่ต้องเสียแรงในการจับให้ยุ่งยาก แถมยังได้ปลามาบริโภคจำนวนมากอีกด้วย สรุปแล้วเรือผีหลอกนี่ไม่ได้มีความเกี่ยวกับกุ๊ก กุ๊ก กู๋ แต่อย่างใดเลย โดยเจ้าเรือที่ว่านี้นั้น มีหน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ

และนอกจากเรือผีหลอกลำนี้แล้วนั้น ยังมี ‘เรือมาด’ ซึ่งเป็นเรือโบราณ ที่ทำจากไม้ตะเคียน ที่มีอายุกว่า ๑๐๐ ปี และเป็นเรือลำสุดท้ายที่เคยใช้รับส่งผู้โดยสารในตลาดอัมพวาแห่งนี้ แต่ที่พิเศษคือเป็นเรือที่ใช้วิธีการขับเคลื่อนโดยการแจว หรือการใช้กำลังคนนั่นเอง

รวมถึงยังมีเรือจำลองในประเภทต่างๆ ซึ่งเกิดจากฝีมือในการแกะสลักของช่าง ซึ่งเราสามารถที่จะทดลองทำด้วยตนเองได้อีกด้วย นอกจากนี้ยังมีกิจกรรมระบายสีภาพเรือ โดยกิจกรรมทั้งหมดนี้ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น




เมื่อเราเสร็จสิ้นกระบวนความ เราก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งจะมาพบกับถนนเล็กๆ เพื่อข้ามฝั่งมายังอีกฝั่งหนึ่ง
ซึ่งเมื่อเราข้ามมา จะเห็นเป็นสวน สวน และสวน! แต่ช้าแต่ เนื่องจากอากาศในขณะนั้นมันช่างร้อนนัก พวกเราจึงอยากได้น้ำมาดับกระหายให้ชุ่มฉ่ำ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร้านน้ำที่ตั้งอยู่บริเวณด้านหน้า ซึ่งร้านนี้มีชื่อว่า “ภัทรพัฒน์(ชานชาลา)” โดยขายน้ำทั่วๆไปที่เราพบเห็นได้ปกติ


แต่เมื่อเราเข้าไปจึงได้พบว่า ร้านนี้นอกจากจะขายน้ำแล้วยังขายผลิตภัณฑ์จากโครงการ “ภัทรพัฒน์” อีกด้วย

>>สามารถดูรายละเอียดข้อมูลเพิ่มเติมของผลิตภัณฑ์ ภัทรพัฒน์ ได้ที่ http://ppantip.com/topic/35862290


พักผ่อนหลบแดด ดื่มน้ำเย็นๆกันเสร็จแล้ว เราก็ได้เดินดูไปรอบๆและพบว่าที่นี่มีการรองรับนักท่องเที่ยวเป็นอย่างดีเลยนะคะ ชาวบ้านในพื้นที่อบอุ่นม้ากกก รวมไปถึงมีแผ่นพับข้อมูลที่มีทั้งภาษาไทย อังกฤษและจีน ภายในแผ่นพับก็ทำให้นักท่องเที่ยวได้เข้าใจว่า อัมพวาชัยพัฒนานุรักษ์ เป็นการจำลองตามแนวเศรษฐกิจพอเพียงตามหลักของพ่อหลวง ร.๙ ของเรานั่นเองค่ะ

หลังจากนั้น เราจึงมุ่งหน้าต่อไปยังเตาตาล ซึ่งเพื่อนมีความคันไม้คันมืออยากทดลองเคี่ยวน้ำตาลดู เพราะเคยเห็นแต่ในทีวี เข้ามาภายในนี้แล้วไม่ต้องกลัวหลงนะคะ เพราะมีป้ายบอกทางเยอะมาก ทุกอย่างอำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวดีเลยทีเดียว(ขนาดห้องน้ำทางไปสวนมะพร้าวยังสะอาดมากมากกก)

เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆเราก็ได้พบกับ “เตาตาล”  ถึงแล้วเหวย วะฮะฮ่า

แต่เหมือนโชคชะตาได้เล่นตลกกับเราอีกครั้ง เพราะการสาธิตการทำน้ำตาลนั้นได้จบลงไปแล้ว นาทีนี้ได้แต่ร้องเพลงว่า ฉัน เสียใจจจจ ที่ฉันชอบทำผิดไปทุกที //ผิด
ซึ่งสิ่งที่รอต้อนรับเราอยู่นั่นก็คือ กระทะเปล่า และกระบอกใส่น้ำตาล ที่ว่างเปล่าเช่นกัน ชีวิตอะไรจะเศร้าถึงเพียงนี้ โซแซดดด

**หากใครจะชมการสาธิตและทดลองทำ แนะนำว่าให้ไปประมาณ 9.00-10.00 น. อย่ามาสายแบบพวกเรา ไม่งั้นอดแน่ๆ