หกสิบวัน ดอกไม้โปรย โรยเรียบเขา
   สูงหลายเท่า ถึงยอดฟ้า มหาสวรรค์
   กลิ่นหอมจาง ดอกไม้สวย ด้วยรำพัน
   มอบแทบบาท องค์ราชัน ชั้นพิมาน

   คีตะบรรเลง กล่อมเบิก บานหทัย
   หยุดพักผ่อนใจ เถิดหนา ฟังขับขาน
   กราบแทบบาท ทรงสถิต นานแสนนาน
   สุขเกษมเบิกบาน ในหทัย อิ่มทิพย์บุญญา

          อีกนานนักจักได้..................ลืมฤา
          อีกเท่านานก็คือ...................แม่นแท้
          อีกแสนกัปกัลป์ลือ................ยอยศ พ่อเอย
          สิ้นเขตฟ้าขอบแม้.................แผ่นหล้าพระมหาธิคุณ

ขอทานยานอนก่อนนะครับสิบปีแล้วที่ไม่เป้นหวัด วันนี้งอมเลยครับผม...